Het is vier uur, maandagmiddag twee oktober en ik heb vandaag nog niets gedaan. Letterlijk. Ik heb de ganse dag voor mij uit zitten staren en zuchten. Meestal betekent zo’n gedrag bij mij niet veel goeds en dit keer is dat niet anders. Hoe dat komt? Op zeventien augustus kreeg ik rond vijf uur in de namiddag te horen dat “het hier stopt.“, en vijf minuten later zat ik op de trappen van mijn geliefde Postgebouw met mijn ganse team al huilend rond mij. Niemand kon geloven wat er gebeurd was, hoe het gebeurd was en waarom. Ik nog het minst van al. Uren hebben we daar gezeten, pratend, met horten en stoten, vol snot en geanimeerde handbewegingen, proberend om enige logica te vinden in wat er ons – en vooral mij – overkomen was. Mijn gsm hield ik in mijn handen en ik bleef maar denken: “Fuck, ik moet het lief bellen en dat zeggen”. Het was voetbal die avond en hij was al vertrokken met de dochter richting mijn ouders die zouden babysitten. De minuten en uren streken voorbij en ik wist dat de stress ook bij hem zou toeslaan wanneer ik hem zou bellen. Ik wist dat ons leven een compleet andere wending zou krijgen en dat ik degene was die het hem zou moeten vertellen. Dat alles onzeker zou zijn. Alle gesprekken in de auto over verbouwingen, wel of niet een tweede kind, skireizen, schoolbeslissingen, … Allemaal voor niets geweest, want ik zou zoveel genomen beslissingen van tafel vegen door dat telefoontje en het idee alleen al maakte me kapot.
Uiteindelijk belde ik hem en ik had gelijk gehad: ik hoorde de stress op hem vallen. Dat is zo wreed om te moeten doen. Wat ik echter vergeten was, is dat mijn lief mijn lief is, wat wil zeggen dat die stress gepaard ging met bezorgdheid om mij. De dagen nadien kwam ik door in een waas. Echt absurd. Hij hing rond mij en suste me. Gaf honderden knuffels en kuste de tranen weg. Het lijkt dramatisch, maar dat is enkel maar omdat het ook zo was. Die job was zo’n groot deel van wie ik ben, dat het weken geduurd heeft voor ik echt kon plaatsen dat het gedaan was. Mijn werkende leven als mama ben ik daar gestart, al onze routines en planningen waren opgebouwd rond dat werk en alles viel weg. ZOEF. Klaar. “Gdaaan”, zou Emma zeggen.
We vertrokken op reis naar wat de best getimede vakantie uit ons leven zou blijken en keerden na dik twee weken al huilend terug. Echt. Het moet nogal een zicht geweest zijn. Al jankend de bergen af met onze auto, wetende dat uitstel geen afstel is. De week na onze vakantie gooide ik mijn cv links en rechts uit en ik heb ondertussen een tijdelijke job (drie maanden) als administratief bediende gevonden ergens tussen de koeien en een kerktoren. En daar wringt het schoentje. Het is te zeggen: ik ben verhinderd om een jaar in de retail te werken. Ik werk daar al in sinds mijn vijftiende (leercontract) en heb mijn hele professionele loopbaan daar opgebouwd. Nu sta ik (diplomaloos) in de arbeidsmarkt met heel veel competenties en expertises die niets waard zijn. Of zo voelt het toch. Ik weet wat ik kan en ik weet ook dat dat behoorlijk wat is, maar ik heb geen flauw benul wat ik ermee moet aanvangen. Voor het eerst in 18 jaar heb ik geen idee waar ik op professioneel vlak naartoe wil met mijn leven, laat staan welke job ik zoek.
Mensen zeggen mij dat ik wel mijn weg zal vinden. Ze zijn er allemaal zeker van dat ik wel op mijn pootjes terecht kom en ik weet ook dat dat klopt. Ik ben er bijna 33 en het leven gaat met ups en downs. Alles zal beteren en wie weet heb ik binnen twee jaar mijn droomjob en yadiyada. Dat neemt niet weg dat ik vandaag een ganse dag heb verzucht aan: “Euhm. En nu? Hehe. Tgoh. Hmmm”, tegen mezelf dan nog. Er zijn er veel die zeggen dat ik zelfstandige moet beginnen. Anderen zeggen dan weer dat ik iets moet doen met het feit dat ik enorm sterk ben in netwerken en mensen peptalk geven. Blijkbaar, als je een dipje hebt, ben ik degene die je in no-time terug op de rails helpt en bestookt met goede ideeën. Naar het schijnt werk ik inspirerend. En ook al zie ik dat vaak gebeuren, ik sta daar niet bij stil. Ik denk nooit: “Even peptalk geven en hoppa!”. Ik zie mensen waar ik in geloof en mogelijkheden. Ik zie hun sterktes en wijs ze er ook op. Nu moet ik dat nog op mezelf leren toepassen. Dat ‘netwerken’ is gewoon sociaal doen en van ‘t plezantste dat er is. Steek mij maar in een kamer met vreemden. Angst? Onzekerheid? Intimidatie? Nope. Gewoon een babbeltje doen, zegt. Anyhow, het punt dat ik wilde maken is: daar koopt ge geen brood mee, hé? En op je cv is dat precies ook redelijk nutteloos.
Dus nu zit ik hier. Een kwartier later dan het begin van deze blogpost en er is nog steeds geen geniale ingeving over arbeidsmogelijkheden (kutwoord). Leen zei me: “Geef uzelf tijd. Een dag per keer, desnoods een uur per keer. Plan niet verder naar voor. Doe wat, om het even wat, en het zal wel komen.”, en dat zal het worden vrees ik. Voorlopig heb ik mezelf drie maanden tijd gekocht en ik zal wel zien waar ik uitkom, zeker? Het is gewoon een kloteperiode en echt niet eerlijk, maar dat laatste mag ik pas zeggen nadat een rechter akkoord ging met mij en de andere instanties. Ze zijn ermee bezig. Tijd. Het heeft tijd nodig. Tijd. Het lijkt erop dat ik ze zal moeten nemen.
Wat vreselijk seg! Ik hoop dat je snel iets vindt dat je graag doet. Ik snap wel niet waarom je een jaar niet in de retail mag werken? Had je een concurrentie ding ofzo? Het klinkt stom, maar ik denk echt dat alles met een reden gebeurt! Dit wil zeggen dat er elders iets veel beter op je wacht! Succes!
Ik kan (en mag) echt niets meer zeggen dan wat er nu online staat. Er zit nogal wat volk op ‘t internet tegenwoordig, vandaar.
Herkenbaar. Mijn vrouw werd vorige week ook letterlijk op straat gezet na twaalf jaar. Besparingen. Dat we dezelfde werkgever hebben wringt. En nog geen klein beetje. Ook zij weet niet welke richting ze professioneel uit wil. Het is van nul beginnen, jezelf evalueren, in vraag stellen en voor iets nieuws kiezen dat sowieso buiten je comfortzone ligt. Maar tijd om te trunten is er niet, want twaalf jaar geleden was er geen huis af te betalen en geen twee kinders die rondhosten. Courage de komende periode!
Gulder ook, man. ‘t Is me toch wat hé? Als wij elkaar tegen komen gaan we toch een keer een koffieke drinken 🙂
Wat een rotnieuws… Heel veel courage!
Fuck dees seg. Fuck dees.
Oh meiske. Ge hebt geen idee hoe hard ik voel wat gij voelt. Veel sterkte xxx
🙁 moh allé… Hopelijk vind je snel je draai! Er valt wel iets uit de bus. Goeie moed en veel sterkte!
Allez verdomme! Ik kan het bijna niet geloven. Zo kak. Wreed neig stinkende kak. Courage.
<3
Hier ook 33-jarige moeder en sinds begin september zonder job. Ook om heel oneerlijke redenen. Het belangrijkste waar ik nu op focus, is een eerder gestarte opleiding eindelijk afmaken en van daar zien we verder. Veel succes!!! Weet wat je doormaakt. Onzekerheid is hell, maar gelukkig staan we er niet alleen voor.
Amai zeg, rot… sterkte!
I feel your pain.
Het is enorm ingrijpend om je werk zo kwijt te geraken.
Ikzelf ging eind vorig jaar in ziekenverlof, en nu blijkt dat de kans groot is dat ik er nooit terugkeer.
Je kan er meer over lezen op mijn blog, als je wil: http://www.zonderdank.be/saturnein/?p=8789
Soms denk ik: ik heb kanker, nader de 50 en heb geen werk meer. Help?
Maar goed, ondertussen zie ik wel een aantal opportuniteiten. Maar eerst de behandeling. Dan de rest.
In ieder geval: ik weet hoe het jezelf en je leven compleet door elkaar schudt.
Veel sterkte. Hopelijk komt er genoegdoening via de rechtbank.
Wat een kaksituatie. Maar ik ben er van overtuigd, net als zoveel anderen zo te lezen, dat je weer op je pootjes terecht zal komen. Geef het tijd en verzorg elkaar daar goed intussentijd. <3
allez zeg, zo rot… 🙁 bah! dikke knuffel hoor.
Misschien kan je loopbaanbegeleiding overwegen? Voor verschillende kennissen en vrienden van me heeft dit al goed gewerkt om erachter te komen wat ze echt graag en goed doen. Niet voor iedereen, maar toch, je kan het een kans geven.
Net als het bij jou was komt dit hier als een donderslag bij heldere hemel. My god. Precies of je bent als werknemer het vuil van de straat.
Ik hoop dat er gauw iets moois op je pad komt.
Waar ik nu de hele dag moest aan denken: Een jaar niet mogen in retail werken; ze zijn precies toch wel erg bang dat je elders je talenten (zijnde goeie cijfers halen) gaat ontplooien. Hoe kut die boodschap ook is, dat is toch wel een heel groot compliment ook!
Dat zijn inderdaad vreselijke dingen. Heb het zelf ook nog meegemaakt. Weliswaar niet zo heel ernstig als bij jou als ik dat allemaal zo lees… Maar uiteindelijk is het bij mij wel ten goede uitgedraaid. Doordat ik toen, vele jaren geleden, mijn ontslag kreeg, zag ik uiteindelijk kansen om mij bij te scholen op een heel ander gebied (hier ook een ‘oud-leercontractje’ 😉 ) en heb ik dan nog enkele jaren de job kunnen doen ik wilde doen. En die ik geen dag tegen mijn goesting heb gedaan 😉 Dus wie weet… mss brengt dit jou ook nog kansen die je eerst niet zou gezien hebben 😉
Heel veel succes en heel veel sterkte! :*
Dat is naar. Heel naar. En er zal vast wel weer iets komen, maar daar koop je nu niets voor. Dat gemakkelijk met iedereen babbelen gaat er wel bij helpen, maar ook daar koop je nu niets voor. Nu is het wonden likken en goed voor elkaar zorgen.
Amai, zo erg! Dat moet nogal een mot in je gezicht geweest zijn… Ik snap niet goed waarom je een jaar niet in de retail mag werken, maar ik ben dan ook niet echt thuis in het wereldje. Veel succes in de zoektocht!
Elke dag een nieuw begin. Vandaag weet je wat gisteren je bracht. En dan opeens is daar die dag waarop je zegt: als ik dat weken geleden had geweten…… x
Courage. En tijd, dat is zo’n irritant beest.
Sommige dingen zijn zo niet eerlijk. Courage. Gelukkig is er nog liefde!
Wat suckt dat zeg. Gewoon al door het te lezen was het duidelijk hoe graag je die job deed en hoe veel die een deel van je zelfbeeld was geworden. Wat rottig dat je nu niet alleen daar weg moet, maar ook nog eens een jaar niks gelijkaardig mag doen. Zoals eilish zei is dat ook een bizar soort compliment aan wat je kan, al brengt dat helaas geen centen in het laatje…
Ik wens je mensen rond je bij wie je keer op keer opnieuw mag je hart uitstorten. Ik wens je dat je lief bent voor jezelf tot je je draai vindt. Tot slot wens ik je dat het een ervaring wordt waarvan je over x aantal jaar wijze dingen kunt antwoorden op de vraag ‘en wat heb je er uit geleerd?’. Maar toch, het suckt dat grote momenten in je leven niet komen wanneer je tijd of ruimte hebt voor een heleboel gevloek en hartzeer en improvisatie en al wat er verder nog bij hoort. Courage!
Wat rot zeg, echt dat moet heel moeilijk zijn. Hier thuis loopt ook ene rond bij wie dat dat ooit in het contract stond van dat jaar (IT ipv retail) maar uiteindelijk is dat een loos dreigement gebleken en konden ze het niet hard maken. Geen idee of dat bij jou ook zo is maar ik hoop dat er iets uit de bus komt waar je met evenveel moed en zin opnieuw kan beginnen.
Goede moed! Jij zit vol ideeën en enthousiasme, dat komt wel goed en met die tijdelijke job van drie maanden ben je toch al een kwart weer dichter bij de retail (als je dat zou willen blijven doen)
Ah damn
Het is mij ook overkomen. De grond valt opeens weg onder je voeten, je huilt je te pletter, je wil nadenken maar je hoofd lijkt 1 grote witte ballon waar geen enkele vatbare gedachte in komt.
3 jaar later kan ik zeggen: het zal echt goedkomen, misschien zelfs beter dan ervoor. En al die plannen die je al sebiet wou schrappen, hoeven wellicht helemaal niet geschrapt worden. Maar daar heb je nu dus niets aan. En die onzekerheid is moordend.
Tof dat je lief je zo steunt. De mijne deed dat ook, maar super rationeel “Ander en beter, we gaan het zo aanpakken, …” terwijl ik echt wel eerst door een rouwperiode moest. Het is een emotionele roetsjbaan en die moet je zijn rit laten rijden. Pas daarna kon ik beginnen met een rationeel stappenplan.
Ik heb wel bij mijn ontslag kunnen outplacement regelen. Ik kende dat principe wel, maar wist in feite niet of ik daar veel ging aan hebben. Ik heb niet veel sessies gedaan (omdat …eens ik me er klaar voor voelde ander werk te zoeken, uiteindelijk belachelijk snel werk vond), maar ik heb daar wel wat aan gehad. Je krijgt een coach, een buitenstaander, maar iemand die heel veel ervaring heeft, die je kan begeleiden op die roetsjbaan, met dat witte lege hoofd, met die opmerkingen van “met die competencies koop je geen brood” (jawel hoor, maar hoe zet je dat dan best op een CV dat dat wel werkt) (maar in recruteringsinterviews zijn voor bepaalde jobs dat zeker wel competenties die ik zoek!), … Iemand die je je tijd laat nemen en dan stap voor stap met je op weg gaat naar een nieuw begin. Zonder de stress en emoties die betrokken partijen zoals je lief daarbij kunnen hebben.
Als je geen recht hebt op outplacement: heb je in je netwerk iemand die die rol van coach met jou zou willen spelen? Ken je iemand die in HR ervaring heeft?
this sucks. geen andere woorden voor. Goede moed en ja, het komt zeker goed, op de één of andere manier, maar daar ben je voorlopig weinig mee, hé.
How joh… ik schrok toen ik de titel van deze blogpost zag! :-O veel moed gewenst! Hopelijk komt alles snel op z’n pootjes terecht! x veel liefs!
Knap dat je het zo openlijk van je af durft te schrijven!
Ik ben sinds eind april werkloos en was het al lang aan het voorbereiden maar het is toch moeilijker dan gedacht. Omdat ik geen werk vond heb ik dan toch maar besloten om een opleiding te gaan volgen via de VDAB. Hopelijk geeft dat wat meer en sneller zicht op werk.
Oh f*ck Romina! Ik duim dat je snel iets anders vind! Is er echt geen mogelijkheid om dat verbod op werken in de retail aan te vechten? Kunnen ze toch niet maken om je dat zolang te verbieden…