Vandaag is het internationale vrouwendag. Acht maart. Ik ben een feminist, dus ik zou geen moeite mogen hebben met een blogpost rond het thema. Er is de dochter die mij ziet als haar rolmodel en zelf ben ik omringd door machtige vrouwen die elk op zich een boek verdienen met hun verhaal. Minstens. Deze week sta ik in de Libelle met vijf andere vrouwen, waarvan ik er twee oprecht bewonder. We hielden een debat over #metoo. Ik weet veel (maar soms ook weer niet) en meestal kan je mij ergens op of rond de barricades vinden wanneer het om vrouwen en hun rechten gaat. Hou me tegen wanneer we het hebben over moeders, want dan kan je er soms geen speld tussen krijgen. En toch. En toch zit ik voor een leeg tekstvak met knipperende cursor. Waar ga ik over schrijven? Er zijn zoveel richtingen die ik uit kan gaan. Vier ik de vrouwen rond mij? De bekende of minder bekende? Vertel ik jullie over wat mij het afgelopen jaar de muren opjaagde? Of over wat mij hoop geeft voor de toekomst? Vertel ik jullie over minderheidsgroepen en gooi ik er woorden tegenaan zoals ‘intersectionaliteit’? Deel ik feministische webshops? Boeken? Kledinglijnen? Blogs? Zoveel opties en toch heb ik geen idee meer waar te beginnen of waarover te vertellen. Vandaag toch niet, per uitzondering eens, zegt.
Wat ik me wel bedacht is hoe feminisme in de kleinste hoekjes zit. Hoe we het onze kinderen aanleren, of we ons nu bestempelen als feminist of niet. Iedereen rond mij die mijn leeftijd heeft of jonger is doet er aan mee, al dan niet bewust. Neem nu vandaag. Vandaag ging ik met de dochter naar de markt. We gingen geld afhalen bij de “ojanje leeuw GRAAAUWR”. Op mijn bankkaart staat mijn naam en ik duw mijn code in. Emma mag op de groene knopjes drukken. Wist je dat vrouwen pas hun eigen rekening hebben in België sinds 1976 wanneer ze gehuwd zijn? Het geld komt uit de automaat en we bestellen “gjote sandwichmannetje” aan het bakkerskraam. We worden bediend door een vrouw. Wist je dat het pas sinds 1976 is dat alle beroepen toegankelijk moeten zijn voor alle genders? We betalen en zeggen dankjewel. De dochter wuift een keer.
We warmen onszelf op aan een warme chocomelk bij Coiffee, een zaak in Eeklo die wordt uitgebaat door twee zussen. Wist je dat ondernemende vrouwen maar sinds 2017 (!) recht hebben op 12 weken moederschapsrust? Onderweg naar huis komen we een vrouwelijke vrachtwagenchauffeur tegen, een agente en een boerin die rijdt met een tractor. De dochter vindt dat allemaal normaal en wijst ze allemaal enthousiast aan. Eens thuisgekomen kijkt ze wat YouTube filmpjes en één van de reclame filmpjes die voorbij komt gaat over zwangerschapstesten. Wij staan daar zelf ook niet meer bij stil, maar wist je dat er pas sinds 1973 informatie mag verspreid worden over voorbehoedsmiddelen en dergelijke? En dat abortus pas in 1990 gedeeltelijk (!) uit de strafwet werd gehaald? Ik kan zo blijven doorgaan. De schoonste blijft toch wel deze: pas sinds 2000, tweeduizend, staat in onze grondwet uitdrukkelijk vermeld dat mannen en vrouwen gelijk zijn. Nog eens, voor de mensen achteraan: PAS SINDS 2000 STAAT IN DE GRONDWET DAT MANNEN EN VROUWEN GELIJK ZIJN.
We staan er niet altijd bij stil, maar de reden dat we vandaag als vrouw staan in de maatschappij waar we nu staan hebben we te danken aan de duizenden vrouwen (en mannen, jaja) voor ons die van zich lieten horen. De duizenden stemmen die zich lieten gelden en duidelijk maakten dat het genoeg was geweest. Dat de tijden veranderden. Ik ben die stemmen zo ontzettend dankbaar voor elke strijd die ze voerden. Hoe groot of klein ook: zij hebben ons gegeven wat we vandaag hebben. Het is voor mij logisch die evolutie verder te zetten en ik ben zo dankbaar dat ik er (hoe klein dan ook) een deel van kan en mag uitmaken. Minderheden vinden hun stem en eisen hun plek op. Hun verhalen leren ons zoveel. Het volledige spectrum van seksualiteiten, rassen en genders heeft recht op een gelijke plek in de maatschappij. We zijn nog lang niet waar we moeten zijn, maar we zijn goed op weg. Wees dus maar fier vandaag, maar ook morgen en de dagen erna, op het werk dat werd verzet en dat nog dagelijks wordt verzet. Al generaties lang wordt er tegen vrouwen gezegd dat ze moeten zwijgen, of dat ze niet mogen klagen, of dat ze dankbaar moeten zijn, of dat ze het zelf zoeken, of dat of dat of dat. Voor het eerst in mijn leven hoor ik rond mij luid en duidelijk, in koor en vol echo, dat we niet zullen neerzitten, zwijgen, tevreden zijn en knikken. Dat het genoeg is geweest en dat we er zelfs hashtags voor zullen verzinnen als je ons probeert te negeren. We zijn zover gekomen nu en we zullen niet stoppen. Merci, vrouwvolk overal, luid en stil, om ons dagelijks te inspireren.
Deze post maakt ook deel uit van de 40 dagen bloggen challenge. Dit is dag 20/40.
❤ ! Dit is er weer zo ééntje die ik naar mijn dochters van 16,19 en 22 doorstuur! T zijn krachtige madammen die weten waar ze voor staan, maar ook vaak met grote ogen kijken naar hoe het nog niet zo lang geleden was …
Wat schrijf jij toch geweldig!
We vergeten vaak van waar we komen hé. Zo geloofde mijn ex die 15 jaar ouder was me niet als ik hem zei dat zijn moeder vroeger geen eigen rekening kon openen. Tot zijn moeder dat bevestigde. Mijn moeder kreeg geen voorbehoedsmiddelen als ze jong was want dat mocht niet. En zelfs ik heb daar nog wat moeite moeten voor doen . We komen van ver dus. Maar we denken helaas maar al te vaak dat wij hier er al zijn en dat is helaas niet waar. Maar we geven niet op hé 🙂 .