Ik ben ooit een twintiger geweest

We zaten op restaurant en ze zei: “Ik heb u dat eigenlijk nooit verteld, dat is er nooit van gekomen, maar ik heb eens een blogpost gelezen van u over iets dat Emma aan had en ik dacht “Neen Romina, dat zijt gij niet”, want uw sterkte is niet per se schrijven, maar verhalen vertellen”. Op de terugweg naar huis dacht ik aan alle verhalen die jullie niet kennen, maar die mij wel vormden. Aan alle mensen die een rol spelen of speelden in mijn leven waarvan jullie het bestaan niet kennen. Zelf heb ik geen tastbare herinneringen meer uit mijn leven voor december 2010 aangezien alles in de vlammen opging. In 2009 startte ik mijn eerste blog op WordPress onder aanmoediging van mijn ex-lief. Toen hij in 2013 een ex-lief werd zette hij de blog offline en vertelde me dat hij alles had verwijderd. Toen had ik pas echt niets meer. Mijn ganse geschiedenis was gewist en leefde enkel nog in mijn hoofd en de verhalen die ik vertelde. Op zich is dat niet erg, ware het niet dat ik deze blog beschouw als een logboek voor mezelf, maar ook voor Emma later.

Er is een ganse periode daarvoor die wel onbestaand lijkt hier, en op het moment dat ik me dat realiseerde wist ik ook dat ik niet meer terug kon naar voor dat besef. Dus heb ik me voorgenomen om hier verhalen te vertellen over vroeger. Er zijn enkele dagen gepasseerd vol wikken en wegen, want ik mag dan wel schoon mijn leven willen vertellen: er zijn genoeg mensen die in het verleden behoren en daar ook mogen blijven. Tegelijkertijd is het besef er ook dat ik terugkijk op de dingen met een bril vol melancholie, en met de blik van iemand die ouder is en bepaalde zaken beter kan plaatsen. De dingen zullen ook verteld worden uit mijn perspectief, en soms is dat geen positief perspectief, maar dat is oké.

Voor ik met jullie mijn verleden in duik vind ik wel dat ik een eerlijk beeld moet schetsen van mezelf. In mijn jaren als twintiger was ik een ontzettend onzeker meisje die dat met een (veel te) grote mond probeerde te verbergen. Ik was naïef, goedgelovig en een ongelofelijke sukkel voor de liefde. Vrienden kwamen: sommigen bleven en anderen gingen. Dat was niet altijd op de properste manier en er zijn ook dingen waar ik mij diep over schaam. Fouten of verkeerde keuzes die ik maakte. Bij u zal dat wel niet anders zijn, denk ik? Het waren lessen, soms harde, maar ik ben blij dat ik ze meekreeg en ze deden mij groeien als mens.

Ik heb drie relaties gehad die twee jaar (of langer) duurden, twee van iets meer dan een jaar, en dan een paar die net geen jaar haalden. Hoe ge dat doet voor uw dertig? Eraan beginnen op uw vijftiende. Mijn sociaal leven is altijd levendig en druk geweest. De meeste mensen uit mijn leven leerde ik online kennen, ook diegene die na meer dan tien jaar nog steeds mijn beste vrienden zijn, kwestie dat je dat computergebruik wat kunt kaderen. Dat scherm en klavier gaven mij een plek waar ik mij thuis voelde, alleen was het toen met MSN Messenger emoticons, buzzen en was Facebook nog voor de hippe kinders. Mijn mama drukte mij op het hart om te genieten van het leven en om het onderste uit de kan te halen. Er werd bij ons thuis niet geoordeeld over kleding, stijl, het aantal lieven of de uren waarop ik thuiskwam, of met wie. Zolang ik nuchter was en mijn mama wist dat ik veilig was, mocht ik veel eens ik de achttien was gepasseerd. Daardoor werd alles thuis besproken en heb ik nooit het gevoel gehad dat ik dingen moest verzwijgen of erger nog: liegen.

Hier zal dus af en toe een verhaal verschijnen van toen er nog geen sprake was van het lief of Emma. Een serie verhalen die jullie een blik geven in mijn leven als twintiger. Ik vind het ontzettend spannend, want ik heb me voorgenomen om eerlijk te blijven over alles, en dat betekent sowieso dat ik mezelf kwetsbaar zal opstellen. Adem in. Adem uit. Oh, en nog één ding, voor we hier aan beginnen, een soort van disclaimer: het zijn verhalen van vroeger en veel daarvan is al lang verwerkt en geplaatst. Ik ben ontzettend gelukkig met mijn gezin. Het lief is de man van mijn leven en de dochter is alles waar ik van droomde, nog voor ik dat zelf besefte. Alles in mijn verleden bracht mij tot bij hem en daardoor is alles ook de moeite waard geweest. Aan de beste momenten denk ik terug met een glimlach op mijn gezicht vol dankbaarheid dat ik ze mocht beleven, want samen met de periodes van heftige pijn en twijfels maakten ze mij tot wie ik ben, en op 29 juli 2018 kan ik oprecht zeggen dat ik daar blij over ben.