De stilte tijdens de storm

Twee maanden geleden stelde ik alles in vraag. Het einde van mijn sabbatjaar was in zicht en ik had geen idee hoe mijn toekomst eruit zou zien. Het maakte me nerveus, angstig en kwaad. De nasleep van mijn ontslag haalde alles overhoop in mijn leven en mezelf. Een jaar lang ging ik paniekerig op zoek naar antwoorden en oplossingen, of ging ik de realiteit uit de weg. Ze werd weggeduwd met een kracht waarvan ik niet wist dat ik ze had. Als laatste wapenfeit legde ik de (spreekwoordelijke) pen neer. Overal waar ik woorden achterliet die iets betekenen voor mij verdween ik: op Instagram, op de blog en zelfs thuis, bijvoorbeeld in de kaartjes aan mijn lief. Alles stopte. Rondom mij mistten mensen die woorden. De berichten die ik ontving waren oprecht, zaten vol liefde, warmte en bezorgdheid.  Er kwam aanmoediging tot het schrijven van boeken. Niet één keer, niet twee keer, maar drie keer. En wat deed ik? Ik negeerde alles. Mijn woorden waren op. Ik was op. Niet depressief. Niet zwaarmoedig. Op.

Een jaar lang ben ik mezelf niet geweest en ik kon niet plaatsen waarom. Het was toch maar een job? Een jaar lang leefde ik in een soort waas waar er enkel op zeldzame momenten een stukje van mijn authentieke zelf door kwam. Telkens ik een glimp van mezelf kon opvangen raakte ik ze weer kwijt en dat frustreerde mij enorm. Het maakte mij intens verdrietig tot op een punt dat ik wist dat alles veranderd was. Dat ik nooit meer zou terugkomen en dat ik voorgoed mezelf verloren was. “Waarom?”, “Waarom ik?”, “Waarom wij?”, “Het is niet eerlijk”. Die vragen, of uitbreidingen ervan, domineerden elk moment met mijzelf. Ik kreeg niets geplaatst en voelde mij zo’n groot slachtoffer dat het mij verlamde. Het leek alsof de tegenslagen elkaar opstapelden en alles was te herleiden tot dat ontslag. Een jaar na datum wist ik nog steeds niet hoe mijn toekomst, hoe onze toekomst, eruit zou zien en ik kon die onzekerheid niet aan. Hoe ik ook had geprobeerd. Hoe ik ook vocht. Niets. Nul zekerheid. Een jaar lang ploeteren en er was niets verbeterd, integendeel: bepaalde aspecten waren slechter dan dat ze ooit waren. Na professioneel vijftien jaar lang het beste van mezelf geven stond ik nergens. Ik was moe. Ik was murw. Ik gaf me over. Ik gaf me over aan de onzekerheid. De leeuwin in mij ging rusten en ik besefte dat ik het zou moeten doen met wat ik had en niets meer.

Op mijn dertig wist ik wie ik was en waar ik voor stond. Het moederschap gooide alles overhoop en ik begon te vervallen in oude reflexen uit mijn verleden. Zonder het te beseffen liet ik ze één voor één terug komen en verloor ik heel veel van wat ik leerde onderweg. Dat typt gemakkelijk in twee zinnen, maar het is ontzettend intens om dat te beseffen. De absolute dankbaarheid voor het leven die ik had op 1 januari 2016 was weg. Wat ik leerde van Kim’s dood, wat ik leerde van de huisbrand, mijn zwangerschap, en zoveel meer. Lessen die mij gemaakt hadden tot wie ik fundamenteel ben raakte ik kwijt. Ze zaten er nog, maar ze werden opzij geduwd en raakten vertroebeld. In anderhalf jaar tijd dreigde ik te verliezen wie ik ben en ik ben ontzettend dankbaar dat het leven me op een plek zette waar ik terug focus kon vinden. Echte focus. Geen focus-geeft-je-meer-productiviteit-focus, maar wees-aandachtig-focus. Kijk, voel en zie wat er toe doet.

Het verleden was net dat: het verleden. Alle woede, wrok, bitterheid en onbegrip over mijn ontslag raakten in essentie één persoon: mezelf. In het verlengde daarvan raakte het de mensen waar ik van hou. Mijn bakens. Mijn steunpilaren. Mijn liefde. Waarom zou ik aan die gevoelens vasthouden? Waarom zou ik zo’n ballast van vergiftigde emoties meeslepen? Dus ik liet het los. Ik vergaf en ik liet het los. De toekomst is net wat het is: de toekomst. Daar heb ik geen invloed op. Ik kan denken van wel, ik kan hopen van wel, ik kan mezelf voorliegen van wel, maar in de realiteit heb ik daar geen invloed op. Ik weet dat. Neen, ik wist dat, maar ik was het vergeten. Het was een les die ik opnieuw moest leren, net zoals veel andere lessen. Nu is wat telt. Vandaag. Het moment dat ik typ is wat ik heb en ik ben daar dankbaar voor. De rest is net dat en niet meer dan dat: de rest.

Ik ben terug. Het is een begin.
We leven. Ik, wij en ook jij.
Elke dag. Elk moment.
We gaan door.
Ik, wij en hopelijk ook jij.