Over liefde, kinders en volwassen blikken #40dagenbloggen

Vandaag stond in het teken van onze vrienden. We gingen lunchen bij Mama & Papa MC, die ook de ouders zijn van het lief zijn petekind. Het is dat ik zelf een dochter heb, of ik zou u zeggen dat ze het mooiste meisje ter wereld is. Iets meer dan een half jaar oud en vol leven, exact het soort meisje waar ik een zwak voor heb. In het kielzog van broer MC werd er volop gelachen en gespeeld door onze kroost. Tussen de stukken speelgoed zaten wij, de volwassenen, te praten over koetjes en kalfjes. Wij als volwassen keuvelende ouders, wanneer is dat eigenlijk gebeurd?

In de namiddag gingen we samen vieren dat Suzanna geboren is. Weer een meisje bij op de wereld. Zei ik al dat ik dat geweldig vind? Ik peins het wel. Tijdens het feest nam de opa samen met zijn gitaar het woord. Hij zong een lied, zachtjes. Zijn vrouw, dochter en kleindochter wiegden mee. Ik zag hoe hij een blik wisselde met zijn vrouw, een seconde ofzo, zeker niet langer en toch lag mijn hart in een plasje op de grond. Hun ogen vertelden een heel verhaal. Hoe trots ze waren op hun dochter en op het kindje dat in haar armen rustte. Hoe ze samen genoten en hoe ongelooflijk fier ze zijn, maar boven alles zag ik hoeveel ze van elkaar houden. Het was een blik die zoveel liefde omvatte dat het mij even omver blies. Tussen de lijnen van zijn gezongen woorden lag zoveel emotie dat mijn adem wel moest stokken. Kleine Suzanna had geen beter nest kunnen kiezen om haar plek te vinden in deze wereld.

Vandaag waren de kindjes aan de macht, samen met de liefde. Ze deden dat met grote ogen en dappere pasjes. Met handgebaren en koppige volharding. Wij wisselden allemaal veelbetekende blikken uit. Soms staken we ons even weg achter ‘t hoekje, omdat we moesten lachen maar dat eigenlijk niet mochten. We zeiden: “Amaai, als die later groot zullen zijn”, en het is nog waar ook. Die dames van ons kunnen er wat van. Ik kan niet wachten tot ze groeien en de wereld veroveren. Of misschien net wel. Want tot het moment dat de wereld van hen is, zijn zij nog even van ons. Eén ding is sowieso al zeker: vervelen zullen we ons nooit.