De stad Oostende nodigde ons uit om de Spiekpietjes Expo te bezoeken en ik besloot meteen om er een daguitstap van te maken. Het was het laatste weekend van oktober en in 8400 wil dat zeggen dat er kermis is. De Oktoberfoor is sinds ik een klein meisje was een jaarlijkse traditie in ons gezin. We waren er dit jaar nog niet geraakt met Emma, dus dit was het perfecte excuus. Verder opende die dag ook “Er was eens…” in het Leopoldpark. Het park wordt dan gedurende de herfstvakantie omgetoverd tot een sprookjesbos. De grote lijnen waren dus uitgetekend en de rest zouden we laten afhangen van het weer en onze peuter haar humeur.
Rond 9u30 kwamen we aan in Fort Napoleon voor een ontbijt. Wij, dat zijn Emma, het lief, tante ‘Dira en ikzelf. De zus en ik zijn half Oostends, dus overlegden we die ochtend pas hoe we het zouden doen. We begonnen met de Spiekpietjes Expo*. Ik wist niet goed wat ik moest verwachten voor onze (bijna) tweejarige, maar dat ze zo enthousiast zou reageren had ik niet verwacht. Je kan de expo bezoeken onder begeleiding van een gesproken verhaal, maar wij kozen om dat niet te doen met Emma. Wij vertelden zelf het verhaal en ze was helemaal mee. Ze reageerde enthousiast en wij stonden er verbaasd naar te kijken. Toen we de Expo bezocht hadden wees een lieve meneer van Stad Oostende ons op de Spiekpietjes zoektocht in de stad zelf. In verschillende etalages zitten pluchen Spiekpietjes verstopt die je moet gaan zoeken. Je vult het aantal gevonden Pietjes in op een lijst en dan dien je die in bij de dienst Toerisme, waar je een kleine attentie krijgt.
We besloten om de overzetboot te nemen aan het Fort Napoleon en trokken zo richting het stadscentrum. Emma zat voor de eerste keer op een boot en genoot met volle teugen. Die boot stopt aan de vistrap, dus kochten we eerst twee kilogram garnalen. Ons kind keek zich de ogen uit en wilde alles proeven: tante ‘Dira kon de garnalen niet rap genoeg pellen. We lunchten in het Mosselhuis waar we genoten van verse soep en geanimeerde visschersgesprekken. Het is één van de authentieke visserscafé’s in Oostende en de liefde en het respect voor ‘t zeetje druipt daar van de muren. Wij kennen de eigenares en ze was zo lief om onze garnalen te bewaren tot we terug naar huis gingen. Vanaf het Mosselhuis startten we onze zoektocht die een goed uur duurde. Weer maar eens was Emma helemaal mee en reageerde ze superenthousiast. “Pietje, mama! Pietje tante. Kijk! Kijk, nog één. Zes Pietje”. De laatste weken is alles wat ze telt “ZESH”, dus voorlopig lijkt ze wiskundig op de mama.
Er zijn tien winkels die deelnemen aan de zoektocht en ook al ken ik Oostende als mijn broekzak, toch waren er twee winkels die mij aangenaam verrasten. Ferm, een winkel met Scandinavische insteek. Tante ‘Dira kocht er een geweldig schoon kleedje voor de dochter en ik kocht er net geen sweater. De tweede was Gino in de Ensorgallerij. Het lief was zo enthousiast dat hij er niet één, maar twee t-shirts kocht. Vier jaar mijn lief en dit was een primeur voor mij. Hij die vrijwillig geld uitgaf aan kledij in een bakstenen winkel. Ze verkopen er onder andere zot schoon gezeefdrukte kleren over de Ronde Van Vlaanderen. Say no more. Na onze mini-shopping trip trokken we richting dienst Toerisme waar we onze attentie kregen. Vanaf daar trokken we als afsluiter richting de Oktoberfoor. Wij, de meisjes, gingen op de paardenmolen en verplichtten het lief om zeker één minuut lang foto’s te nemen. Daarna gingen de dochter vissen (knip die kortingsbonnen uit de Tips!) en deed ze een paar toertjes op de draaimolen. Als laatste wapenfeit gingen de zus en ik op de Octopus.
We zwaaiden de kermis gedag, haalden onze garnalen op en namen de boot terug naar onze auto. Het was ondertussen bijna 18u en donker. We aten ‘s avonds bij mijn mama en het was zoals vroeger. We kwamen thuis met rode kaakjes (van die gezonde wangen, kendet?) en overstelpten haar met enthousiaste verhalen. De zeelucht had ons goed gedaan en dus veel honger bezorgd. We aten samen, gingen naar huis en vielen als een blok in slaap. Acht uur in Oostende. De schoonste acht uren die oktober ons bracht. Merci, Oostende. Merci!
*Los van wat jouw mening of de mijne is: de Spiekpietjes zijn volledig zwart met kroezelhaar. Ik vond dat ik dat moest vermelden.
Het Spiekpietjes boek koop je hier.
De Spiekpietjes knuffel koop je hier.
Andere boeken over de Spiekpietjes vind je hier.
En hier vind je de site van de dienst Toerisme Stad Oostende.
Hieronder volgen veel te veel foto’s. #sorrynotsorry
Veel foto’s zijn leuk! Het ziet er een geweldige dag uit :-). Nog nooit op de Spiekpietjes expo geraakt (ook al kennen ze het concept), het zal er wel ooit eens van komen :-).