Het is vrijdag, dus tijd voor Geweldig & Gênant. Die weken vliegen voorbij en ik sta er meestal bij en kijk ernaar. De dochter heeft het punt bereikt waar ze echt alles herhaalt, wat ongetwijfeld voor genoeg stof zal zorgen in deze rubriek. Ik moet daar namelijk nog wat aan wennen en dat heeft niet altijd het meest pedagogische resultaat. Zeg mij dat jullie dat ook hebben. #momlife
Geweldig
- De dochter kreeg weken geleden een knuffeltje van Bobonne. Niets speciaals, dat lag in haar speelgoed-doos. Na enkele weken haalt ze die knuffel opeens uit en zegt ze “Bonne”. Woah. Ze herinnerde zich dat nog! Het is de eerste keer dat we kunnen spreken over een herinnering. Mijn kind, slim kind.
- Ik heb spaghetti gekookt en die was niet platgekookt.
- De verfilming van The Lion King zal met Béyonce zijn! Yas Queen, yas!
- Complimenten krijgen over mijn outfitposts van de dochter.
- Het is bijna Sinterklaas. Zo spannend!
Gênant
- ‘s Avonds om frieten rijden. Frieten bestellen. Naar huis rijden. Meezingen met Queen. Vijftig meter te laat beseffen waar de oprit lag.
Freddy Mercury is een goed excuus daarvoor, vind ik. - Het kind bewust één knuffel geven en er vier exemplaren van roteren. Uzelf bijna twee jaar lang bestoefen dat ge zo’n slimme ouder zijt. Het kind die plots beslist dat dié ene tut haar favoriet is. Leven in absolute angst om ‘Blauw’ (zo heet de tut) kwijt te geraken.
Wij hebben echt alles geprobeerd om dat tegen te gaan. Tevergeefs. Ondertussen lijkt ‘Blauw’ een nieuw lid van ons gezin. DAT WAS NIET DE AFSPRAAK, EMMA. - Met het kind van de auto naar binnen wandelen in het donker. Merken dat ‘Blauw’ weg is. “Shit. Shit. Shit!” zeggen. In de vrieskou en donker zoeken naar een tut terwijl de dochter herhaardelijk “Shit!!!” scandeert. Beseffen dat ze u herhaalt. Luidop mijmeren: “Miljaar, ze herhaalt me”. Zoeken naar een tut terwijl de dochter herhaaldelijk “Shit! Mijaar! Shit! Mijaar” scandeert. Sinterklaasliedjes beginnen zingen. Uitgelachen worden door een peuter terwijl ze “Shit! Mijaar!” zegt en in haar handen klapt.
Moederen is moeilijker dan dat ik dacht. Als iemand het u vraagt zegt ze “Chips in mijn haar”. Afgesproken? Afgesproken. - Op de Press Days staan in Antwerpen. Spreken met iemand van een fancy bureau. Beginnen praten. Het aanbod krijgen om iets te laten opsturen (alcohol). Zeggen dat ge niet van het soort zijt die alles zomaar aanneemt en dat bureaus beter eens zouden nadenken voor ze ‘influentials/bloggers’ inzetten. Dat het belachelijk wordt en die aanpak op den duur zeer achterhaald zal blijken. Gênante stilte ervaren. Als enige blogger geen goodiebag krijgen.
Hahaha. That’s me. Hustling. Daar gaat mijn rijkdom, gasten! - ‘s Ochtends opstaan. Koffie willen zetten. De koffiezet die het begeeft. Niet willen opgeven. Doorzetten. Volharden. Na veel te lang beseffen dat ge zeker al tien minuten aan het praten zijt tegen een machine. Het opgeven. Vloeken. Uzelf op de vingers tikken. Beseffen dat het kind er niet is. Nog eens luid vloeken.
Moederen is nog moeilijker zonder koffie, zo blijkt. Arme ik.