Wat ik mis aan de stad

Toen ik quasi dagelijks in Gent was slopen er zeer snel verschillende routines in mijn leven. Er waren verschillende taken die ik op mij nam, aangezien ik toch altijd in ‘t stad was. Het is ongelooflijk hoe snel een mens gewoontes kweekt en hoe moeilijk het is om die weer af te leren. Deze week had ik een paar keer zo’n moment van “Het was toch praktisch geweest om dat snel even in mijn lunchpauze te doen”. Vaak zijn dat dingen waarvoor je niet expres de verplaatsing naar daar maakt en het dan maar noodgedwongen anders oplost. Een bloemlezing van dingen die de stadsmens in mij ontzettend mist:

• Een leuk niet-doorsnee (lees: Hallmark) kaartje kopen om dan erna ongetwijfeld gecomplimenteerd te worden op mijn keuze. In lokale krantenwinkels is zoiets echt onvindbaar. Het aanbod is hier eerder schrijnend. Onlangs zag ik zelfs van die verjaardagskaartjes met een nummer op waarvan we ze allemaal sowieso ooit dubbel kregen. Driedubbel als je echt pech had.
• In de boekenafdeling van de Fnac gaan snuffelen voor leuke peuterboeken. Er zeker tien selecteren en dan mezelf verplichten terug te schroeven tot vijf, om uiteindelijk toch met minstens zeven boeken buiten te lopen omdat ze allemaal zo geweldig zijn. Het aanbod in de lokale Standaard Boekhandel is echt totaal niet vergelijkbaar met de Fnac. Ik mis mijn Fnac-rondjes. Het feit dat ze mij nu kortingsbonnen sturen helpt helemaal niet.
• Overwerken en eten laten leveren, bij voorkeur Bocca pasta. Even aan het water gaan zitten en genieten van alles en vooral van niets. Zelfs de dochter at gezellig mee “doosjespajetti”.

• Snuisteren in winkels zoals Piet’s Moodshop en ogen te kort hebben. Altijd iets in huis hebben waarvan mensen zeggen “Oh zo schoon!”.
• Snel wat basics gaan kopen in een keten. Zeker met een groeiende peuter. Haar sokken waren onlangs te klein en mijn opties hier in de buurt waren schrijnend. De opties die ik had waren dan nog eens lelijk ook. Nu loopt het kind rond met vreselijke sokken tot moeder genoeg op het lijstje staan heeft om eens naar Gent te trekken.
• De sfeer voelen veranderen wanneer de lente eraan komt. Wie in een stad werkt of leeft (of het nu Gent, Brussel, Antwerpen of een andere stad is) weet wat ik bedoel. Het is langer licht, de terrasjes vullen zich en er is rumoer. De straatmuzikanten komen terug boven water en toeristen eten hun broodjes op een bankje. De parken vullen zich terug en iedereen is net dat beetje meer hoopvol.
• Altijd geïnspireerd worden door anderen hun stijl en look. Wanneer je mij nu ziet is het garantie in een sneaker, een jeans en een sweater. Ik vind dat vreselijk van mezelf, maar dat is de realiteit wanneer je thuis zit en nul prikkels krijgt. Het is ook niet alsof de badkamer schrobben en moestuinieren praktisch is met panty’s aan en gelakte nagels. Verloren moeite. Bijna zomer. Jurkjes en shortjes. Oef.
• Op een terras zitten en mensen kijken. Meer niet en minder ook niet. Liefst nog met een vriendin naast mij die meekijkt.
• Alles binnen wandelafstand hebben. Letterlijk alles. Dan is het geen overkomelijke ramp wanneer je eens iets vergeet. Of het nu luiers, brood of krulspelden zijn. Vijf minuutjes stappen en het was geregeld. Dju toch. Wreed praktisch was dat.
• Mezelf eens trakteren op goede pralines. Dan heb ik het over Joost Arijs en zijn magie. Ik mis je Joost. Xxx Romina
• Rond je een mengelmoes van talen horen en verschillende culturen zien. Echt waar. Ik mis het om in de mix te zitten en op te gaan gaan in de massa.

Het is maar voor enkele maanden, en dat zorgt ervoor dat ik heel bewust en hard geniet van mijn dagen hier thuis, met Emma. Ik besef ook dat eens ik terug werk het waarschijnlijk maar kwestie van dagen zal zijn voor ik sakker over dure parkeerplekken en sluikstorten. Het heeft allemaal zijn charme en nu ben ik terug zo’n vrouw die op daguitstap gaat shoppen of, realistischer, online winkelmandjes vult. Arme postbode.

Deze post maakt deel uit van de 40 dagen bloggen challenge. Dit is dag 30/40. Geen mens die weet hoeveel dagen ik al gebrost heb, maar het valt wel mee, peins ik zo.