Review: Instax Mini 9

Op een event van Walkie Talkie, dat georganiseerd werd rond kinderen, was er een stand van Instax. Ze namen er een foto met de Instax Mini en die kreeg je dan mee naar huis. Emma poseerde gewillig met mij en iemand drukte af op het toestel. Er kwam een kaartje uit het fototoestel en ik gaf het aan Emma. “Laten liggen in je handje en kijken. Niet aankomen. We moeten eventjes wachten”, zei ik haar. Samen zaten we te kijken naar een wit kaartje en langzaam maar zeker begon ze silhouetten te zien, eerst vaag, maar toen meer en meer duidelijk. “Whaaauw”, fluisterde ze, “Ik zie mama en Emma”. Ik maande haar aan nog heel eventjes te wachten. Na nog een half minuutje had Emma door dat het een foto was en met ogen zo groot als schoteltjes zei ze: “Wauw mama, een toverfoto”.

De vrouw aan de Instax-stand was (logischerwijze) gecharmeerd door de dochter en ik begon een praatje te slaan. Ze sprak over Instax en ik blikte nostalgisch terug naar mijn tijd als hippe tiener met een Polaroidtoestel van de Spice Girls in haar bezit. Dat is correct, vroeger was ik de trotse bezitter van een Spice Cam. Nu gij weer. De Instax-mevrouw vertelde dan weer over de verschillende filmpjes voor de toestellen en alle bijhorende accessoires. Ze liet zich in het gesprek ontvallen hoe leuk zoiets is om, bijvoorbeeld, te scrapbooken. Ik herhaal: scrapbooken. Weer vloog ik op een wolk van nostalgie naar mijn jaren als twintiger. “Scrappen was DE hobby voor mij, maar nu niet meer. Ik heb wel nog al mijn gerief in dozen, en elke zomer maak ik nog een ouderwets scrapalbum van onze vakantie. Volgens mij zal ik dat nooit volledig kunnen loslaten, want die charme daarvan maakt een romantische ziel…” enzovoorts, enzoverder. Arm mens. Ik maar praten en enthousiast zijn. Ze zei dat ze, hoe toevallig, van plan waren om iets te doen rond vakanties en scrapbooking. Veel meer kon er niet meer gezegd worden, want de dochter wou in de zandbak gaan spelen.

Zo kwam het dat ik de week voor we op vakantie trokken een Instax Mini 9 (groen) kreeg van Instax met drie verschillende filmpjes*. Ik mocht het toestel gebruiken en diende het na mijn vakantie terug op te sturen. Ik was zo content dat ik zonder probleem een paar schoenen thuis liet om zo plaats te maken in mijn valies voor al dat fotogerief. Van mijn eigen (betaald met euro’s) nam ik een Instax Mini 8 (zwart) mee voorzien van (zelf betaalde) filmpkes. Ik hield het geheim voor de dochter tot we op onze bestemming waren, want ik wist dat haar enthousiasme minstens even groot zou zijn als dat van mij.

Eens we geïnstalleerd waren op verlof haalde ik de Instax’es uit en ging ik ermee aan de slag. Al snel bleek dat trekken met zo’n toestel enige handigheid vereist en dat ik die nog niet meester was. Er waren drie van de vijf foto’s overbelicht, waardoor ik besloot ‘s avonds wat research te doen over hoe dat nu eigenlijk zat met die toestellen. Om te beginnen is er quasi geen verschil tussen de Instax Mini 8 en de Instax Mini 9. De 9 heeft een selfie-spiegeltje en een close-up lens, en is in andere kleuren verkrijgbaar dan de Instax Mini 8. Verder zijn het identieke toestellen die dezelfde filmpkes gebruiken en zelfs in prijzen quasi gelijk liggen (kijk uit naar de promoties).

Het is balen wanneer je een moment wil vastleggen waarvan dan achteraf blijkt dat je geen afdruk hebt van dat moment. Aangezien een foto ongeveer één euro per stuk kost vond ik het belangrijk dat er zoveel mogelijk foto’s lukten. Enkele tips die ik ontzettend handig vond, hoe logisch ze ook lijken:

• Bedek per ongeluk de sensor vooraan niet die het licht meet, of de juiste instelling wordt niet gevonden.
• Vergeet je preset niet correct te draaien!
• Denk logisch na bij het kiezen van je belichting. De preset wordt gekozen op basis van waar het licht valt op de meter van de Instax (net naast de flits). Staat je onderwerp in de schaduw en meet je toestel zon, kies dan voor ‘bewolkt’, of ‘indoor’, anders zit je gegarandeerd met een donkere foto.
• Hi Key zorgt quasi altijd in elke setting voor overbelichtte foto’s. Het internet heeft schrik van die instelling, dus ik bleef er na twee overbelichte foto’s met mijn handen af.
• De fotolens zit iets meer links dan het gaatje waar je door kijkt (viewfinder) om de foto te trekken, dus je foto zal nooit zijn zoals jij het ziet (dat verschil heet volgens mevrouw Google parallax). Je kan het corrigeren door je onderwerp iets meer links van je te houden.
• In openlucht met fel licht zonder bewolking (en dus schaduw) is er quasi 100% zekerheid dat je foto overbelicht zal zijn, ongeacht je instelling, zelfs wanneer je de flits bedekt. Een klein beetje schaduw of schutting kan al wonderen doen voor je resultaat.
• Trek foto’s vanaf een afstand van 1 meter tot maximum 3 meter voor een optimale foto. Ga nooit verder dan 7 meter.
• Hou er rekening mee dat, wanneer je een vergezicht trekt (bijvoorbeeld van een meer), de camera zich zal focussen op de dichtstbijzijnde boom, in plaats van op het vergezicht. Een panorama foto neem je best zonder enig voorwerp in de voorgrond.
• NOOIT schudden met de foto. De zangers van liedjes die dat zeggen zijn leugenaars. Ik stak de foto meteen in mijn portefeuille of in mijn handtas (droge, donkere en koele plek) en keek enkele minuten later.
• Leg je film of toestel nooit in de volle zon. Vanaf de temperatuur boven de 40°C gaat kan het zijn dat alle (nog te trekken foto’s) kapot zijn omdat de film te warm werd. Je zit snel aan dat soort temperaturen in volle zon.

Na een tiental foto’s had ik precies door hoe de camera en zijn settings functioneerden waardoor ik amper nog een misser had. Het is allemaal wat omslachtig als je het lijstje hierboven ziet, maar wat mij betreft is het dat meer dan waard. De charme van zo’n instant foto is iets wat de romantische ziel in mij gelukkig maakt. De basic instellingen verplichten je ook om even na te denken over je foto, want je krijgt geen tweede kans om dat moment vast te pakken. Eens je de belichting van het toestel snapt is foto’s trekken ontzettend simpel, want Emma slaagde erin zes foto’s te nemen van het lief en ik waarvan er maar één niet gecentreerd was. Of dat aan de gebruiksvriendelijkheid van de Instax ligt of aan de genialiteit van onze dochter laat ik het midden, maar het deed me toch beslissen om de Instax wat vaker te gebruiken. De afdrukken met extra’s (zoals de polkadots) zijn voor mij geen must, maar (zeker voor de Emma’s onder ons) een leuk extraatje.

Zo’n toestel is ideaal om even stil te staan bij het moment, kinderen enthousiast te maken voor fotografie en om in een melancholische bui terug te grijpen naar al dat schoons. Het is tenslotte waar wat ze zeiden in 1997: live for the moment.

*Ik mocht de Instax Mini 9 gebruiken. Er werd mij niets in ruil gevraagd daarvoor. Geen blogpost, geen Instagramfoto, niets. Ik zou achteraf (op een nog bekend te maken datum) een deel van de foto’s gebruiken in een scrapbook-meeting van Fujifilm Instax. Het is uit enthousiasme dat ik dit vertel aan jullie. Niets meer. Niets minder. De links zijn affiliate links, wat wil zeggen dat ik een kleine commissie krijg mochten jullie iets kopen.

 

Verkoopsinfo:

Instax Mini 8: hier te koop (koop u een 9!)
Instax Mini 9: hier te koop
Instax Fujifilm wit: hier te koop
Instax Fujifilm Candy pop: hier te koop
Instax Fujifilm Rainbow: hier te koop
Instax Fujifilm Hello Kitty: hier te koop. Dit was Emma haar favoriet en ik had er eerlijk gezegd een hekel aan. We gebruikten het ganse filmpje in een pretpark en tot mijn grote verrassing bleken de foto’s (en de tekeningen op de foto) te passen bij de sfeer van de dag, waardoor ik zelfs blij ben dat we die gebruikten i.p.v. de gewone klassieke film.