Toen de match ging beginnen legde ik uit in peutertaal dat het voetbal was, belangrijke voetbal, belangrijk voor blauw & zwart. Ze kent namelijk dat supportersliedje. Ze ging haar blauw/zwarte bal halen, begon te zingen en ging naar binnen. Daar liet ze moeder voor wat het was en ging ze naar haar tante. Het lief en ik, wij waren ondertussen zo gestresseerd dat we niet meer spraken met elkaar. Dan wisselen we blikken uit en zitten we 100% in de match. We zitten dan neer, om na tien seconden matchtijd te beseffen dat we niet kunnen zitten en dan staan we recht voor de tv. Af en toe draaien we ons om, roepen we, wandelen we een paar meter. We werden weggespeeld en kregen een doelpunt tegen. “Het zal godverdomme toch geen waar zijn zeker?”, flitste er door mijn hoofd. We kregen meer grip op de match, Jelle Vossen scoorde en ocharme ons buren. De tweede helft kan niet gezond geweest zijn voor ons hartritme. Vijftig minuten kunnen echt ontzettend lang duren, zo blijkt. Zeker de laatste vijftien. Eens er afgefloten werd was het binnen. BINNEN! Kampioenen, zegt. We namen Emma en zeiden “Jeeeuuuj voetbal! Blauw/Zwart heeft gewonnen” en ze antwoordde met een “Jeuj voor voetbal!”.
We beslisten om direct naar huis te vertrekken en ‘binnendoor’ te rijden. Binnendoor; dat is over ‘De Platse’, waar het feest ging zijn. Ik vertelde Emma onderweg dat we langs het feest gingen en ze werd ontzettend enthousiast. Het lief en ik spraken af om te zien hoe ze reageerde toen we door de massa reden. Ze werd enthousiast, dus we stopten even. “Jeeeej voor voetbal! Blauw en zwart! Voetbaaaaal!”, riep ze, terwijl we wandelden naar het volk. We hielden ons aan de rand, uit schrik haar te overdonderen, maar neen hoor, niets van dat. Ze had haar sjaal om en haar koptelefoon op, ze zat op de schouders van haar vader en zong de longen uit haar lijf. Menig supporter keek vertederd naar boven en gaf een blik van goedkeuring. Wij snapten er minder van dan zijzelf. Dat kind van ons: steek ze tussen kinderen die ze niet kent, en ze slaat dicht. Steek ze tussen duizend uitgelaten supporters en ze zingt de longen uit haar lijf.
Toen we na een uur beslisten dat het genoeg was geweest en naar huis gingen was dat buiten de dochter gerekend. Eens ze de auto zag trok ze aan haar papa’s arm. “NOG FEEST! NOG PAPA! NOG FEEST! VOETBAL! NOOOOOOG FEEEEEEEEEST!”. We probeerden met handen en voeten uit te leggen dat het genoeg was geweest, dat het gedaan was, tijd om te gaan slapen, maar toch volgden er dikke tranen. Ik beloofde haar dat er nog feesten zullen volgen met vlaggen en sjaals en voetbal. Ze ging akkoord en begon terug te zingen van “allez de blauwe…”. Ze zong tot ze in slaap viel.
Ik weet niet hoe uw moederdag was, maar die van mij was perfect.
Haha… super! Mijn moederdag, huh: zwart gat na twee dagen dansoptredens in de stadsschouwburg, lieve kindjes, mijn regels die begonnen, gaan zwemmen met de kindjes maar GEEN parking vinden rond het zwembad wegens koers en kermis blijkbaar, omkeren dan maar en dan nog tegen een auto botsen (niks ergs, maar ik voelde mij zo een “calle” zoals gij dat zou zeggen), half uur formulier moeten invullen terwijl de kindjes braaf bleven zitten. Terug naar huis zonder te zwemmen! De stemming was bedroevend kan ik u zeggen. In de namiddag dan maar naar een ander zwembad gereden en daar blijven eten; heeft de dag wel goedgemaakt gelukkig. Maar I’ve had better days.
Oh wow! Ook een heftig dagje.
Hier is de dochter in haar wielrenners periode. Ze kan daar geboeid naar zitten kijken. Maar ook voetbal kan ze wel smaken. Vorig jaar bij onze titel, wou ze zelfs met de sjaal naar school 🙂 En ik mag hem niet uit den auto halen of ze wordt boos :p
Hoe schattig 🙂 Het lief is fan van Club Brugge en dus was het zondag ook bij ons spannend. En ook Tuur ontwikkelt een liefde voor voetbal 😉
Goed zo! GO TUUR. GO MIJNHEER VAN EVI 😁💙🖤
zie wel dat ik je posts chronologisch zit te lezen!
Hahaha. De max!