Eenentwintig

Mijn grootouders langs vaders kant heb ik nooit gekend. Die zijn overleden toen mijn papa nog een tiener was. Er bleven zes kinderen achter, variërend van tieners tot dertigers. Mijn papa was de jongste, als tiener, en verbleef bij zijn oudere broers en zussen tot hij ging samenwonen met mijn mama. Die broers en zussen trouwden allemaal en kregen ook kinderen. Ook die kinderen variëren in leeftijd van in de veertig jaar tot tieners. Ons gezin is het kleinste gezin, met vier kinderen. Bij de jongste telgen zitten mijn zussen met hun prille twintig. Diegene die ouder zijn hebben ook allemaal kinderen, zoals ikzelf, en ook daar tellen veel gezinnen meer dan drie of vier kinderen. Dan zwijg ik nog over de nieuw-samengestelde gezinnen. Om maar te zeggen: aan vaders kant heb ik een enorm grote familie.

Er is veel geschiedenis in zo’n families. Heelder verhalen van vroeger tot nu, over lieven en kinderen. Over alcohol en drugs. Over kleine akkefietjes en veel grotere zaken. Af en toe hoor je eens iets waaien. Een mens zegt dan “Mohow, zeg. ‘t Is toch wel etwa éh?”, en gaat dan weer door. De laatste jaren waren er veel overlijdens van tantes en nonkels, van nichten en neven. Door ongevallen, of door slepende ziektes. Dan is iedereen terug samen. We zijn gemakkelijk meer dan honderd personen en dan is het een visuele herinnering voor iedereen met hoeveel we eigenlijk zijn. Hoe groot die bende van ons is en hoe we er toch altijd in slagen elkaar terug te vinden op zo’n momenten.

Binnen die familie zijn de banden met sommigen goed en anderen zijn meer kennissen. Mijn ouders hebben zelf ook hun eigen kring in de familie waar ze vaak over de vloer komen en met de jaren kan dat zelfs variëren. Mijn papa kwam in zijn hippe jaren als deejay goed overeen met een neef van hem, om dan het contact compleet te verliezen eens de kinderen ouder werden. Later kregen ze terug contact, maar vager, omdat mijn oudste zus bevriend werd met die neef zijn dochter.  Vorige week had ik een foto vast vast mijn papa (en mama) uit zijn deejay jaren. Die neef van hem stond erbij, ook met zijn vrouw. Twee John Travolta’s en hun Sally’s, zo leek het wel. Het pakte mij, dat ze er zo jong en hip uitzagen. Prille twintigers, in de fleur van hun leven. Ik moest denken hoe zot het was dat hun dochters nu bevriend waren en ook beiden truckchauffeurs. Mijn zus en zijn dochter, tegen de stereotypen in, ieder de chauffeur van 40 ton metaal. Iets van het bloed dat kruipt waar het niet gaan kan.

Vandaag belde mijn papa. Of ik het al gehoord had? Ik kwam net buiten van bij een afspraak en had nog niets of niemand gehoord. Hij vertelde me dat de vriendin van mijn zus, dochter van zijn neef, overleden was. 21 jaar. Neergevallen door een bloedklonter. Eenentwintig jaar. Ik kreeg het warm en koud tegelijk. Ik dacht meteen aan mijn zus. Hoe oneerlijk het is. Eind vorig jaar stierf één van haar vrienden door een ongeval, en nu dit. Als twintiger hoor je je vrienden niet te begraven en al helemaal zo snel niet. Ik legde de telefoon in en belde met mijn zus. Ze snikte, ze snotterde en mijn hart bloedde en doet dat nog steeds. Ik dacht aan de ouders die vandaag een rouwbrief kozen voor hun kind. Aan de zussen die plots maar met twee meer zijn, en aan de grootouders die van ‘t schoonste uit hun leven werden afgepakt vandaag.

Ik dacht aan de foto van de twee hippe kerels die deejay waren.
Ik dacht aan de twee Sally’s met hun schone krullen.
Twintigers met hun hele leven in ‘t verschiet, zoals het hoort.