Geweldig & Gênant 84

Ik weet het, ik weet het. De vorige twee hebben jullie niet gekregen. Er zijn heel wat redenen en excuses, maar dat ligt allemaal achter ons en ik heb voor het eerst in vijf maanden het gevoel dat alles wel in orde zal komen. Geweldig gevoel. Zo gelukkig dat dat terug is. Eindelijk weer bouwen aan de toekomst in plaats van ter plaatse stil staan. ‘Geweldig en Gênant’ dus. Komtie!

Geweldig

• Verschillende kindermerken die ik geweldig vind lanceren feministische stukken of volledige collecties. Bereid u maar al voor op outfitposts!
• Ons huis heeft vier muren en een plafond. Nu nog een verdiep erop en een dak. Het gaat vooruit. Eindelijk.
• Woensdag ga ik naar Sanoma magazines om deel te nemen aan een generatiedebat rond feminisme. Het is met fotoots.
• De dochter haar woordenschat gaat sneller dan dat wij het haar kunnen aanleren. Vandaag zei ze: “Kijk, paardjes, met hun voeten in de aarde”. Kunt gij mij een keer vertellen wie haar dat leert? Want wij alleszins niet. Geniaal kind. Slim. Een genie zeg ik u!
• ‘Catfish’ en ‘Ik vertrek’ hebben nieuwe aflevering en het is de leven.

Gênant

• De portefeuille uit de auto halen omdat het lief anders kwaad is. Tussen de auto en chalet stoppen om de katten eten te geven. Naar binnen gaan. De dag erop zien dat je portefeuille buiten op een tafel in de tuin ligt.
  What can I say? Diefstalpreventie zal nooit mijn sterkste kan zijn zolang ik in een dorp woon. En ja, ik weet het, vorige week waren er inbraken. Als uw portefeuille buiten ligt moeten ze tenminste niet binnen komen. Elk nadeel heb zijn voordeel.
• De blokken op de speelgoedmat opruimen. Dat doen door de mat dubbel te vouwen en ze in de doos te laten glijden. De avondroutine verder zetten. Een uur later hopeloos zoeken naar uw gsm. Uitendelijk beseffen dat die in de blokkendoos zit.
  De dochter vond het in elk geval wreed entertainend dat er muziek (beltoon) kwam uit haar doos met Duplo. En maar lachen terwijl moeder voorzichtig aan het graven was.
• Buiten de vuilnisbakken doen. Het deksel op de grond leggen en een vuilniszak vastnemen. Iets voelen aan je voeten en denken dat het een kikker is. Zoeken achter een potje om hem uit te gaan zetten in de gracht. De hoogte in springen wanneer de kikker een wel heel gek geluid maakt. Met een bang hartje het dier zoeken en beseffen dat het de tip van mijn schoen is die tegen het deksel van de vuilnisbak botst.
  Het was donker en dat gevoel leek echt op het gefriemel van een dier. Het voelde echt zo. En bekijk het positief: ik heb niet geprobeerd om het beest te vermoorden. Karmapunten!
• Naar de auto stappen met het lief en de dochter. Haar knuffel aangereikt krijgen omdat het lief niet wil dat Emma hem laat vallen in het slijk. De knuffel aannemen en in het slijk laten vallen. “Shit, Patrick!” uitroepen. Onmiddellijke echo krijgen van de tweejarige.
  Patrick is de naam van de pandaknuffel. Patrick de Panda. Onderweg naar de crèche was Emma’s mantra “Shit! Patrick! Nat! Slijk!”. Ken je regel 123 niet uit het handboek voor ouders? Voor 9 uur ‘s ochtends mag je het hen niet verwijten als ze eens vloeken.
• Op date gaan met een vriendin. Een heerlijke lunch eten en er die avond enthousiast over vertellen tegen het lief. Dat het simpel was, maar oh zo goed. “Toastbrood met dingenssaus. Dat bruin. Dat zwart. Dat donker. Allé…” Uitleg blijven zoeken en geven. “Gij gebruikt het vaak. Zo vloeibaar. Sojasaus. Neen euhm. Basillicumsaus?” Het lief die in twee scheurt van het lachen en tussen zijn lachbuien door “balsamico-azijn” grinnikt.
  Dat lijkt ook allemaal op elkaar van kleur en textuur en whatever. Het is niet alsof iemand nog gelooft dat ik ook maar iets voorstel in de keuken. Dat is geheel terecht. Al is basillicumsaus misschien toch een gat in de markt.