Lezen en bloggen, dat zijn mijn hobby’s. Ik zeg u dat omdat ik die twee dingen al zo lang doe dat het moeilijk wordt om mij een tijd te herinneren waar ik dat niet deed. Naast die twee dingen heb ik eigenlijk geen hobby’s en ik vind dat helemaal oké. Wat ik wel nog heb zijn obsessies. Tijdelijke vlagen van zeer diepe interesse in bepaalde activiteiten of feiten. Soms zijn ze zeer kortstondig, soms duren ze wat langer, en af en toe worden ze deel van een vaste levensstijl (hallo budgetteren), maar mijn affaires met verschillende zaken hebben altijd één gemene deler: ze zijn altijd ontzettend passioneel.
Er was die keer dat ik helemaal obsessed werd door mijn haar krullen. Ik bekeek honderden tutorials, verslond uren beeldmateriaal en evenveel uren voor de spiegel, tot ik naar mijn gevoel de perfecte krul kon maken met een stijltang en toen was de liefde voorbij. Hetzelfde gebeurde met nagels lakken, zelf kaartjes maken, scrapbooken (ja, ik ben zo oud), stempelen en moestuinieren.
Aangezien ik nu een dertiger ben met twee kinderen en een verbouwing (bijna, gasten. Bijna klaar.) heb ik die obsessies wat ingetoomd en budgetteer ik die meestal, want zomaar 300 euro boeken online bestellen is niet meer aan de orde. Ik ben ook creatiever geworden en ga al eens op zoek in tweedehandswinkels als dat past in de obsessie van ‘t moment.
De obsessie van ‘t moment is de adventskalender. Luistert: het is voor iedereen duidelijk dat dit een unieke kerst wordt en ik heb afleiding nodig in de shitshow van 2020 en ergens vorige maand besliste ik samen met mijn brein dat adventskalenders de perfecte afleiding zijn. Mijn missie was de perfecte adventskalender vinden voor december. Ik zag twee fris gewassen blozende kinderkopjes voor mij, die elke avond zoet in kleermakerszit dankbaar zijn voor hun moeder die hen magische momenten bezorgt, terwijl hun papa de perfecte foto’s maakt en vertederd toekijkt met ogen vol liefde voor zijn geniale vrouw.
Ik ging in een YouTube rabbithole van adventskalenders, belandde bij de zotste eerst en deed daarna hetzelfde op Pinterest en Instagram. Urenlang ging ik op zoek naar hoe je de perfecte adventskalender maakt en ik woog mijn opties af. Zet u neer, ik pak u efkes mee.
Er is er één met boeken. Je pakt 24 boeken in en elke avond mogen je kinderen een boek uitpakken en die lees je dan voor. De die-hards doen dat met kerstboeken. Een snelle realiteitscheck deed mij beseffen dat dat niet alleen een dure affaire zou worden, maar dat dat ook elke avond zou betekenen dat de kleuter de baby afslaat, of omgekeerd, omdat de baby de kleuterboeken scheurt of omdat de kleuter zichzelf te oud vindt voor babyboeken. Enfin: you get my point. Dat ging hem niet worden.
Dan is er die één met zelfgemaakte dingen. Schone bruine zakjes, al dan niet gedecoreerd, met daarin vanalles dat ofwel extreem ecologisch is (hallo, houten kabouters) ofwel zelfgemaakt, zoals geschilderde stenen of een ketting met handgeschilderde houten parels uit de bergen van Peru meegebracht door een schoonbroer die daar zeventien maanden op rondreis was. Ge snapt dat ook dat niet echt mijn ding was. Die haalde de shortlist ook niet.
Dan was er de optie met trinkets, vrij vertaald: snuisteringen. Kalenders die je op zijn geheel kunt kopen rond een bepaald thema (bijvoorbeeld Nickelodeon) of heelder houten opstellingen met schuiven en stoffen zakjes die dan gevuld worden met kleine producten van een bepaald merk, zoals Maileg (kleine stoffen muisjes) of Mini and Lula (haarspelden). Ofwel was het ordinair, ofwel ontzettend duur. Ge snapt: ook niet echt mijn ding.
Na al die extensieve research besloot ik om zelf mijn ding te doen en het beste van al mijn kennis te combineren. Ik hou van stijlvolle bruine zakskes, Emma houdt van snuisterijen en Billie is content met alles. Deze moeder had een missie en ze ging op schok. In de AVA kocht ik 50 bruine zakjes voor 9 euro (yes, girl) en ik ging op zoek achter 24 (x2) kleine cadeautjes, afgewisseld met grotere, om in die zakjes te steken. Ik vond mini My Little Pony’s, nagellakjes, maar ook praktische dingen zoals sokken en haarelastiekjes. Op twee dagen zit er iets groters in, en dat is de 24e en de 17e, want dan is Emma jarig. Het zal u verbazen hoe moeilijk het was om al die kleine dingetjes te vinden én ervoor te zorgen dat ze zowel van toepassing zijn op een kleuter als een baby.
Trots ging ik naar mijn auto en toen maakte ik eens een snelle rekensom. Alles uitgeteld zal ik aan zo’n 100 euro liggen. HONDERD EURO. In volle verbouwing, met onzekerheid rond ongeveer alles, is dat veel geld voor blozende kinderwangetjes.
Ik stuurde naar C., die helemaal mee vibe’de met mijn adventskalender.
Ik: “WTF? Die adventskalender? Ik heb alles gekocht. 100 euro!”
Zij: “Hahaha meendet?”
Ik: “Ja, die zakskes en dan 48 cadeautjes!”
Zij: “Ah. Ik ga er vooral iets van snoepgoed insteken en dan af en toe een cadeautje”
Ik: “…”
Vooral snoepgoed, zei ze. Af en toe een cadeautje, zei ze. Hoe fucking geniaal is dat? Kinders blij, moeder niet arm en iedereen merry and bright. Dat soort slimmigheden ziet ge niet op YouTube, Instagram of Pinterest, zulle. Geloof me. Ik kan het weten, want ik ben diegene die nog 48 zakjes moet schilderen.
Ik ben nogal een prutser (in de positieve zin van het woord, als dat mogelijk is) en heb ook al 5-minutes-crafts zitten bingewatchen… Maar ik ga er niets mee doen.
Want zo veel prullen die ik dan binnen breng, zelf, on purpose! Nee, laat maar, ik word zot. ZOT!
Maar als ze het wegeten, is het dan wel weer een aanvaardbaar idee. Maar ik hou ook nogal van gezond, en eigenlijk vinden de kinderen mijn koekjes en snoepen toch niet lekker. Haha, ik pas dus. Daar ga ik geen moederpunten mee scoren. Laat af en toe een fotootje van de jouwe passeren, ik zal op die manier wel meegenieten, als dat mag.