Logeren in Amersfoort is goed voor je corazón

Voor mijn verjaardag wilden het lief en ik er even tussenuit. We beslisten na een zoektocht op HotelSpecials.be en wat googelen om naar Amersfoort te gaan. We logeerden in het Berghotel net buiten de stad, want daar konden we onze auto probleemloos parkeren. Eens de dochter in een nest vol liefde werd afgezet om te gaan logeren vertrokken we zonder zorgen, want zoals ze zelf zei: “Logeren, tante en mawsie, Emma logeren”. Ze was er gerust in en wij ook. Dik twee uur later parkeerden we onze auto en volgde de check-in. We werden warm onthaald en vertrokken gewapend met twee stadsplannen richting de bushalte. De buschauffeur verwelkomde ons hartelijk (ik zeg het u: dit wordt de rode draad) met de klinkende woorden: “Nou! Twee haltes? Dit ritje is voor ons”. We gingen zitten als makke lammetjes en fluisterden iets in de trant van “wtf, nu hebben we niet betaald, owjomaat zo vriendelijk!”

Het lief had een stadscache gedownload. Via geocaching (ik kan daar later eens over bloggen, mocht je willen) word je meegenomen op een wandeling door de stad. Elk stoppunt is voorzien van de nodige uitleg en het was een ontzettend leuke manier om bij te leren over Amersfoort en zowat de hele binnenstad te doorkruisen. Mensen zijn er zo vriendelijk! Toen we de cache startten twijfelden we even welke richting we uit moesten, dus stonden we met een stadsplan en onze gsm’s te kijken en te sukkelen. Een oudere man kwam zelf (!) naar ons en bood zijn hulp aan. Hij was fier op zijn stad, dat voelden we. Hij wees ons in de goede richting en wenste ons een prettig verblijf. Daar word ik echt week van.

Tijdens het wandelen namen we alle tijd. Tussendoor stopten we in een paar winkels en we hielden ook een uitgebreide bagel- en koffiepauze.  Het verbaasde me hoe mooi en gezellig Amersfoort is. Meer dan eens kwamen we de hoek om en stonden we even stil om de schoonheid in ons op te nemen. Het deed me wat denken aan Brugge qua omgeving. De stad is ontzettend proper en niet één keer voelden we ons onveilig. We begonnen met onze wandeling toen het nog licht was en eindigden een paar uur later in een gezellig restaurant. Daarna gingen we terug naar ons hotel. “Lekker uitbuiken”, zei de ober, en het lief en ik beaamden tegen elkaar hoe schoon dat woord wel niet is.

De ochtend erop vielen we omver van verbazing aan het hotelbuffet. Dit heb ik nog nooit meegemaakt. Het buffet had alles. Vier soorten pindakaas? Negen soorten gedroogde vruchten? Drie soorten infused water? Croissants? Chocomelk? Koffie? Roerei? Elf soorten kaas? Alles bij voorkeur nog eens van lokale producenten. We zaten een uur aan de ontbijttafel en de toon voor de dag was gezet. ‘s Ochtends bezochten we enkele winkels, want wat een mooie winkelstad is het ook. Het volledige aanbod aan grote retailers is er, in een mix met kleine lokale winkels en een aanbod aan merken dat er in België niet is. We verloren een uur in boekhandel Veenendaal (ga daarheen!) en ik kocht maar vier boeken voor Emma, waaronder dit prachtstuk (wel met vertaling in subtitels) van Amnesty International Nederland. Best dat het lief mee was of ik had 13 boeken gekocht en een totebag voor peuters. Die was zó schattig, maar neen, het lief zag dat niet in. Helaas.

Om te lunchen stelde het lief voor om naar Coffee Corazon te gaan. “Een koffiebar die hier enorm populair is”, wist hij te vertellen, en bij koffie wist ik al genoeg. Mij maakte dat allemaal niet zo uit. Eens we er binnen waren beslisten we boven te gaan zitten. We klommen de trappen op, ik keek rond en mijn hart spatte uit elkaar. Het was er een paradijs voor kinderen. Speelgoed en boeken en kinderdingen zo ver je kon kijken. Niet op een gestileerde-hip-mama-magazine manier, maar zoals het is in de living van mensen waar je altijd te lang blijft plakken. Gezellig, warm en hier en daar op een hoopje, maar elk hoopje wel vol liefde. Via een trede kom je op een platform dat bezaaid staat met lage tafels en een vensterbank vol kussens. Ik weet niet eens waar ik moet beginnen met deze plek. Iedereen is er vriendelijk. Er is een luiertafel met de expliciete vermelding “ook voor papa’s”. Ze bieden gratis (echt mind blown) luiers aan. Er is een zwerfboekenplank. Er zijn tig kindvriendelijke dranken en hapjes. Er zijn niet alleen ontelbaar veel kinderstoelen, maar ook babywippers aanwezig. Er is een microgolf vrij te gebruiken. Er rijdt een heuse trein vlak onder het plafond doorheen het ganse speelverdiep. Ik kwam ogen tekort. Ga erheen. Kijk zelf rond. Wanneer je er bent, kijk dan rechtsboven aan de vensterbank. Daar ligt namelijk nog een stukje van mijn hart. Er is sowieso nog plaats voor dat van u.

Na een koffie die indruk maakte besloten we lunch te gaan halen bij Corazon Bakery. Het zit namelijk zo: Corazon zelf werd groter en drukker, dus beslisten ze om plaats te maken door het ‘bakgedeelte’ verder in de straat in een apart pand onder te brengen. Eens je daar binnen komt word je wederom ontzettend hartelijk begroet. De expertise over alles dat verkocht wordt is ontzettend groot en om het lief te quoten: “Dit is het eerste olijfbrood dat ik eet dat lijkt op het brood uit de Provence”. Hij liet daar dan weer een stuk van zijn hart achter. Wat nog verbazingwekkender is, is hun aanpak naar mensen toe. Buiten staat een koelkast. Daar zitten drie soorten broodjes in. Om wachtrijen tegen te gaan mag je zelf je broodje naar keuze uit de frigo halen en ze vertrouwen erop dat je het juiste bedrag in het bijhorende doosje stopt. In tweeduizendenzeventien, wanneer je op reis vertrekt met sociale media vol doemberichten en haat-tweetjes, is zo’n frigo alle warmte die je nodig hebt. Het woordenboek leerde me dit: corazón [m] (el ~) {zn.}hart [o]. Amersfoort leerde me dat die vertaling klopt.

Met onze hartverwarmende take-away tosti’s vertrokken we richting het Mondriaanhuis. Piet Mondriaan is een artiest die ons allebei aanspreekt, dus dit was een logische keuze. Eens we binnen kwamen bleek het al een uur voor sluitingstijd te zijn aangezien het pakjesavond was. Wij hadden er geen rekening mee gehouden dat pakjesavond in Nederland is zoals Kerstavond bij ons en waren wat beteuterd. De twee lieve dames (ik zei toch dat dit een rode draad was) begrepen ons en stelden een tour voor die iets korter was dan de ‘normale’ museumtour, maar ons toch de volledige ervaring bood. We volgden hun advies op en wat waren we onder de indruk. Het museum is ontzettend praktisch en wisselt in de zalen tussen analoog en video. Er was één video die ons zo omver blies dat we het als kunst op zich ervoeren. Er waren twee tijdelijke tentoonstellingen, waarvan we maar één konden doen, maar het was wel één die indruk maakte: Boris Tellegen. We zijn echt zo blij dat we deze artiest leerden kennen.

Na het Mondriaanhuis vertrokken we terug naar huis. In de auto onderweg bespraken we de dagen nog eens na en wat we vermoedden, maar nog niet zeker wisten, was toen wel duidelijk: dit was wat we nodig hadden en het deed ons goed. Toen we de dochter gingen oppikken kwamen we aan bij een peuter volledig gehuld in Frozen-outfit, van sokken tot haarspelden. Ze heeft het ook nog honderd keer gezegd, voor mocht het ons niet opgevallen zijn: “It it go mama. It it go papa. IT IT GOOOOOO!”. Toen ik haar vroeg of het logeren leuk was kreeg ik “Beter. Nog keertje logeren mawsie tante ja” te horen. Ik peins dat dat peutertaal is voor “Wanneer vertrekt gulder nog eens, want dat is daar plezanter dan thuis”. Exact zoals het hoort te zijn dus. Wat hebben wij een chance met zo’n mensen in haar leven en in dat van ons.

Mocht je zelf eens op de pauzeknop willen duwen, dan is Amersfoort een goede optie. De stad omarmt je en charmeert zonder dat het veel moeite kost. De schoonheid overvalt je en er is niets leuker dan je laten meevoeren op het ritme van een hartverwarmende stad. Beloofd.