Doe mij eens een plezier

Wanneer je mijn dochter haar invulboeken ziet, dan denk je in eerste instantie waarschijnlijk dat ik een doorgeslagen moeder ben. Mocht ik je vertellen over mijn fotosysteem en de back-ups (op harde schijf en in de cloud, jawel), dan zou je kunnen insinueren dat het allemaal toch wel overdreven is, en toegegeven: dat is het waarschijnlijk ook. Toch zal ik er niets aan veranderen, want het bezorgt mij een mentale rust die nodig is. Je weet pas wat je hebt tot je alles kwijt bent, en dat laatste maakte ik letterlijk mee.

In december 2010 spendeerde ik met mijn mama een dag op de zolder. We gingen door tientallen dozen aan materiaal, van mijn geboorte tot aan dat opruim-moment. 25 jaar herinneringen. Van kleuterkunstwerkjes naar vriendschapsboekjes tot dozen vol Spice Girls-gerief. Het werd tijd om dingen weg te gooien en te beslissen wat ik wilde houden voor later. Er was een babybedje, ik zie het nog voor mij, zo ontzettend schoon. Een familiestuk. Wij hadden er allemaal in geslapen als kind en die dag zei ik dat mijn dochter er ook ooit in zou slapen.* Er was de doos die vol zat met dingen die de stille getuige waren van de 10 jaar vriendschap tussen Kim en mij. We gingen door honderden foto’s en prullaria en we eindigden de dag met een hoek gevuld met dozen vol verleden, wachtend op mijn toekomst.

Enkele dagen later brandde mijn ouderlijk huis af. Ik spendeerde 30 december 2010 al zittend op een muurke terwijl ik keek hoe het leven van ons gezin, zes personen, in de rook opging. Het is (en was) als een film die zich langzaam afspeelde. Je herkent sommige dingen die verschroeid zijn, maar staat er niet bij stil. Alles wat er nog is ligt begraven onder een laag dik zwart roet en heeft een penetrante geur. De geur is onbeschrijflijk, maar als ik ze nu ruik herken ik ze meteen. Ze zit opgeslagen in mijn hersenen onder het tabblad ‘trauma’s’.

Zes maand na die brand mochten we van de verzekering het huis leegmaken. We beslisten als gezin om geen firma in te huren, maar om het zelf te doen. Als iemand ons leven zou weggooien, dan zouden wij het zelf zijn, want we hadden dat nodig om afscheid te nemen van de stukken die ons verleden waren. Die ochtend stond er een lege container voor de deur en tegen de avond hadden we hem met zes gevuld. Wat nog overbleef van ons leven moesten we weggooien, omwille van de geur of de verwoesting door de hitte. Honderden samengesmolten foto’s met bovenop een beeld uit mijn verleden, dat wazig was geworden door de as. Knuffelberen en verschroeide boeken. Vriendschapsboekjes en mijn eerste bril. Allemaal weg. Er waren dingen waar ik geen afscheid van kon nemen en die nam ik mee in dozen in mijn auto. Die auto heeft gestonken naar brand tot de dag dat ik hem wegdeed.

De laatste doos heb ik geleegd in 2015. Het lief was er toen al en hij heeft nog steeds geen woorden voor het stukje ravage dat hij toen te zien kreeg. Het stukje verschrompeld verleden dat ik met liefde uitlegde, nog één keer goed bekeek en toen weggooide. Afscheid nemen van alles wat je ooit had duurt lang. Bij mij duurde het vijf jaar, wil ik u zeggen, maar eigenlijk doe ik dat nu nog. Wanneer ik Emma’s bedje zie krimpt mijn hart soms nog een beetje ineen. Ik denk aan het bedje dat we nooit teruggevonden hebben op die zolder. Het was verast, of buiten gegooid door de brandweer en tussen het puin beland. Onvindbaar, zoals de rest van ons leven toen.

Het was een vreselijke gebeurtenis waar ik en mijn ouderlijk gezin de rest van ons leven de sporen van zullen dragen. Het is van een ongekende wreedheid om te moeten leven zonder een tastbaar verleden. Wat ik meemaakte zou ik mijn ergste vijand niet toewensen. Vandaar deze blogpost. Koop rookmelders, mensen. Niet volgende week. Niet morgen. NU, want voor je het weet is gisteren in rook opgegaan.

*Je kan het toeval noemen, of ermee lachen, maar ik ben van weinig zo overtuigd geweest in mijn leven als van het feit dat ik op een dag een dochter zou hebben.

Deze post maakt deel uit van de 40 dagen bloggen challenge. Dit is dag 18/40.