Geweldig & Gênant 78

Hoe snel is het alweer vrijdag? Twee weken geleden al moest er een outfitpost online komen en die is er nog steeds niet. Ik knipper twee keer met mijn ogen en de week is voorbij. Als dat zo verder gaat begin ik al die gehaaste gepensioneerden nog te snappen. Beeld u in, zeg. Deze week, sowieso. Mijn kodak staat klaar en heeft een volle batterij, dus dat moet lukken. Nu nog hopen dat het kind meewerkt, want momenteel heeft ze twee standen. Die waardoor ik denk “ik hou van u en ik heb u gemaakt in mijn buik en waaraan hebben wij u toch verdiend?” en “Ik ben niet het type moeder dat haar kind slaat of roept en tiert. Afstand nemen, ademen, soms is ‘t gewoon afzien en tellen”. Tof hoor, peuters. Goed voor uw emotionele stabiliteit. Hahaha. Haha. Ha.

Geweldig

• Gaan lunchen met een ex-collega die de overstap heeft gemaakt tot een vriendin. Heerlijk. Soepkes drinken met zo’n vrouw mag gerust twee uur duren.
• In de namiddag rap even binnen springen bij iemand om iets af te geven. Beginnen kaffielutten en er twee uur later nog zitten. Schoon volk zorgt voor schone momenten.
• Emma die liedjes zingt en wij die ze herkennen. Deze week was het van “ik zag twee beren…”. Fantastisch.
• Vier jaar samen met het lief, mensen. De beste vier jaar van mijn leven.
• Er komt een samenwerking aan met een Belgische illustrator en ik ben ZO enthousiast. Emma ook, want “POES!”. #contentement

Gênant

• Een programma willen zien op de televisie. Vragen aan het lief of hij de videorecorder wil programmeren.
  Dat is het woord dat ik gebruikte: videorecorder. Kort erna belde 1991 om hun woordenschat terug te vragen. Ik heb het hun gegeven.
• Het woord ‘campagne’ moeten typen. Eerst camapgne, dan camapagne en dan capmagne typen om uiteindelijk (misschien na googelen) uit te komen bij campagne. De laptop dicht doen en een tukje doen.
  Het was nodig. Dat kind kan soms zorgen voor korte nachten en kleine hersens.
• Stiekem boeken bestellen voor het kind haar Sint, verjaardag, Kerst of Nieuwjaar. Het computerscherm wat draaien omdat het lief naast me zit. Nog geen minuut later horen: “Hebt gij al die boeken besteld”? Hem vragend aankijken. Zijn gsm-scherm zien. Beseffen dat je ingelogd stond op zijn account en hij net de bestelbevestiging kreeg.
  Ja. Want. Euhm. Ge weet wel. Kijk! Daar: een olifant.
• Door een korte tunnel rijden hier in de buurt. Werkmannen bezig zien die met een veiligheidsharnas boven aan de tunnel hangen. Vertragen, “Kijk” roepen en enthousiast wijzen. Een paar tellen later beseffen dat de dochter niet in de auto zit. Van armoe een halfslachtige soort zwaaibeweging maken naar de werkmannen.
  Hallo, mijn naam is Romina. Ik ben de mama van Emma en lief van het lief. Ik zwaai naar hangende werkmannen. 
• Samen met Emma haar boeken sorteren. Erin slagen om duidelijk te maken dat bepaalde boeken weg mogen en dat zij mag kiezen. Zien hoe ze vastberaden een volledige stapel selecteert voor “WEG”. Het een nachtje laten rusten, want ze was voorzekerst te enthousiast. Drie dagen later beseffen dat ze het echt meent. Die boeken mogen weg van haar. Stiekem twee boeken uit de WEG-stapel halen en terug in de boekenkast zetten.
  Ze meende het niet. Ze is echt het eerste boek dat ik voor haar kocht nog niet ontgroeid. En ook die met dat schone gedichtje niet. Dat heeft niets te maken met mijn moederhart, enal.