Doe ik mee aan de ratrace of ben ik eerder manana manana? Tegen alle verwachtingen in, ook die van mezelf, ben ik totaal geen mens (ouder) die druk voelt op het vlak van ouderschap of Emma’s prestaties. Op om het even welk vlak: zolang we gelukkig en gezond zijn is alles goed. De ratrace hou ik zoveel mogelijk buiten Emma’s leven, wat er wel voor zorgt dat we offers maken op sociaal vlak, maar wij doen dat zeer bewust en zonder enige wrang. We hebben ook ontzettend veel genoten toen we nog geen ouders waren en we worden eerlijk gezegd ook gewoon hartstikke oud. Duizend keer liever thuis onder een dekentje dan naar een optreden te gaan van een groep die ik al zeven keer zag. Het is wel goed geweest voor eventjes.
Hoe zet ik de rest om in de praktijk? Alles gebeurt op het tempo van Emma. Potjestraining, spelen, springen, puzzelen, knutselen, ontdekken,… Alles wat met haar ontwikkeling te maken heeft staat voor mij los van curves. Zolang ze zelf geen slachtoffer wordt door eventuele ontwikkelingsachterstand ben ik er echt wel gerust in. We kozen onze school zelfs deels op basis van hun ideeën rond kinderen en het groeien ervan. Er worden geen ‘punten’ uitgedeeld, er is geen huiswerk, er is geen strijd. Gewoon een vrolijke bende hippiekinders die gestimuleerd worden om de wereld te ontdekken, terwijl ze pedagogisch gestimuleerd worden.
De druk die gelegd wordt op ons als ouders raakt mij he-le-maal niet. Ongeacht welke opmerkingen ik krijg: ze raken me niet. Wie zijn kind is Emma? Wie droeg haar negen maand lang in haar? Wie kijkt dagelijks naar haar evenbeeld? En dat van haar lief? Wie voelt ons kind aan op een manier dat het bijna schrikwekkend is? Juist: ik. Buiten haar papa kan dus niemand dat kind inschatten zoals ik, wat alle andere hun commentaar of opmerkingen nietig maakt. Als ik dan toch advies wil heb ik een netwerk van vrienden die universitair geschoold zijn rond een bepaald relevant thema, of enkele ouders die ik blind vertrouw. Het zijn van het soort mensen die nooit druk zouden leggen en oprecht begaan zijn met mij en mijn gezin.
Toch is er één plek waar ik druk voelde. De enige plek: het voorkomen van Emma. Haar outfits en de merken en de laatste nieuwe collectie. Ik wou voor mijzelf dat Emma eruitzag als in de boekjes. Zijzelf had daar geen last van, want zelfs als een Morley vuil werd of stuk ging, dan was dat maar zo. Het zijn kinders. Mijn hart breekt in duizend stukken (JA EMMA, DUIZEND STUKKEN) wanneer ze de tippen van haar schoenen over de grond sleept, maar tegelijkertijd besef ik dat het als kind echt de enige denkbare manier is om te remmen, ongeacht de verzuchtingen van uw moeder. Dit seizoen is het kledingbudget aanzienlijk kleiner dan de vorige keren en door haar groeispurt zal ik een volledige zomergarderobe moeten kopen. Soms bezorgt het mij stress, omdat ik voorlopig kledinggewijs in de miserie geraak als er opeens vijf zonnige dagen van 15°C of meer zullen aankomen. Tegelijkertijd schud ik dat van mij af en besef ik dat dat allemaal wel goed komt, ook wanneer niet alle stukken van een bepaald merk of bepaalde collectie komen. Ik moet dat alleen dikwijls eens herhalen tegen mezelf. Op de momenten dat ik het dan toch vergeet is het lief er om met zijn ogen te rollen.
Dit waren ze! Alle ouderzonden. De laatste. Het is gedaan. Klaar ermee. Er volgt sowieso nog een post die iedereen Oscarsgewijs zal bedanken, want wat was dit een fantastische rit!
Deze post maakt deel uit van #ouderzonden, een initiatief van mezelf en Annelore. Met meer dan vijftig Nederlandstalige bloggers schrijven we gedurende zeven weken elke donderdag over het ouderschap. Je kan er meer over lezen op deze pagina.
Deze post maakt ook deel uit van de 40 dagen bloggen challenge. Dit is dag 28/40.
A-men, mens. Ge kunt niet meer gelijk hebben dan jij op dit moment. Helemaal wat je zegt: helemaal niks, 0.0 aantrekken van wat een ander zegt/denkt/doet, jij voelt jouw kind nog altijd het beste aan.
Heel mooi verwoord 🙂