Ik luister sinds aflevering één naar de podcast ‘Werk & Leven’ van Kelly en Anouck. Het is een podcast waar de twee vrouwen per aflevering een thema (of statement) bespreken dat gaat over de balans tussen werk en leven. De twee dames zijn mama, dus veel van wat ze zeggen klinkt bekend in de oren. Het is eigenlijk vooral een podcast die mij doet nadenken. Na het luisteren loop ik vaak in gedachten verzonken terwijl ik me afvraag hoe dat nu zit bij ons thuis en of ik me daar wel goed bij voel. Zo’n momenten zijn altijd een winner voor mij, dus ik ben fan. In hun laatste aflevering (die je hier kan beluisteren) praten ze over de stelling “Je moet een boeiend sociaal leven hebben”. Kelly blijkt een introvert te zijn en Anouck een extrovert. Hun partners zijn net zoals zijzelf zijn en ze stellen luidop de vraag of er ook koppels bestaan uit een intro- en extrovert en hoe dat dan in hemelsnaam werkt? Wait no longer! Ik stel u voor: het lief en Romina.
Ik hoor sommigen al denken dat het lief toch ook wreed sociaal is? Die kan een babbelke maken en ziet er gelukkig uit. Dat is ook zo, maar het grote verschil zit hem in het achteraf. Terwijl hij mentaal uitgeput is en voor een uur of twaalf in een lege kamer met een boek wil verdwijnen, sta ik te stuiteren en te raaskallen over “hoe alles toch de max was, maat” en “omg hebt ge dat gezien?”. Om het kort uit te leggen: bij hem kosten zo’n dingen energie, terwijl ik er energie van krijg. Ge zoudt denken dat we elkaar ondertussen al vermoord hebben, maar blijkt dat de levensverzekering daar niet in tussenkomt, dus we vonden dat wat overdreven. Dan maar praten, en vloeken, en bleiten, en mompelen, en af en toe ne keer goed roepen.
Toen we nog kinderloos waren viel mij dat niet heel hard op. We gingen weg, soms tot een kot in de nacht, en de dag erop luierden we. Fine by me, een dagje series bingen kan ook plezant zijn. Soms had hij geen goesting om te vertrekken, maar het was nooit van die orde dat er wrijvingen door ontstonden. Wel heb ik al snel geleerd dat ik het achteraf wat rustiger aan moest doen, dus dan belde ik met een vriendin of tokkelde ik op de pc terwijl hij aan het bekomen was. Het werd wel redelijk dramatisch eens de dochter werd geboren. Toen bleek dat het introvert/extrovert zijn impact had op ons ouderschap, en dat bleek een ander paar mouwen te zijn.
Het zit zo: Emma kan mij niet uitputten. Ik sta op, heb een kwartier of een half uur ochtendhumeur en daarna zijn we vertrokken voor een dag vol avonturen. We eten iets, gaan op stap, zij tukt wat (of ook niet), en dan gaan we naar het speelplein, of de winkel, of fietsen, of whatever, tot ‘s avonds. Als we thuis zijn, dan kuisen we samen, knutselen we, staat er muziek op. Wij zijn dus van het soort waarvan de mensen zeggen “Die zijn nooit in ulder kot” of “Die twee zijn altijd bezig”. Het lief is he-le-maal anders op dat vlak. Die kan opstaan en geen plan hebben en een hele dag thuis blijven met Emma. Zij brak dan het kot af, hij ging dan groenten snijden en ik foeterde dan omdat hij dat deed. In de donkerste momenten van onze relatie, en ik ben daar echt beschaamd over, siste ik zelfs eens: “egoïst. Hoe kunt ge nu groenten snijden terwijl uw dochter met de blokken wilt spelen? Speel dan met die blokken? En so what als ze drie minuten later wil kleuren? En dat ze u altijd nodig heeft? Ze is gelijk twee jaar.”. “Stikt erin met uw groensels”, dacht ik dan.
Op relatievlak is dat dus geen lachertje. Ik heb er hier af en toe al eens kort op geïnsinueerd, maar het eerste jaar met Emma was de hel, en de zes maanden erna waren het vagevuur. Wij zijn toen een koppel gebleven puur op karakter. Uit koppigheid. Uit de volste overtuiging dat wij van elkaar houden en dat het goed ging komen. We spraken dat ook uit tegen elkaar: “Het is zo klote, maar ik hou van u. Ik geef u niet op, gij mij ook niet, alsjeblieft”. Daar is veel frustratie bij komen kijken en ook redelijk wat gebleit. Uiteindelijk begon ik door te hebben hoe het lief functioneerde als vader en begon hij te merken hoe ik in mijn moederschap stond. Hij sneed die groenten omdat hij op dat moment mentaal rust zocht en daar wanhopig naar op zoek was. Hij heeft geen dag vol activiteiten omdat zo’n dagen een opdracht lijken die ontzettend veel energie kost, zeker met een rondbotsende peuter. Emma haar zijn en haar constante dominante aanwezigheid waren al vermoeiend voor hem, laat staan dat hij dan nog de energie had om extra vermoeiende dingen te doen.
Hoe los je zoiets op? Wij zochten middle grounds en spraken af dat hij het verbaal zou aangeven wanneer het hem teveel werd, aangezien ik dat niet altijd doorhad. Ik legde de lat wat lager in activiteitenland en nam het niet meer persoonlijk op als hij rust zocht. Ik kon bijvoorbeeld zo kwaad zijn als hij op een zondagmiddag bij mijn ouders in de zetel ging zitten met een boek terwijl er rond hem twaalf personen enthousiast kwetterden terwijl de tv binnen speelde en de radio buiten. Hoe kon hij dat nu niet leuk vinden? Haha, arme duts, eigenlijk. Door dingen te proberen vonden we eindelijk redelijk snel een nieuwe soort routine. Als we naar een speelplein gaan ben ik diegene die als een gek meespeelt met haar kind. Als we naar een optreden van K3 gaan, dan ga ik met mijn zus (ook een extrovert) terwijl hij thuis in alle rust af en toe een foto of filmpje doorgestuurd krijgt. Het lief gaat nog alleen op stap met Emma, bijvoorbeeld naar de supermarkt, of naar zijn ouders, maar nooit een ganse dag van hot naar her. Zijn ze op bezoek bij zijn ouders, dan eisen zij de dochter haar aandacht op, waardoor hij even rust heeft.
Ons sociaal leven als volwassene is enorm veranderd. Doordat ik met Emma veel doe heb ik minder behoefte aan lunches en diners met vrienden. Het is niet meer nodig om vier of vijf dagen in de week de hort op te gaan. Mijn sociale leven staat nu op een lager pitje en ik zou het niet anders willen. Ik bel veel met vrienden of vriendinnen, we WhatsAppen of zij komen eten, maar waar ik vroeger iedereen maandelijks zag is dat nu soms pas om de zes maanden, en dat is goed voor mij. Mijn familie (zussen, broer en schoonzus) hebben nu voor een deel de rol ingevuld die vroeger enkel voor maten was. Samen een koffie drinken terwijl de kinders spelen in den hof? Ja, graag, zelfs wekelijks. Voor een ruimer sociaal leven pas ik even. Ik heb zeer bewust besloten om mama te worden en ik wist dat ik er zo over zou denken eens ik effectief mama was. Ik wil voorlopig geen second hand diners (of hoedatooknoemt) en boekenclubs. Emma zal groter worden en met dat groeien zal ook mijn sociaal leven weer ruimer en actiever worden. Het lief zijn sociaal leven is vooral volwassener geworden. Vroeger deed hij duizend euro aan festivals in de zomer, nu gaat hij met zijn bro’s eens geocachen. Of met zijn collega’s naar een comedyshow. Het is rustiger bij hem, waardoor hij minder moet bekomen, waardoor hij minder groenten snijdt.
Om maar te zeggen dat dat werkt: een introvert en een extrovert die samen een kindje maken. Maar alleen als je wil dat het werkt. Het is net zoals in elke relatie. Het is een kwestie van zoeken, thuiskomen, de weg af en toe verliezen en die opnieuw zoeken. Het is van ‘t simpelste en tegelijkertijd van ‘t moeilijkste dat er is. Het is gelijk Wannes het zo treffend zegt: “Beter oorden bestaan niet echt. Het is de mete die hem op tid verlegt. We zijn voor eeuwig onderweg. We zijn voor eeuwig onderweg.”. Het Zesde Metaal, een diepvries vol gesneden groensels, voetbal en koppigheid. Dat is ons recept en ik zou met niemand anders onze menu willen schrijven.
Amen to that. Mooi.
Zo schoon Romina! ❤
Eerste keer dat ik kom lezen en helemaal herkenbaar, maar bovenal o zo mooi geschreven!
Heel eerlijk en mooi beschreven!
Heel mooi, en heel herkenbaar… Jij beschrijft exact hoe het er bij ons thuis aan toe gaat. Alleen had ik die link met Intro / Extrovert nog nooit gemaakt.. Merci om mijn ogen te openen. Xxx
Wow!
Dat is een die ik nog wel eens zal komen opnieuw lezen. Mooi geschreven. Hartjes voor jullie!
Ik zal de groenselssnijder van dienst zijn ten huize Vanrysselberghe .. 😄 Tegenpolen trekken elkaar aan en daarom werkt dat meestal ook. Het loopt nergens van een leien dakje, dusja
Woah. Je beschrijft mijn relatie, alleen ben ik de introvert en mijn vriend de extrovert. Ik heb mezelf zo’n slechte moeder gevonden wanneer ik niet de hele dag de hort op kon met onze dochters terwijl mijn vriend dat fluitend deed.
Maar het wordt wel beter nu ze ouder zijn (4 en 7) en nu trek ik een uitje ook beter.
Dat heeft het lief ook, dat hij zichzelf soms een slechte papa vindt, terwijl hij dat magistraal goed doet. We proberen dat meer uit te spreken en dat helpt meestal wel. Die schuldgevoelens zijn voor niets nodig.
Uitspreken is inderdaad heel belangrijk! Maar het duurde bij mij heel lang voordat ik dat durfde uit te spreken, zo’n taboe was het voor mij. (tot aan burn out toe, argh)
Daarom vind ik het heel fijn dat jij deze blogpost hebt geschreven, het laat zien dat er meer mensen zijn die dit meemaken, ermee worstelen en er toch uitkomen.
Hoop in bange dagen 😉
Niki, ik heb net hetzelfde. Ik ben dus ook overduidelijk de groentesnijder haha. Mijn kindjes zijn nu 3 en 1 en ik ben van ‘s morgens tot ‘s avonds doodop. Het lijkt wel een burnout, maar dan in het moederschap ofzo… helaas wordt introvert zijn bij mama’s inderdaad gezien als iets slechts, terwijl in dit artikel niemand zou vinden dat dit een slechte vader is. Ik krijg nogal blikken als ik zeg dat mijn “vrije” dag met 2 kindjes veel vermoeiender is dan een werkdag. Maar als het beter wordt op 4 en 7 heb ik goeie vooruitzichten 😉
té herkenbaar. een burnout in het moederschap, dat is exact wat ik ook ervaar of ervaren heb. Nu ze een halfjaar ouder zijn (3 en 1,5) begint dat zelfs al een beetje te beteren. Maar er is hoop, hoera!
Leve de groenselsnijders 🙂
Serieus, ik vind het superfijn dat je reageert. Want hoewel ik weet dat ik me niet schuldig hoef te voelen, in het diepst van de krochten van mijn hart blijft het als falen voelen. Alsof ik geen “echte” moeder ben. Stom hè?!
Mij helpt het om tijd voor mezelf in te plannen (ik ben een fervent naaister en haal daar echt energie uit, maar voor anderen is het sporten of een boek lezen) en ook opmerken wanneer ik “op” ben. (meestal uit het bij mij zich in wegvluchten in mijn telefoon). Dan probeer ik te zorgen dat ik een minibreak krijg en ik bewust probeer op te laden (filmpje opzetten en knuffelen met kind(eren) of was ophangen of iets anders kleins/suf). Maar inderdaad, werken is zóveel malen minder vermoeiend dan een dag met de kinderen 😀
(en basisschoolkinderen kunnen zich steeds beter zelf vermaken én hebben vriendjes waar ze steeds langer zelfstandig mee kunnen spelen!!)
De eerste keer dat ik hier een blog post lees en ik moest boenk janken.
Tijd om je blog te beginnen bingen 🙂
Alleen al dat ge dees kunt schrijven: het zit goed tussen ulle! En ik lijk zo har dop uw lief! (ik heb er dan ook na 1 keer een paar jaar samenwonen heel bewust voor gekozen om alleen te wonen en ik geloof niet dat ik dat ook zal veranderen) .
http://www.16personalities.com/nl/ eens doen. Zalig verhelderend. Voor uzelf, maar ook naar anderen toe.
92% extrovert en 8% introvert. De rest klopt ook bij wat ik over mezelf weet. Leuk om te doen en merci om te delen!
Prachtig geschreven! Hier ben ik de introvert en mijn man de extravert wat inderdaad niet altijd gemakkelijk is, zeker niet bij zo’n grote verandering als ouders worden. Maar ook hier doet tijd en koppigheid zijn werk en begrijpen we elkaar steeds beter.
Wat ik mij nog afvroeg, hoe zit dat met jullie dochter? Mijn oudste zoon is duidelijk ook introvert, net als mij, en de tweede ook. Het lijkt mij als introverte moeder gemakkelijker om de noden van een introvert kind te begrijpen maar langs de andere kant is het ook niet slecht dat de extraverte papa ons soms uit de comfortzone haalt.
We weten het nog niet. Ze schippert nog enorm tussen de twee uitersten. En ze doet nog enorme groeispurten waardoor alles die we wisten opeens weer lijkt te veranderen. Voor nu proberen we haar te volgen en er zijn weinig volledige breakdowns/tantrums, dus ik denk dat dat goed zit.
Zo schoon! Hier ook grote fan van de podcasts, en wij zijn allebei introvert. Twee weken geleden waren we de hele dag op stap, en toen we thuis kwamen ‘s avonds (met een hangerige peuter) hadden we aan één blik van elkaar genoeg om te weten dat het voor ons nergens beter is dan thuis, op ‘t gemak. Doseren is onze key. Ik heb introvert zijn nog niet eerder gelinkt aan het ouderschap, en nu voel ik me ook iets minder schuldig als ik me ‘s avonds doodop in de zetel nestel. Of als ik vind dat een dag thuis met de peuter vermoeiender is dan gaan werken. Merci! <3
Mooi beschreven. Ook bij ons werkt het. Gewoon elkaar accepteren zoals hij/zij is!
Zo mooi! Dat gaat hier later bij ons ook zo zijn, vermoed ik en ik hoop dat als het ooit moeilijk gaat, ik aan deze post terug denk en weet dat het ook goed kan aflopen.
Exact hier zo. Exact. Met de bleittoestanden en al. Vechten. Dat doen we elke dag en soms heel vermoeiend maar gelukkig ook heel leerrijk en intens. Want hetzelfde zou maar saai zijn denk ik dan. Prachtig geschreven. Je bezorgde woorden bezorgden me kippenvel
Zo schoon geschreven!
Heel erg herkenbaar. En ik ben de introvert van dienst – op de meeste vlakken toch. Heel erg mooi geschreven!
Mooi verwoord Romina
Mooi geschreven!
Ook behoorlijk lastig wanneer je in het begin van je relatie een extrovert persoon was (energie halen uit massabijeenkomsten in het jeugdhuis en dergelijke), maar gaandeweg meer in het spectrum ‘introvert’ bent terechtgekomen. Manlief die hier af en toe zegt:”Maar allez, en vroeger vond je dat LEUK?!” Euhm, ja, nu dus niet meer… Onlangs ging ik met zoonlief naar de stad omdat hij nieuwe broeken nodig had en we ontdekten pas op het perron (nadat ik een treinticket gekocht had) dat het lentebraderie was. We waren ‘s avonds allebei (zoon en ik) stikkapot van de menigte en de indrukken, terwijl ik daar vroeger van zou genoten hebben. C’est la vie.
Dankjewel voor deze mooie blogpost en jouw eerlijkheid, Romina!
Ik wilde hier reageren met dat het bij ons thuis een combinatie van ambivert (ik) en introvert (manlief) is maar na het doen van de test die Inge in de reacties deelde blijkt dat ik 76% introvert ben en slechts 24 % extrovert. Eigenlijk ging ik er van uit dat het verschil minder groot zou zijn maar ik ben zo iemand die graag afspreekt met vriendinnen maar dan liefst telkens met één iemand zodat het niet te druk is én je gezellig kan bijpraten. Grote groepen, een overdaad aan impulsen en drukte zijn echt mijn ding niet.
Ik begrijp hem volledig. Toch echt mooi dat het je hem wil begrijpen en het lukt je ook!
Zo eerlijk. En zo herkenbaar ook wel. Al ben ik er nog niet uit of ik zelf nu de stuiterbal ben of de groenselsnijdster. Of allebei tegelijk…
Ik ben trots op de mama die je bent, Romina 🙂
Ik ben de introvert van dienst bij ons thuis denk ik, al heeft mijn man ook wel nood aan zijn pauzes. ‘k denk dat het een van de redenen is, waarom ik verkies voltijds te werken. ‘k vind het zalig om mijn kinderen ‘s avonds en in het weekend rond mij te hebben, maar ‘k heb mijn me-time ook echt nodig.
Ik herken mezelf heel erg in uw lief eigenlijk: dat is zo’n beetje hoe ik mezelf mét kind voorstel. Mijn lief is iets extraverter dan ik, maar heeft ook zijn rust nodig (die vindt hij in gamen). Dus op dat vlak komen we wel goed overeen, op andere staan we dikwijls lijnrecht tegenover elkaar. En zo blijft het leven spannend 😉