Iets meer dan een jaar geleden schreef ik een blogpost over kledij. Over hoe gepassioneerd ik ben door textiel, door outfits en hoe ik mijn outfits koppel aan momenten. Hoe het perfecte stukje kledij mij gelukkig kan maken en hoe sommige stukken nooit zullen verdwijnen uit mijn kast omdat het een herinnering werd die een stuk stof overstijgt. Wat ik toen nog niet helemaal door had is dat ik die passie zou gaan reflecteren op mijn dochter. Ze is twintig maanden nu (midden december wordt ze twee jaar) en één van mijn hobby’s is “mijn dochter kleden”. Het is nu bijna een jaar dat ik me volledig smijt op haar outfits en het is fantastisch. Ik haal zoveel voldoening uit stukken zoeken, combinaties maken en afwerken tot in de details, dat ik dat nooit meer zal stoppen, vrees ik. Toch niet in de eerste twintig jaar. Dat is zo ontzettend plezant dat ik desnoods wel een ander kind zoek om te kleden eens die van mij begint te puberen (ja, Emma, lees maar goed. Dit is een dreigement.). Je kan daarmee lachen, of eens met uw ogen draaien, maar dat kan mij niet schelen. Eigenlijk kan het mij wel schelen. Anders hadden hier al lang meer blogposts gestaan.
Ja. Zet u efkes. Het zit zo: toen ze 10 maand was begon ik speldjes in de dochter haar haren te steken en iets later stond ze recht en liep ze rond. Vanaf toen begon ik ze dus bewust echt “schoon” (les gouts et les couleurs) te kleden. Sinds die dag krijg ik daar ook opmerkingen over. Verschillende opmerkingen die variëren van “Uw dochter is toch altijd schoon gekleed” tot “Laat dat kind toch nog nekeer kind zijn ook”. Sommige opmerkingen zijn gegrond en anderen niet. Sommige opmerkingen blijven terug komen en het zijn die opmerkingen die mij er altijd van weerhouden hebben om te bloggen over de outfits van mijn dochter. Juist, ja. Eigenlijk zou ik willen doen zoals al die fashionista’s en fashionbloggers, maar dan over mijn dochter haar outfits. Het zou helemaal geweldig zijn. Je hebt er geen idee van hoeveel Gig aan foto’s ik heb van mijn dochter in haar outfits. Gelijk de echte, zo’n schoon foto’s.
Toen ik gisteren op een rommelmarkt drie perfecte outfits scoorde dacht ik “Wow, ik wou dat ik erover kon bloggen”, en tegen deze avond dacht ik: “waarom eigenlijk niet zeg, dat ze zeggen wat ze willen!”, dus het zal er van gaan komen, maar niet voor ik enkele opmerkingen counter. Opmerkingen die ik tot in den treure hoor en blijf horen en die eigenlijk echt op niets trekken, maar mij toch raken.
“Amaai, gij steekt daar nogal wat geld in zeg”. Ja. Dat is waar. Er kruipt geld in en ik vind het dat waard. Andere ouders betalen zich blauw aan bullet-journal-stylo’s of de nieuwste iPhone. Ik koop kleren en ik koop ze overal. Dat gaat van de Primark tot The Wonder Years. Van rommelmarkten tot Facebook-groepen en ver daar buiten. Verder krijgt de dochter ook veel nieuwe stuks van vrienden en familie. Iets over gedeelde vreugd en zo.
“Oei. De Primark/Zara/H&M/tweedehands/rommelmarkt/…, daar zou ik nooit kleren kopen.“. Ok. Goed voor u. Ik heb ondertussen 14 jaar ervaring in de retail en ben al wat naïviteit kwijt. Je zou ervan schrikken hoe ver grote bedrijven gaan om meer dan factor 2.5 (marge) binnen te slepen. Dat gezegd zijnde heb ik ook mijn principes. Principes die KMO’s in Europa ondersteunen. Jonge ondernemers die ervoor durven gaan en alles op het spel zetten omdat ze geloven in hun verhaal. Dan is er nog het milieu: recycleer. Ik probeer dus zoveel mogelijk lokaal en bewust te kopen, maar ik ben niet heiliger dan de paus, en we weten allemaal dat die mannen eigenlijk ook niet wreed katholiek zijn.
“Zoveel geld voor een kleedske, gij zijt zot!”. Dat kan goed zijn, maar dat maakt Emma niets uit. Of ze nu speelt in de modder met een jurk van 8 euro of 80 euro, zij zal het nooit geweten hebben, want ik laat ze gewoon kind zijn. Dat is nog altijd wat telt voor mij. Alleen haar schoenen. Als ik haar zie “remmen” met haar fietsje dan moet ik mijn tong afbijten om niet te roepen “ZIJT GIJ HELEMAAL ZOT???”, maar ik doe het niet. Ik denk het. Ik denk het en ik huil vanbinnen stilletjes terwijl ik mijn hart hoor breken. #ripshoes.
“Ge hebt maar ééntje, dan kunt ge dat hé.”. Correct.
“Ge leert uw kind dat uiterlijk het belangrijkste is.”. Zucht. Die steekt het meest. Ik leer haar dat niet. Ik leer haar op dit moment het verschil tussen “een cardigan”, “een bernadette” en “een zip-hoodie“, en dat lukt met moeite, laat staan dat ik haar zou kunnen leren dat ze oppervlakkig is of moet zijn. Elke dag zeg ik “Wij verzorgen ons goed want wij houden van onszelf” en ik let er op dat ze niet enkel gecomplimenteerd wordt op haar uiterlijk wanneer ze tip-top is. Meer kan ik nu (nog) niet doen. Later zal ze zich ofwel uitdrukken via haar kleren of zich er volledig tegen afzetten en dat is oké, zolang ze maar gelukkig is.
Het is niet echt een interessante blogpost, maar wel één die moest voor mijn eigen gemoedsrust. Het voordeel is nu wel dat ik gewoon deze link zal kunnen posten als er iemand in de comments kritiek komt geven over mijn moederschap. Misschien wordt dit wel een soort “FAQ” blogpost met de tijd. We zullen zien, zegt, want we weten het allemaal: in elk hoekske van ‘t internet staat er een bende moeders om u neer te halen.
Lap, ik was nu zo benieuwd naar die drie perfecte outfits! <3
Exactly my thoughts.
En OMG *oogrol*, ofwel kom jij met veel meer kritische mensen in contact, of gewoon met veel met mensen in contact, maar OMG.
Wil je het vooral zien als schoonheid, mooie posts voor in het archief en wijsheid voor mensen die daar veel minder mee hebben zoals ondergetekende? Ik wil der gelijk wel over leren he, ontneem mij dat eens niet.
Dbv.
Toneeeen! En ook: wa een wyze moeder zyt gy. Wedden dat ulder Emma dat ook denkt?!
Ahhhhh, zo gemeen om er dan geen foto’s bij te posten!!! Wij (me, myself & I) willen kleren zien! 👗
Ik kan zelf veel te moeilijk geld uitgeven aan kleren (noch voor mezelf, noch voor mijn dochters), maar goed voor jou dat jij dat wel kan & daar zo van geniet! Doen waar je je goed bij voelt, daar kan ne mens toch niet tegen zijn. Blijven gaan, als je het mij vraagt (maar dat deed niemand, dus zal me verder stilletjes houden).
Geniet er met volle teugen van zolang je dochter het toelaat. Bij die van ons duurde dat tot de peuterpuberteit, vanaf toen kozen ze zelf. (En het is verschrikkelijk moeilijk discussiëren over smaken en kleuren met peuters 😉) Maar intussen zijn het pubers met smaak. Niet altijd de mijne, maar ze zien het wel. Beter dan hun mama en daar ben ik eigenlijk wel fier op. En wat de bende betreft, als iedereen om te beginnen al eens voor zijn eigen deur veegt, dan is het daar toch al proper, zei mijn meter…
Maar enfin, als ge zo’n commentaren krijgt!
Hier is dat zo gevorderd naar schooloutfits en “goede” outfits in het weekend en de congé, haha. Mijn dochter ziet er begot meestal meer fashionable uit dan ik en mijne vent bijeen 😅
Het verbaast me altijd hoeveel commentaar men eigenlijk durft te geven als het op kinderen aankomt.
Ik had in den beginne met de dochter en zonen altijd een idee over hoe ze de deur uit moesten, nu is er de ochtendspits en kinderen die groter zijn en heeft het gemak het van de wil en de strijd overgenomen 😉 Soms loop ik met een rariteitenkabinet over straat (serieus, ze mogen met verkleedkleren op straat als het geen carnaval is) en soms denk ik ‘moh dat hebben ze goed gedaan’ en vandaag is het schoolfotograaf en hebben ze allemaal heel bewust hun kleren gekozen en is er zelfs eentje met vlinderstrikje naar school gegaan wat er dan weer lichtelijk over is 😉 maar zoals met alles in het ouderschap/leven ‘pick your battles’ en ga daar volledig voor wat anderen ook denken, dus als jij de outfits van de dochter wil delen: vooral doen want er zullen nog meer mensen zijn die daar wel inspiratie uit halen!
‘k herken me absoluut niet in jouw post, maar da’s niet bedoeld als kritiek. ‘k heb gewoon zo geen ding met kleding zoals jij blijkbaar hebt. Shoppen zegt me quasi niets en ‘k laat het kledij kopen voor mijn kinderen aan mijn man over.
Wat niet wil zeggen dat ik kleding helemaal niet leuk vind. Het uit zich eerder omgekeerd: ik vind voor mezelf of voor mijn kinderen iets heel leuk, dus daardoor wil ik het vaak aandoen en daardoor rem ik af om nieuwe dingen te kopen want hoe meer je hebt, hoe minder vaak je alles kan aandoen.
(en ik was bij 2e zoontje zo blij dat sommige van die uber cute pakjes, gewoon terug uitgehaald konden worden en nog eens aangedaan).
Hoe ga je daarmee om: iets vaak aandoen en hoe meer je hebt, hoe minder vaak je per definitie alles aanhebt, als je alles zo leuk vindt?
Combineren. Er zijn stuks die ik zelfs meeneem over de seizoenen heen (als ze niet groeit als kool!) om verder te combineren. Ik vind dat heerlijk om één en hetzelfde stuk drie of vier keer totaal anders te matchen.
Ik liet deze post net aan mijn moeder lezen en ze kwam bijna groen van frustratie van de herkenning. Bij elke uitspraak zei ze ‘mo zeg, dat zeiden ze ook altijd tegen mij’, behalve dat van dat ene kind, want zij had er drie. Mijn moeke werkte en werkt niet in de mode, maar toch vond zij het leuk om ons mooi aan te kleden , leuke combinaties te maken en gewoon toffe outfits te zoeken. Ze kocht veel bij Filou & Friends (ziedaar de ‘amaaai, dat kost nogal wat geld, die kleren van je kinders’), maar dat was vooral omdat zaken als bijvoorbeeld HEMA, die nu ook leuke kleertjes verkopen, in onze contreien (nog) niet bestonden.
Ze probeerde zich daar nooit iets van aan te trekken, maar uiteindelijk deed het haar ook wel pijn. Niets mis met je kind in mooie kleren te laten rondlopen toch?
En ik? Ik heb totaal niet het gevoel dat ik geen kind mocht zijn, dus Romina, doe maar gewoon verder zoals je bezig bent! 🙂
Hartjes voor uw moeke! 🙂