Ge zwijgt.

Weet ge nog, acht jaar geleden, toen we allemaal samen onze stem hebben laten klinken tijdens #wijoverdrijvenniet? Dat was nogal iets, hé? Allemaal samen. Of zoals we met honderd duizenden samen zeiden: #tousensemble. Schoon. Zo schoon. Weet ge nog toen we van love = love deden. En weet ge nog, #metoo? Weet ge nog #streepinhetzand? BLM! BLM! BLM! En weet ge nog met Black Lives Matter hoe ge in mijn inbox kwam vol verontwaardiging. Hoe dat toch wel erg was, daar in Amerika, en hoe ik wekenlang, maandenlang, jarenlang uitlegde wat ik al lang wist: dat het niet alleen daar was.

Ik heb ook geleerd toen. Man, de fouten die ik heb gemaakt en de gesprekken in de spiegel. Hard, maar nodig. Gij ook en dat is oké, want ge luisterde. Ik vertelde jullie over kolonisatie en genocides, de gevolgen daarvan en hoe we huiverden bij het gedrag van onze eigen medemens niet eens zo heel lang geleden. Ik zie ze nog voor mij, uw woorden vol beloftes. De foto’s van de aangekochte boeken en de Canva-creaties, want hashtag BLM, enal.

Weet ge nog al die keren dat we de straat op kwamen omdat het genoeg was geweest? En alle andere keren dat ik in de bres sprong zonder u, maar dat ge mij stuurde, vol verdriet, dat ge over dit onderwerp niet kon post omwille van x en y reden. Dat u dat bezig hield. We babbelden daarover. En ik? Ik riep nog wat luider. Want nu moest ik roepen voor twee.

En weet ge nog die ene keer, tgoh, ‘t is nog niet zo heel lang geleden zelfs, dat ik uw bedrijf of uw account ophemelde? Dat ik het geweldig vond wat ge deed, daar in uw hoekske van ‘t internet. Dat ik uw rechten of die van uw lief verdedigde, want godverdomme, het is toch godgeklaagd! Weet ge nog, mijn bijdrages voor jullie boeken of posts? De keren dat mijn perspectief zo waardevol was, want ‘feminisme’. Weet ge nog? Dat ik dat allemaal deed zomaar, want godverdikke, als wij elkaar niet steunen, wie zal het dan wel doen? Dat patriarchaat, mevrouw, het is me toch wat!

Weet ge nog die keer, ook niet zo lang geleden, dat er mensen werden gebombardeerd? Heel veel kindjes? Dat we dat zagen op tv en dat bleek dat we niets wisten? Dat we amper konden aantonen waar Libanon lag op een wereldkaart, laat staan Gaza. Dat we geen kant wilden kiezen en ons verloren voelden. Al chance hebben we dan activisten en het middenveld die ge kunt vertrouwen, zelfs in uw hoekske daar. Vertrouwt ge geen mensen? Luistert naar Amnesty International, Het Rode Kruis (van de stickers), Unicef, 11 11 11,… Ge kunt het opzoeken: allemaal spreken ze over staakt-het-vuren. Ze roepen. Ze smeken mensen om hun vraag te versterken. En wat doet gij? Gij zwijgt.

Ge zwijgt. Gij die uzelf al een keer een feminist durft noemen. Gij die de vruchten hebt geplukt van het werk van mensen gelijk mij. Gij, die zelfs toen ge publiek zweeg, in mijn inbox zat, zijt nu stil. Ge zijt geen activist en ik verwacht dat ik ook niet, maar complete stilte? Ge zijt stil nu. En zeg mij niet dat ge het niet ziet, want ge hebt uw account en bedrijf gebouwd op Instagram. Gij weet wat er gaande is. Ge weet het al jaren en ge weet het nu ook. Wist ge dat uw volgers en klanten in mijn inbox zitten te vragen waarom ge stil zijt? Het lief zegt dat ik niet mag denken voor u, dus ik probeer dat niet te doen, maar eerlijk gezegd: het is moeilijk.

Ge zwijgt.
Ge zijt stil.
En eerlijk? Ge stelt teleur.
Het meest van al uzelf.
Alleen beseft ge dan nog niet.