In deze reeks (kan je hier en hier lezen) spreek ik over waarom grenzen stellen belangrijk is. Hoe nodig het is dat je tegen jezelf en de mensen rond je zegt “tot hier en niet verder”, of dat nu professioneel, familiaal of zelfs via sociale media is. Ik merk dat het moeilijker is om die grenzen te zetten nu Corona deel uitmaakt van ons leven daarom dacht ik dat het misschien wel eens goed was om daarover te schrijven. Misschien heb jullie er iets aan. Het is in elk geval een goede reminder voor mezelf. Deze post gaat over grenzen stellen tegenover alles wat zich online afspeelt. Of dat nu op Twitter, Facebook of Instagram is.
Die keer dat ik moest wenen door een wildvreemde.
Vorig jaar had ik een mentaal ontzettend moeilijk jaar, met in het najaar een serieus dieptepunt in mijn mentale welzijn. Zonder mij echt bewust te zijn van wat ik deed zat ik op sociale media en zonder er echt bij na te denken zette ik een tweet online over mijn frustratie met een bepaalde openbare dienst. In no time kwam daar een woordenwisseling van en dat is geëindigd met ik, al wenend vol snot, in de zetel. Emma vroeg me wat er en wou me troosten. Dat is het exacte moment waarop ik dacht “Tot hier en niet verder”. Ik deactiveerde mijn Twitter, zat veel minder op Facebook en Instagram en deed in die laatste app een grondige update van mijn profiel.
Online heb je ook een huiskamer en jij kiest wie daar op bezoek mag komen.
Online is het verlengde van onze living en ook al hoor je vaak “Het is fake.” of “Het is niet echt”, toch gaan er echte emoties mee gepaard. Van oogrollen en vol onbegrip knikken tot keihard supporteren en applaudisseren voor iemand; het gebeurt allemaal via die bakjes in onze hand en net daarom is het belangrijk dat ook daar grenzen gerespecteerd worden. Op deze blog heb ik daar altijd over gewaakt dat commentaren beleefd en respectvol bleven en dat er een gesprek kon gevoerd worden. Ik was en ben daar zeer duidelijk in: dit is mijn hoekje op het internet, en net zoals je niet mag roepen in mijn keuken dat ik een dom wijf ben (allez, ge moogt dat één keer en dan zal het u nooit meer lukken), mag je dat ook niet doen op deze blog. Hoe hard ik daar hier ook over waakte, ik trok diezelfde grens absoluut niet wanneer het ging over mijn sociale media en daar maakte ik een fout, want het duurde niet lang voor elke sociale app op mijn telefoon mij enkel nog energie kostte.
Over ontvolgen, tribes en andere vreselijke Pinterest quotes.
Weet je, Instagram bestaat tien jaar. Denk daar eens even over na. Al tien jaar maakt Instagram deel uit van ons leven, en wat ooit een app om foto’s met een lelijke filter online te zetten en te delen met familie, is nu een platform geworden vol interessante mensen van zowel uit uw stad of dorp, als over heel de wereld. Jij zelf bent ontzettend veranderd in 10 jaar. Misschien heb je ondertussen een lief, of misschien ben je nu terug single. Misschien zijn er kinderen, of een huis? Huisdieren? Een compleet andere job? Of misschien is er nu een job waar er in het begin studies waren? Jij ben veranderd. Je hebt tien jaar ervaringen meer en je bent gegroeid. Het is dus niet meer dan logisch dat je die app waar je zo hard aan verknocht bent eens grondig onder de loep neemt, net zoals je eigen scrollgedrag.
Monitor jezelf eens wanneer je op sociale media zit. Word je gelukkiger? Krijg je energie? Voel je je verbonden? Geïnspireerd? Is er, in het slechtste geval, een status quo? Als dat niet zo is, dan ben je het aan jezelf verplicht om te kijken wie je volgt en daar kritisch door te gaan. Er zijn mensen die mij zes jaar geleden vulden met gelach en nu 70% van de tijd frustratie opwekken. Dat is niet de bedoeling. Er zijn mensen waar ik niets meer mee gemeen heb, of die een andere kant uitgingen en niet luisteren naar de woorden van die rond hen. Die heb ik ontvolgd. Dat is geen schande. Dat vereist geen schuldgevoel, ook al waren dat (bijvoorbeeld) negen jaar geleden nog zo’n fijne collega’s. Jij ben niemand iets verplicht. Niemand hoeft verantwoording af te leggen voor het al dan niet volgen van iemand. Mocht je bij sommige mensen niet kunnen ontvolgen omdat het echt not done is, zoals bijvoorbeeld een professioneel overste of een dicht familielid, weet dat zowat elk sociaal media platform een “mute” functie heeft. Mute en je ziet ze niet meer verschijnen. Ook dat is kiezen voor jezelf.
Omgekeerd ook: wanneer iemand jou (ont)volgt zegt dat niets over jou of wie jij bent. Zoek geen validatie in het aantal volgers, of het soort volgers. Wees jezelf, onbeschaamd, en vind je tribe. Ik weet dat het verschrikkelijk klinkt, alsof ik de Pinterest quotes aan elkaar rijg, maar het is online net zoals het in het echte leven is: omring jezelf met mensen die je een positief gevoel en energie geven en onthoud dat jij beslist hoeveel je waard bent en niemand anders. Jij hebt de controle. Er is maar één iemand die jou validatie kan geven en dat ben jij zelf.
Ik ben behoorlijk selectief over wie ik volg op sociale media, zeker op Instagram. Ik volg lang niet iedereen die mij volgt, ook mijn vrienden niet. Ik ben daar nog nooit op aangesproken en ik ben sowieso niet van plan om dat te veranderen. Ontvolgen en muten bestaat voor een reden 🙂
Oh ja, ik geef u zo hard gelijk. Goed geschreven! En ja, dempen, dat is echt zo’n goeie uitvinding. En blokkeren. En eigenlijk zeggen die functies ook wel veel over hoe die sociale media geëvolueerd zijn, naar asociale media, of selectief sociale media ofzo. En maar goed ook. Maar toch.