Waarom ben ik een goede ouder? Hoofdzonde 1 – #ouderzonden

Toen Annelore en ik vragen aan het bedenken waren bij de hoofdzonden was dit meteen mijn favoriete vraag. Ik weet dat veel deelnemers zich misschien in het haar zullen krabben of wreed ongemakkelijk worden van deze vraag, maar het is zo nodig dat we onszelf bestoefen. Meestal posten we twijfels over ons ouderschap, of anekdotes, maar zelden (om niet te zeggen: niet) vind je een post waar iemand zegt: “Ik ben echt wel goed geworden in dit ouderding”, terwijl het toch zo hard geoorloofd is. Mijn hoop is dus dat iedereen (ook lezers) vandaag eens nadenkt over waar ze goed in zijn. Het misschien zelfs vragen aan hun kinderen en zichzelf dan keihard op de schouders kloppen, want we verdienen dat. Allemaal.

In tegenstelling tot veel ouders heb ik geen probleem om te zeggen dat ik vind dat ik het steengoed doe met dat kind van ons. Tot op heden ben ik één van de weinige mensen die haar tempo (en energie) perfect aankan van ‘s ochtends tot ‘s avonds en vaak ook mee ga erin. Het kind in mij leeft nog zo erg hard en zij, de appel van mijn oog, maakt dat kind in mij dagelijks wakker. Zonder enig probleem ga ik mee in haar verhalen en herontdek ik de magie van kind zijn. Of we nu het kinderservies vullen met water en samen “koffie” drinken, of op avontuur naar de markt gaan: ik ga volledig mee in haar wereld. Soms schrik ik er zelf van hoe enthousiast ik kan zijn over een passerende tractor of wegvliegende vogel. Er is een welbepaald lief die vindt dat ik soms teveel kind ben en te weinig ouder, maar die is gewoon veel te volwassen vinden Emma en ik.

Dan: geduld. Mijn ouders konden nogal heftig zijn wanneer ze hun geduld verloren en dat heeft zijn sporen nagelaten bij mij als volwassene. Eén van mijn voornemens was om als ouder nooit zo te worden en tot op heden lukt mij dat wonderwel, zelfs wanneer ze op de grond ligt in de Delhaize. Ik heb een ontzettende hekel aan roepen, tieren, chanteren, keihard straffen, een kind bewust angst aanjagen of emotioneel laten boeten voor iets wat bij hun leeftijd hoort. Sommige mensen vertellen mij dat Emma een verwend nest zal worden omdat ik gehurkt uitleg dat iets niet kan op dat moment, of omdat ik ze knuffel wanneer ze weent, maar daar trek ik mij geen sikkepit van aan. Wanneer ik “neen” zeg, dan snapt ze dat maar al te goed en wanneer dat haar kwaad maakt ga ik heus niet flippen omdat ze daar heftig op reageert. Serieus. Wie is het kind en wie is de volwassene? Ik kan er blijven over doorgaan, maar ik ben vooral ontzettend gelukkig dat ik mijn voornemen tot op heden kan behouden.

Een veilig en warm nest bieden, ook dat lukt wonderwel. Hier wordt gezegd dat we van elkaar houden en hier, tussen deze vier muren, is er geen angst nodig. Bij mij (en het lief) kan ze 100% zichzelf zijn binnen de regels en wanneer ze die regels niet respecteert maken we duidelijk dat zoiets niet kan, waarom het niet kan, en bevestigen we erna hoeveel we van haar houden. Het is zeer belangrijk voor mij dat Emma zich veilig en geborgen voelt en dat ze weet dat alle angsten die ze uit serieus worden genomen, hoe stom die ook lijken voor ons als volwassenen. Wij zullen haar altijd troosten en hier, bij ons, kan en mag ze altijd zichzelf zijn. Dat uit zich ook bij het slapen. Nog steeds wordt Emma ‘s nachts wakker en vaak is dat wakker worden een angstig wakker worden. Tegen ons bed staat haar bed, dus wij zijn er onmiddellijk om haar te troosten en te kalmeren. Ik schaam mij daar niet voor en ga niet zeggen “Ja, maar hier is maar één slaapkamer, en en…”. Fuck dat. Zij blijft bij ons slapen zolang ze het nodig vindt, ongeacht de voorspelling van menig ouder dat ze een kluizenaar zal worden zonder zelfvertrouwen.

Kritiek, geforceerde tips en het oh zo goed bedoelde advies compleet negeren en toch mijn eigen goesting doen, ook daar ben ik een krak in. Voor de duidelijkheid: het lief hoort hier niet bij, wel alle andere mensen in Emma’s leven (behalve geschoolde mensen zoals artsen, etc). Het aantal keren ik al niet gehoord heb dat ik mijn kind kapot maak is niet meer te tellen op vingers en tenen. Soms gebeurde het al eens met die woorden, maar honderden keren meer met andere woorden, of met zelfs met acties. Heel diep in detail kan ik daar niet op ingaan, maar ik kan jullie wel zeggen dat ik alles negeer en wij ons eigen ding doen. Het zal mij een worst wezen wat een ander denkt. Wij hebben het voor ‘t zeggen en jij niet. Niets of niemand gaat boven mijn intuïtie als het om Emma gaat, en dat zal ook altijd zo blijven. Waarom ik dat hier typ? Omdat ik het gevoel heb dan andere ouders dit stukje wel kunnen gebruiken. Nooit vergeten: you the boss. You the king. You the queen. En ik ook.

Onze dochter wordt ook feministisch opgevoed. Meestal kijken mensen mij aan alsof ik Emma leer beha’s verbranden op peuterniveau, maar die mensen vergeten duidelijk hoeveel geld dat kost, dus neen: we doen dat niet. Ik leer Emma wel dat ze de baas is over haar eigen lichaam en anderen de baas zijn over hun lichaam. Praktisch wil dat zeggen dat ze, bijvoorbeeld, mensen niet moet kussen als ze dat niet wilt. Eens zwaaien is ook goed genoeg, want het gaat hem om iemand begroeten en er afscheid van nemen. Daar is geen fysieke actie met een ander voor vereist en gewoon zwaaien is even beleefd als een kus. Ik zeg ook dingen als: “We gaan een speldje in je haar doen, want dan is het netjes verzorgd en wij doen dat want we houden van onszelf”. Dat kan vergezocht klinken, maar ik leer ze liever dat wij zo’n dingen doen voor onszelf dan voor een ander. Wanneer ze iets niet wil, dan zal ze ook ontzettend zelfzeker zeggen: “NEEN, NIET DOEN!”, en daar wordt ze NOOIT op berispt. Meestal zeg ik dan: “Oei, mama wist niet dat je dat niet wou, sorry” en dan (super belangrijk!!!) stop ik onmiddellijk. Het zotte is ook dat ze die zin niet gebruikt wanneer ze haar jas niet wil aan doen of zoiets, neen, ze gebruikt dat echt enkel wanneer ze vindt dat je fysiek over haar grens gaat. Soms vraag ik me af hoe ik dat eigenlijk bereikt heb, maar ik ben wel blij dat ons dat lukt.

Dan zijn er nog de liedjes die ik onbeschaamd meezing in het openbaar, de tientallen outfits waar ik ze in steek, de boeken die we voorlezen, alle uitstappen die we maken, een wereld die ik schep met toverdeuren (automatische schuifdeuren) en roze wolken (zonsondergang). Boven alles is er vooral het algemene gevoel van liefde dat er tussen ons drie heerst. Er is zo ontzettend veel unieks aan ons en zo ontzettend veel goeds dat ik gewoon enorm dankbaar ben. In feite wou ik deze post afsluiten door enkele dingen op te sommen die ik niet goed doe, als courage naar anderen, of om niet over te komen als een vuile stoefer, maar ik heb dat stuk gewist en ga het niet doen.

Deze post is voor alle keren dat iemand mij zei dat ik het niet goed deed. Deze post is voor elke huilbui na een smerige opmerking. Deze post is voor elke ruzie met het lief omdat ik me bedreigd voelde door anderen hun opmerkingen. Deze post is voor iedereen die twijfel zaaide bij een jonge moeder. Deze post is voor iedereen die het zogezegd beter weet en dat luid verklaart. Deze post is voor elke sessie bij de psycholoog omdat ik ervan overtuigd was dat alle iemands gelijk hadden over mij.

Deze post is voor het lief die in mij bleef geloven.

Deze post is in de eerste plaats voor mij. Omdat ik het godverdomme verdien.

Deze post maakt deel uit van #ouderzonden, een initiatief van mezelf en Annelore. Met meer dan vijftig Nederlandstalige bloggers schrijven we gedurende zeven weken elke donderdag over het ouderschap. Je kan er meer over lezen op deze pagina.