Nu Corona deel uitmaakt van ons leven merk dat het moeilijker is om grenzen te zetten. Hier sprak ik over grenzen stellen en hoe belangrijk dat is voor je welzijn en dat van je gezin. Hoe nodig het is dat je tegen jezelf en de mensen rond je zegt “tot hier en niet verder”, of dat nu professioneel, familiaal of zelfs via sociale media is, daarom dacht ik dat het goed was om daarover te schrijven. Misschien heb jullie er iets aan. Dit stukje gaat over grenzen stellen tegenover familie en of vrienden. Kortom, de geliefden buiten je eigen gezin.
Hoe krijg ik het dan toch gedaan dat mijn grenzen gerespecteerd worden?
Langs alle kanten wordt er getrokken aan ons en ik moet met momenten wreed koppig zijn om duidelijk te maken hoe de dingen voor ons gezin werken. Vanaf het begin hebben het lief en ik duidelijk gemaakt dat we het advies van de veiligheidsraad gaan volgen. Dat is makkelijk gezegd, maar wanneer een familielid daar aan wil wrikken wordt het al eens moeilijk. Niemand houdt van wenende (groot)ouders of andere geliefden. Mensen waar je van houdt die verdriet hebben, dat doet pijn, en het is niet meer dan menselijk om dat te willen vermijden. Het helpt om hen alles uit te leggen en te vertellen uit jezelf. Wij zijn altijd geduldig en leggen vriendelijk uit dat wij geloven in het advies respecteren. Dat we ons niet goed voelen bij een bezoek, ook al houden we heel veel van hen. Dat we bezorgd zijn over hun gezondheid en zo veel van hen houden dat we echt geen enkel risico willen nemen. Je kan hen een dus jouw argumenten geven op een milde en zachte manier.
Wat ook helpt is op voorhand nadenken over wat je wil of kan zeggen. Dat moet geen uit te voeren script worden, enkele woorden zijn vaak al voldoende om je hersenen te triggeren zodat je vasthoudt aan je argumenten. Zo vermijd je dat je toegeeft in het moment zelf en achteraf met spijt zit of misschien zelfs met een geïrriteerde partner omdat “ge toch nooit eens op uw strepen kunt staan”, om maar één voorbeeld te noemen.
Als het tijdens het gesprek toch de verkeerde kant uit gaat en je voelt dat je de controle verliest, gooi dan een tijdrekker in het gesprek. Een tijdrekker? Dat zal wel zijn. Een tijdrekker is een zinneke zo handig, als een reddingsboei zo schoon blinkend op het water zorgt het ervoor dat je net op tijd terug adem kunt halen. Het is een zinnetje dat uw tijd rekt, zoals bijvoorbeeld: “Ik ga het eerst met X overleggen” of “Ik wil daar eerst een nachtje over slapen”. Je kan ook voor de variant “Ik ga het met X overleggen en laat het u nog weten via bericht” kiezen, want vaak (eerlijk is eerlijk) gaat het makkelijker om een “neen” te geven via bericht. Dat is niet laf. Dat is niet grof. Dat is, zeker op momenten van wereldwijde pandemieën, roeien met de riemen die je hebt.
Jij bent de keuze voor jezelf waard.
Ik wil je nog één ding meegeven. Jij die dit leest en peinst “Dju ja, ik moet dat misschien toch eens proberen”: jij ben het waard om op te komen voor jezelf en wat werkt voor jou. Jij bent het waard om een lijn te trekken en te zeggen dat niemand verder komt dat die lijn. Jij hebt alle recht en reden om voor jezelf kiezen, keer op keer, in plaats van kiezen voor een ander, ten koste van jij zelf en daar zijn geen uitleg of excuses voor nodig.
Zeg dat ik u gezegd heb.
ik ben echt wel koningin van de tijdrekkers.
Argumenten gebruiken om rustig uit te leggen blijft lastig als de andere kant enkel nog emoties voelt en geen logica (sommige zaken worden lastig op leeftijd)