Geweldig en Gênant 82

Het is eigenlijk quasi zaterdag (what else is new?), maar deze keer is het niet mijn schuld, maar de schuld van alle viswijven in een leuk groepsgesprek. Shoutout to the ladies! We doen er vanalles gelijk foto’s van gespierde mannen delen en anderen hun spellingfouten verbeteren. Ge snapt dat zoiets onwijs plezant is op vrijdagavond. Hashtag rock-‘n-roll.

Geweldig

• 5-0 tegen Anderlecht. VIJF. NUL.
• Het verjaardagsweekend van de dochter en het enthousiasme dat daarmee gepaard ging, zowel bij haar als bij mij.
• Het moment waarop mevrouw Tapats zei tegen mijnheer Tapats “Oh de taart past bij de ballonnen” en hij zei dat hij dat nog niet eens doorhad. Zo ziet ge maar: elke mijnheer Tapats heeft een mevrouw Tapats nodig in zijn leven.
• Het is bijna kerstavond en kerst en cadeautjes en ik ben mijn kind zo zot als een achterdeur aan het maken.
• Vorige week waren we snel in Oostende en Emma reageerde daar zo geweldig op dat we morgen teruggaan. Een ganse dag: het lief, de dochter en ikzelf. Liefde.

Gênant

• Bij de ouders zijn en ‘s avonds zien dat Club – Anderlecht op staat. Vol spanning wachten tot de goals komen. Blijven wachten. Nog meer wachten. Zeggen dat dat wel een heel uitgebreide samenvatting is. Het lief zijn hoofd zien en “Het is de match. De volledige match. Dacht gij nu echt dat dat een samenvatting was?” horen, gevolgd door een lachsalvo van gans het gezin.
  Ja zeg, jongen. Ik had dat gewoon niet door en ja oké, ja. Het duurde tien minuten voor ik het snapte, maar soms denk ik niet. Denk ik. Laat me gerust.
• Met de dochter en het lief kijken in een zoekboek. Een wedstrijd aankondigen met de dochter. Het kind dat de eerste twee keer grandioos wint van mij. Ik die zeg “Laatste Emma, all or nothing” en me echt concentreer. De pagina die omdraait, zij die na twee seconden zegt: “Daar! MIMI! Daar” en ik die “WHOAH Maar gij wist die staan! Dat is niet eerlijk!” uitroep. Onder mijn voeten krijgen van het lief omdat ik moet leren toegeven dat ik verloren heb. Van een twee. jarig. kind.
  Als ge het zo zegt, natuurlijk. En ik was een beetje gegeneerd toen hij het zo zei ook, maar ze wist het echt! ECHT WAAR!
• Onderweg naar mijn mama samen met de dochter kerstlichtjes spotten. Enthousiast roepen bij alles dat licht geeft, ook de ster van het Dovy Keukens logo, ja. In de verte licht zien en “Ja Emma, uw kant! Uw kant! Komt-iiieeee” zeggen en terwijl afremmen. Zien dat het een buskotje is en een geïrriteerde Emma “Neen, mama. Neen.” horen zeggen.
  Hoezo heeft die opeens irritatie in haar stem wanneer ze tegen mij spreekt? Ze is twee?! En alsof missen niet menselijk is. Tsss. Het gaf licht. Einde discussie.
• In Eeklo rijden door het centrum. Stoppen aan elk zebrapad, wat om de vijf meter (give or take) is. Voor de zoveelste keer stoppen en teken doen dat ze moeten oversteken. Teken terug krijgen. Er niets van snappen en nog eens feller teken doen. Teken terug krijgen van iedereen (en het waren er veel) aan het zebrapad. Een auto achter mij horen tuuten. Beseffen dat ik voor een groen verkeerslicht sta.
  Hahahaha. Ik meende het nog serieus ook, hoor. Kwaad dat ik was. Zo van “STEEKDANTOCHOVER”. Ehum. Dag Eeklo. Daaaag.
• Bij de dokter zitten in de wachtzaal samen met heel veel andere ouders. Een expressief kind hebben dat gemakkelijk al hun harten steelt door zichzelf te zijn. Fier zijn op dat kind en ondertussen babbeltjes slaan. De dokter die binnenkomt en ons roept. Het kind haar diadeem die op de grond valt en “Shit!” horen op het perfecte moment uit de mond van uw hoopje tweejarige schattigheid.
  Ik ging deze zelfs niet posten, omdat ik hem zo beschamend vond, maar er zijn nog moeders die dat hebben, blijkbaar. Chanceke. Wat kan ik in hemelsnaam doen? De waarheid is dat ze door mij dat woord kent en ik probeer er echt op te letten, maar wanneer mijn tas koffie los over de stoffen zetel vliegt durf ik al eens “SHIT” roepen. In het verkeer gebeurt dat ook wel een keer (of tien). En nu kent die dat woord en zegt die het en oh god. Niet aan Kind & Gezin zeggen.