Terwijl ik dit typ hoop ik dat deze post vandaag nog online geraakt. De dochter is ziek en ligt in haar bed met koorts. Dat houdt in dat ik om de vijf minuten naar haar kamer moet om te troosten, en dat is dan nog in het beste geval. Het lief is op schok en zal pas thuis zijn rond 23u00 en ik moet nog in bad ook, want morgen hebben we een dag in Oostende gepland met ons gezin. Dat gaat hier allemaal heel goed komen, en anders is ‘t morgen maar met vettig haar en dikke wallen onder mijn ogen. Vergeef me eventuele blogfouten. Het is allemaal de schuld van het kind, want die onderbreekt mij constant. “Have kids”, they said. “It’ll be fun”, they said.
Geweldig
- Hoe snel alle lezers de weg terugvinden naar mijn blog. Jullie zijn toch schatjes, hé?
- Hoe nieuwe mensen hun weg gevonden hebben en deze rubriek de max vinden. Welkom. Zet u.
- Van plan zijn om een soepke te gaan eten met het lief en uiteindelijk een steak met frieten eten. Heerlijk!
- Wij hebben een kitten die Gjoernin heet en zo schattig is dat het strafbaar zou moeten zijn.
- Het is bijna Sinterklaas en Kerstmis!
Gênant
- De dochter heeft lange tijd gestampt naar ons terwijl ze op haar verzorgingskussen lag. Vroeger was dat schattig, tegenwoordig is dat regelrecht pijnlijk. Net toen het lief en ik een gesprek hadden over hoe we dat gingen afleren stopte ze ermee, tot deze week. Deze week kreeg ik een stamp waar ik sterretjes van zag, dus besloot ik (impulsief) om haar in haar blote poep met broek op de enkels op de grond te zetten met de streng toegesproken boodschap: “Neen. Gedaan. Stampen is stout. Dan loop je maar zo rond!”. Het kind keek verward en net toen ik dacht dat ze ging huilen begon ze te schuifelen met groot schatergelach. En grappig dat dat was zeg. Ze deed zo grappig dat ik uiteindelijk ook moest lachen. High five moeder. Ge zijt zeker de strengste ooit. Supernanny ain’t got nothing on you.
- Elke dag leert de dochter meerdere nieuwe woordjes bij. Ik ben daar ferm van onder de indruk en maak er een sport van om haar woorden aan te leren. Deze week leerde ik onder andere het woord “trommel”. Vraag me niet waarom, maar zij spreek dat uit als “porno”, wat ik het grappigste ooit vond. Meteen filmde ik het en elke keer ze het zei moest ik lachen. Het kind is een snuggere, dus ze dacht: “dit woord is een tof woord” en liep de ganse avond “porno porno porno” te zeggen. Bhahahahaha. Het is dat mijn lief een volwassene is, of ik liet het haar elke dag duizend keer zeggen. Geluk zit soms in een klein hoekje.
- Rijden langs een grote baan en achter een tractor zitten. Vooruit tuffen aan 30km/u en uiteindelijk uw kans schoon zien om in te halen. Inhalen. U een ongeluk verschieten omdat de peuter naast u razend geworden is. “MAMA! TRACTOR! WEG! NEEN. NEEN MAMA. NEEN. TRACTOR, WAAR BEN JIIIIIIIJJJJJJJJJJJJ???? MAAAAAAAMAAAAAAAA! TRACTOR!”. De meeste peuters zouden wenen. De mijne dus niet. Die heeft geroepen en kwaad gekeken van Sijsele tot Brugge centrum. Telkens ik ze wou kalmeren zei ze: “NEEN MAMA. NEEN.”. Van wie zou ze dat toch hebben? Zeker van haar vader, want ik heb ‘t nog.
- In de Action kijken bij de kinderboeken en een heus kindertoverboek zien. Uzelf afvragen hoe dat werkt en minutenlang onder de indruk zijn van die magie. Het boek kopen en ‘s avonds enthousiast tonen aan het lief. Zeggen dat het een toverboek is en uitleggen hoe spectaculair dat boekje is, ondersteund door: “Zie man, ik snap het nog altijd niet. Zo cool!”. Hem zien kijken met een strak gezicht en een gedetailleerde beschrijving geven van hoe dat boekje werkt. Het totaal niet begrijpen. Nog eens de uitleg horen. Het snappen. WEG MAGIE! Weg. Het was een boekje met zwart-wit tekeningen en als je het flapje uittrok was alles gekleurd. Blijkbaar is daar niets spectaculairs aan.
- Enthousiast zijn omdat de speelgoedfolders in de brievenbus vallen en december eraan komt. Verschillende dingen aanduiden en alles willen kopen. Hamertje Tik? Duplo van Doc McStuffins? Een volledige waterbaan om in bad mee te spelen? Een ballenbaan? Een knikkerbaan? Dat enthousiasme willen delen met het lief en een preek krijgen dat ik nu de volwassene ben en niet alles kan krijgen. Pruilen en een beetje mokken. Overwegen om een brief te schrijven naar Sinterklaas. Volwassenen zijn kaka. Weg magie! Weg. Dat hij maar niet peinst dat hij een koekske krijgt uit de Grote-Sint-Aftelkalender van Emma en mij.
‘We hebben een dag Oostende gepland met het gezin’ maar het kind is ziek. Hoe moet dat dan?
Wie is hier nu de volwassene? 🙂
Het was zoals ik gisteren al hoopte: deze ochtend opgestaan zo fris als een hoentje. Peuters. Ongelooflijk.
Feelgood bij het start van de week! 🙂 Dankje! 😀
Ik kijk ook nog altijd met veel enthousiasme in sinterklaasboekskes!
Haha, ik vind deze posts altijd zo geweldig! 😀 “weg magie, weg!” 😀 ocharme! 😛