Ik waggel tegenwoordig meer dan Daisy Duck, wat wil zeggen dat het meisje in mijn buik groter en groter wordt. Nog zo’n twee maand te gaan en dan is ze er. Dat houdt in dat alles geregeld zou moeten zijn, wat natuurlijk niet zo is. Blijkt dat het cliché van een tweede kind en de tijd die vliegt helemaal klopt. Op andere vlakken is deze zwangerschap dan weer krak hetzelfde als de vorige. Eén van die vlakken is hormonaal. Hoe hormonaal? Zo hormonaal dat ik me bedacht eens op te lijsten waarvoor ik allemaal weende in de afgelopen 24 uur.
- Het promofilmpje van Ajax voor de wedstrijd tegen Real Madrid
- Emma die ‘s nachts nachtmerries heeft
- Emma die ‘s nachts moet hoesten
- Het lief dat om 6u30 ‘s ochtends ochtendhumeur heeft
- Emma die zegt dat ze niet naar de opvang wil, maar naar Mamsie, want het is daar leuk, en mijn mama die op 50km woont waardoor dat niet kan
- Emma die naar het raam loopt om mij uit te wuiven
- Iemand die tegen Oprah zegt “My children are the manifestation of my fortune”
- De soep vergeten voor onze lunch op het werk
- Een liedje van Elbow op de radio
- Horen tijdens de podcast van Werk en Leven dat de ouders van een 6-jarig meisje op de spreekwoordelijke vingers werden getikt omdat hun dochter gekleed naar school ging in spaghettibandjes en dat volgens de school te uitdagend was
- Een discussie met het lief over de geboortekaartjes
- Gewoon. Omdat ik wou wenen. Geen idee.
- Omdat ik niet kon slapen
- Door de woorden van Maya Angelou te horen
Tijdens de paar momenten dat ik niet ween kan ik alles relativeren en moet ik een beetje (niet teveel) lachen met mezelf. Het beseffen dat het hormonen zijn, het weten, het herkennen én er toch niets tegen kunnen beginnen. Oh the joys van het zwanger zijn, zegt.