Toen ik ergens in 2017 een blogpost las bij Kelly over Cokido en bijspelen maakte ik een mentale reminder tegen de tijd dat Emma ooit naar school zou gaan. Ik knipperde twee keer met mijn ogen, of zo voelt dat toch, en het was september 2018: Emma´s eerste schooldag, Diezelfde maand nog woonde ik een vergadering van ouders en het schoolteam bij. Ik vertrok thuis met de gevleugelde woorden: “geen zorgen, ik hou mijn enthousiasme in toom en kom niet naar huis met grote projecten!”. Nog geen uur later deed ik Cokido uit de doeken op die vergadering en vertelde ik erbij dat ik dat wel even op poten zou zetten. Sorry aan het lief.
Ik zocht basisinfo op de site van Cokido en belde er met de geweldige Ellen. Ze beantwoordde geduldig al mijn vragen en stond me bij met raad en daad. Menig schoolouder reageerde enthousiast en ik kreeg echt het gevoel dat mijn plan wel eens zou kunnen lukken: opvang regelen voor Emma tijdens de schoolvakanties op een gekende plek met kinderen en mensen die ze kent. Er werden briefjes in schriftjes gestoken, telefoons beantwoord en plots was er een heuse werkgroep.
De herfstvakantie van 2018 gebruikten we als testweek onder enkele ouders, want wie wist of dat wel zou lukken? Op papier is één ding, maar in de praktijk blijkt dat vaak moeilijker te gaan. Er waren vergaderingen en momenten dat ik me afvroeg waar ik in hemelsnaam aan was begonnen, maar ik zette door, excuseer: we zetten door, en wat ben ik blij dat we dat deden. We slaagden in onze opzet over de ganse lijn.
De paasvakantie en grote vakantie zijn achter de rug en menig kind amuseerde zich kapot in augustus, op school. We sloten het Cokido-schooljaar af met een drink in de tuin van mijn Cokido-rechterhand en bestoeften allemaal een beetje ons eigen. Die opvang hadden we toch maar schoon samen geflikt en alle kinderen waren zelfs nog redelijk intact ook. High five voor onszelf!
.
Wij. Wij deden dat samen. Het wordt niet verteld als voordeel bij Cokido, maar als kersverse schoolmoeder bouwde ik in geen tijd een netwerk op in school. Mijn gsm telt ondertussen meer dan 25 telefoonnummers onder de categorie “mama van, of papa van”. Ook Emma kent meerdere ouders bij hun naam en vertrouwt hen als waren ze familie. We hebben contact buiten Cokido en school om, en zijn maar een WhatsAppke verwijderd van elkaar. We helpen elkaar, we gaan al een keer iets drinken zonder kinders en hebben gesprekken over knutselmateriaal die ik, hou u vast, interessant vind.
Misschien heb ik zelfs al luidop gezegd: “Zou zo’n bakfiets niets voor ons zijn, schat?”, om daarna samen met het lief overtuigd één te gaan kopen, want wie heeft nu geen bakfiets? Amiright? Het is grappig om mijzelf te zien veranderen in een actieve schoolouder en te groeien in die rol als mama. Het is geweldig dat ik op dat traject een bende rond mij heb verzameld die er hetzelfde over denken als mij: kinders zijn de max. Meestal. Tenzij op vrijdagavond. Maar ge snapt mij wel. De herfstvakantie start morgen en hier passeert dat zonder zorgen. Ik ben zo dankbaar dat wij die luxe hebben.
Mocht je (geheel per toeval) één van de ouders zijn die bij ons opvang voorziet: grâce à vous. Merci. Mille fois merci ♡♡♡
Mocht je zelf ook Cokido willen opstarten in jouw school of jouw buurt, dan kan je alle info vinden op www.cokido.org.