Toen ik enkele posts geleden vroeg wat jullie zou interesseren om over te lezen kwam er verbazend vaak de suggestie naar boven om te bloggen over onze verbouwingen. Ik dacht dat zoiets als ontzettend saai zou bestempeld worden, maar niets blijkt minder waar. Daarom alleen al is het interessant om af en toe dingen te vragen aan jullie. Merci om te antwoorden, dat betekent echt veel voor mij.
De werken hebben hier ontzettend lang stil gelegen en dat is niet toevallig. Rond de tijd dat ik mijn ontslag kreeg, kreeg de aannemer zijn rechterhand medische tegenslag. Het soort tegenslag waarvan je beseft dat het niet in 1-2-3 zal beteren. Zelf zat ik mentaal in een diepe put omwille van mijn ontslag en ik had echt het gevoel dat de wereld rond mij aan het instorten was. Buiten het lief en de dochter zag ik het nut niet meer van om het even wat en aangezien ik de jachtige telefoniste ben thuis droeg dat gevoel mee aan een status-quo in het verbouwproject.
Ergens in december kende ik een moment van energie en probeerde ik de radertjes van het verbouwen terug in gang de steken. Het lukte af en aan. Nu we midden maart zijn en al een maand of twee vooruitgang zien durf ik weer zeggen dat we goed vertrokken zijn. Het huis telt al een verdiep en er is zowaar een dakwerker aangesteld. Tegenwoordig staan er geen auto’s op de oprit, maar kranen en containers, tot groot jolijt van de dochter. Volgende week steek ik terug de molen in gang bij de raam-en-deur firma. Mijn hoop is om tegen het bouwverlof in een casco woning te zitten. Als dat lukt geeft dat ons nog zes maanden in 2018 om het water, de elektriciteit, de chape en het uitplakken te regelen.
Wat wel ontzettend positief is, is het vakmanschap van onze werkmannen. Wij kozen er bewust voor om mensen uit het dorp (of dichte omgeving) in te huren. We deden dat omdat die sowieso goed kunnen samenwerken (ons kent ons) en ze kennen ook allemaal onze architect. Een tweede reden is hun vakmanschap. Het lief en ik kennen namelijk niets van verbouwen. Letterlijk niets. Het was ook de bedoeling niet om zo’n grote verbouwingen te doen, maar toen bleek dat er maar drie voormuren legaal gebouwd waren restte er ons niet veel keus. De mensen die bij ons werken zijn locals, KMO’s, die hun stiel kennen en blind te vertrouwen zijn en dat lucht ontzettend op. Zij overleggen met elkaar en onze architect. Achteraf krijgen wij het te horen in kleutertaal. Het enige nadeel is dat mensen een tijdlang ziek kunnen worden. Dat heeft hier voor wat frustratie gezorgd, maar nooit van die aard dat we iemand anders overwogen.
Nu zien we ons huis groeien. Ik leg aan de dochter uit waar deuren en ramen komen en zij steekt haar vinger in natte cement om ervan te proeven. Ik leid haar dan af om haar drie minuten later terug te vinden op een hoop puin met roestige nagels. Ik neem duizend foto’s en zij profiteert van dat moment om aan isolatiepanelen te likken. Terwijl we dat allemaal doen evolueert de bouw en verbaas ik me keer op keer over ons uitzicht uit de toekomstige keuken. Zeg nu zelf: dat is toch machtig? Als ik de dochter mag geloven is het allemaal vooral enorm smakelijk; “Mmmm, mama. Is ijsje. Lekker inne mond”. Als dat geen droomhuis wordt weet ik het ook niet meer.
Deze post maakt deel uit van de 40 dagen bloggen challenge. Dit is dag 27/40. Geen mens die weet hoeveel dagen ik al gebrost heb, maar het valt wel mee, peins ik zo.
Hier ook gebouwd met locals, maar dat was een klanten-van-de-schoonouders-plezieren-verhaal. Zo van de elektrieker die maar werkt als er een bak bier naast staat 😠. Gelukkig voor 90 procent super vakmannen gehad.
Komt goed bij jullie, iets met tijd en stuutn.
Oh pfff zo vreselijk!
The joys of verbouwen, waar een deftige planning maken quasi onmogelijk is :-).
Zo herkenbaar. Maar ooit komt alles goed. Wij braken de achterbouw af en verhuisden, om exact een jaar later terug te komen in een ‘bijna-af’ huis. Met het plan om snel voort te doen. In our dreams natuurlijk. Nu, acht jaar later, gaf ik mezelf een schop onder mijn achterste en eindelijk is er een nieuwe keuken, ingemaakte kasten een plan voor de tuin, de voeger kwam langs, kortom: het raakt hier nog af!
Ik ben echt zo blij dat we de verbouwingen achter de rug hebben. Er moeten nog wel wat kleinere zaken gedaan worden maar het grote werk is af. Nu nog een terras en dan ik er ook buitenshuis van genieten. De titel begon ik trouwens meteen te zingen in plaats van hem gewoon te lezen.