Burgerzin, het woord van de dag, ongetwijfeld. Virologen, epidiomologen en andere artsen uit binnen- en buitenland vragen, roepen, en smeken bijna, om dringend actie te ondernemen. Om de zorg, waarop jaren en jaren werd bespaard, te behoeden voor wat komt en om te proberen de piek in toestroom van zwaar zieke Corona patiënten te spreiden. De mensen die zorg bieden, van artsen tot verpleegkundigen en schoonmakers, gaan een helse periode tegemoet. Italië vergelijkt het met de situatie in wereldoorlog twee en de WHO gebruikt (eindelijk!) de term pandemie. En wat doen onze leiders?
Onze leiders overleggen. Houden raden. Vergaderingen. Gesprekken. Geven interviews en persconferenties. Kan iemand nog volgen welke minister nu eigenlijk de eindbeslissing heeft? Of zijn het de gouverneurs? Of de burgemeesters? Of de organisatoren van evenementen? Of de rusthuizen? Of de ziekenhuizen? De scholen? De zorgcentra? Wij? De burgers? Maar als dat zo is, waarom zijn er dan acht (8!) ministers die ons niet durven leiden?
Ik ben een “simpele” mama uit ‘t Meetjesland en kijk met verbazing naar de pretentie waarmee dit land wordt geleid. Gisteren nog, besliste Beke, om verder te besparen in de kinderzorg, terwijl Maggie zat te schuifelen naast Marc Van Ranst (viroloog) toen die zei in het VTM Nieuws dat hij ook niet snapt waarom ons land nog steeds geen negatief reisadvies voor Italië had. Studio 100 last al zijn shows af, maar de voetbal gaat gewoon door met publiek (gij idioten!). Universiteiten en hogescholen nemen actie, maar de VBO, het Verbond van Belgische Ondernemingen vindt een algemene oproep om alle werknemers thuis te laten werken geen goed idee.
In de straat (als de schoolpoort van mijn dochter meetelt als ‘de straat’) geven mensen zelf aan het niet meer te weten. Van “Is het dan toch geen griep”? (De Morgen en VRT.NWS had dit tot eergisteren op hun site staan (ik heb screenshots, niet beginnen hé)) tot “Ja, maar, ik zit elke ochtend met honderden in één wagon geduwd naar Brussel. Gaat dat schoolfeest dan echt het verschil maken?”. En hun vragen zijn terecht, hé. Kijk naar de alinea hierboven. Weet jij het nog wat eigenlijk verwacht wordt? Want het leven gaat wel door, natuurlijk.
Duizenden KMO’s houden hun adem in en hopen dat ze het volgende kwartaal halen. Artiesten zien hun broodwinning in het gedrang komen en horecazaken vrezen dat dit hun laatste zwanenzang wordt. Met andere woorden: het volledige land schiet (terecht) in een kramp uit verwarring. En weet je wat daarop volgt? Paniek. Laat dat laatste iets zijn wat we echt niet willen.
Mensen kijken in tijden van nood naar hun leiders voor duiding en samenhorigheid. Het enige wat wij krijgen van onze leiders zijn vage adviezen die meer vragen oproepen dan dat ze er oplossen. Mensen vol pretentie, maar tegelijkertijd te laf om knopen door te hakken.
Ik vraag jullie, van links naar rechts en van noord tot zuid: geef ons leiding en stel ons gerust. Toon de weg en creëer een plan voor al wie vreest dat het hierna stopt. Ik vraag aan jullie, de leiders: waar is jullie burgerzin?