Er was eens een moeder met een plan

Het is nooit een geheim geweest dat ik enorm veel van eten hou en dat ik koken verafschuw. Dat is al zo lang ik mij kan herinneren het geval, dus bedacht ik verschillende plannen. Een lief dat goed kan koken en ervan houdt mij te zien genieten van zijn eten is daar een onderdeel van. Na een korte conversatie op Twitter over eten en kinderen vond ik zo’n lief. Meteen volgden enkele dates en niet lang erna was er een huis en de dochter. Enter het tweede deel van mijn masterplan: zorgen dat de dochter een passie voor koken krijgt. Je kan daar mee lachen, maar ik ben daar al bezig sinds haar geboorte.

Hoe dan? Wel, wanneer het lief kookt ga ik er enthousiast naast staan en roep ik overdreven van “WHOAH, LEUK HE? PAPA KOOKT!”. Ik gaf ze haar eerste houten lepel toen ze vier maand oud was en laat ze sinds de gerijpte leeftijd van zes maanden ook meeroeren in potten. Het lief laat haar proeven, geeft uitleg en geniet samen met haar. Wanneer mijn zus bakt geef ik de dochter af zodat die ondergedompeld wordt in één van Tante Dira’s passies. Nu zijn we een jaar en vier maand na de geboorte en het is zover: ze kreeg van ons haar eerste keukentje. Het kleinste Ikea-modelletje met de nodige accessoires, zodat er nog marge is tot evolutie. Na een paar dagen is er al resultaat. ‘s Avonds na een lange dag op de crèche komt ze thuis en slaat ze aan het koken. De perfecte ontspanning, zegt.

Het is dat of de was doen, maar momenteel hebben we geen plek voor zo’n mini-wasmachine en strijkplank, dus dat zal moeten wachten. Mijn plan is aan het lukken, zeg ik u. Je kan daar nu mee lachen, of het plezant vinden, maar wanneer ik binnen 25 jaar een blogpost schrijf over mijn dochter en haar eerste Michelinster, dan zult ge peinzen: “Dat plan van die Romina, dat was zo dom nog niet!”.

Junior Masterchef, de luie-moeder-editie. Het moest maar eens lukken.