Kerstvakantie in Oostende met onze peuter

Toen ik een mail kreeg en zag wat er te doen was in de stad Oostende tijdens de kerstvakantie blokkeerde ik meteen een dag in onze agenda. Het was één van de weinige zaterdagen die we deze maand voor ons gezin alleen hadden:  23 december. Als bij wonder bleef de dag ook geheel vrij. Geen last minute aanpassingen of noodgevallen. Neen, het lief en ik hadden er alles aan gedaan om die dag van ons te houden en het is gelukt ook. Misschien wel omdat we beiden wisten en voelden dat we zo’n dag extra hard nodig hadden.

Op zaterdagochtend werden we rustig wakker, ontbeten we en vertrokken dan richting Oostende. Er was niet echt een plan, maar er waren wel enkele dingen die ik wilde doen, zoals ijsschaatsen en een Irish Coffee drinken. Vraag me niet waarom, ik had daar gewoon goesting in. Eens we ons parkeerden op de randparking stapten we zo’n tien minuutjes (op peutertempo) tot aan Winter in het Park. Het Leopoldpark werd omgetoverd tot een feëeriek winterdorp. Er zijn heel veel lichtjes, een kerstmarkt, een draaimolen voor kindjes en een ijsschaatspiste die werd gebouwd op de parkvijver. Het kind was helemaal wild van het schaatsen, zo wild zelfs dat ze het alleen wou doen. Ook toen we een hulpstuk huurden liet ze zich niet kennen. Na twee rondjes op zo’n geel ding vond ze het wel goed geweest en wou ze dat ding zelf duwen. Het lief en ik stonden erbij en hielden onze adem in. Na haar schaatsavontuur at de dochter kip aan een kraam en charmeerde ze iedereen door te dansen op Mariah. Kind van haar moeder, zegt. Ze kreeg erna nog een warme toutomelk in de houten skihut en ze mocht twee rondjes op de molen. Iedereen was er zo ontzettend vriendelijk en wij genoten met volle teugen. Shoutout aan de kraamverkoper die Emma gratis koekjes gaf.

Na het Leopoldpark wurmden (lees: worstelden) we het kind in haar buggy met het idee dat ze wat kon slapen. We stapten naar de Adolf Buylstraat en natuurlijk sliep ze niet. Wat ze wel deed was lichtjes tonen. En wat had ze er veel om te tonen aan ons. Oostende maakte er een punt van om de ganse binnenstad te hullen in een sfeervol decor en het kind en ik kunnen dat alleen maar toejuichen. De Adolf Buylstraat heeft letterlijk een plafond van licht door een overkoepelende lichttunnel en vanaf 16u45 is er ook elk uur een lichtshow op muziek. Volgens de dochter en haar tante is dat een echte aanrader en wie ben ik om hen tegen te spreken? We kwamen uiteindelijk uit op het Wapenplein waar er een hele reeks kerstbomen staan (hallo, perfecte foto achtergrond) en het huis van de kerstman. Zelf ging ik even binnen, maar de dochter vond het precies niet nodig om veel aandacht te besteden aan een man met een baard. Ze was er redelijkst benauwd van, dus we lieten dat maar voor wat het was.

Na onze tocht besloten we dat het tijd was om op te warmen. Tijdens de rit naar Oostende had ik wat gegoogeld en ons oog was gevallen op Barista n°75 in de Christinastraat. Als halve Oostendenaar kende ik die zaak nog niet, dus brachten we daar verandering in. De dochter was ondertussen redelijk vermoeid en we weten allemaal hoe gezellig een peuter dan is. Met een klein hartje stapten we binnen terwijl we tegen elkaar de hoop uitspraken dat ons bloedje de boel niet zou afbreken. Eens gearriveerd met hebben en houden (buggy, kind, luiertas) besloot het kind meteen ambetant te doen en ik zag alles al foutlopen toen de eigenares op ons afstapte. Ze vroeg ons of we misschien boven wilden zitten, hurkte zich op Emma’s hoogte en sprak met haar vol liefde en zachtheid in haar stem. Het lief en ik ontspanden meteen en onze peuter ook. Boven was er meer ruimte, waren er lichtjes en ballen en de dochter zette zich naast mij op de bank. We bestelden een warme choco met rum voor papa, een Irish Coffee voor mij en een lauwe warme chocomelk voor Emma. Ik nam er een Christmascake bij en het lief een stuk broodpudding. Enkele tellen later arriveerde onze bestelling. De warme toutomelk was vers, lauw en Emma kreeg te horen dat er een verrassing onder een wit bordje zat. Het kind ontdekte smarties en het lief en ik dankten de goden en de eigenares. Ze at geen enkele smartie, maar goot ze uit onder “OEI OEI GEMORST!” salvo’s en zei erna “OPRUIMEEEN!”, om ze dan enthousiast terug in het schaaltje te doen. Ze deed dat oneindig keer veel na elkaar. Mijn kind, vrees ik.

We sloten de dag af door snel handschoenen te kopen in den Innovation (in de kerstvakantie, haha) en het lief deed op weg naar de parking nog een cache. Mocht je zelf gaan naar Oostende en je wil ‘s avonds ergens eten, dan is Histoires d’O op de zeedijk (niet ver van ‘t Casino) een aanrader. Wij gingen er onlangs eten met Emma en hun garnaalkroketten zijn zo vers en lekker dat ik even luidop heb gekreund. Pas op, tot u spreekt iemand die grote fierheid kent in garnalen en alles wat ermee te maken heeft, dus ik zeg zoiets (of kreun) niet makkelijk. We zijn twee weken later en het lief spreekt nog lyrisch over de kropsla op zijn bord die zo vers was en dat ge dat tegenwoordig bijna nergens meer tegenkomt. “Zonde”, zegt hij, “want dat kan zo smaken”. Als het over eten gaat heeft het lief vaak gelijk. Net toen we dachten dat ons diner met de dochter geslaagd was brak ze een glas. We schaamden ons en excuseerden ons uitvoerig. De mensen van Histoires d’O waren zeer lief en vriendelijk, namen ons niets kwalijk en in combinatie met hun eten zorgt zoiets voor een dikke shoutout door ondergetekende.

December is hier hectisch. We zijn alledrie jarig, er zijn talloze redenen om te feesten en meestal betekent dat een race tegen de klok om proper gekleed bij familie en vrienden te geraken. Het is een privilege om zo’n luxeprobleem te hebben, ik weet dat, maar dat maakt het er niet minder druk om. Oostende was dus net wat we nodig hadden: een dag vol gelach van de dochter en veelbetekenende knikjes tussen het lief en ikzelf. Rust.