Woensdag dacht ik “Haja, ik doe een plog vanavond. Enkel foto’s. Makkelijk zat”. Tegen ‘s avonds was ik uitgeput, dus verschoof ik het naar donderdag. Die dag besliste ik dat het tijd was voor een grote lenteschoonmaak en moest ik nog door problemen met het alarm naar het werk toen de klok rond middernacht sloeg. “Vrijdag dan maar”, en toen kreeg ik telefoon van het lief met het bericht dat de dochter koorts had en ziek is. Dan valt alles natuurlijk weg, dat weet jij ook. Vandaag, met enige vertraging dus, een fotoverslag van woensdag.
Eén dag per week is de dochter thuis van de crèche en het liefst combineer ik dat met mijn vrije dag, zodat wij twee een ganse dag samen zijn. Dat zijn de dagen waarop zij het ritme en de dag bepaalt. Het zijn de meest vermoeiende, geweldige, liefdevolle dagen van de week. Wij twee herladen onze batterijen en meestal gaat dat gepaard met veel leutigheid. Al helemaal wanneer mijn zus mee op schok gaat, want “TANTEEEEEEEEH” in ons gezelschap zorgt voor ambiance.
In de namiddag trokken we er samen op uit, want het weer vroeg daar om. We gingen naar de speeltuin, naar de winkel en speelden erna nog buiten in de tuin. Blijkt dat gras grondbedekking van de duivel is, als ge onze dochter moogt geloven, en dat bloemetjes in je haar moeten. Wij gingen akkoord en zij trok haar broek kapot door koppig te kruipen op één knie dwars over een grasperk, want SATAN, moeder. Satan! Er werd gekrijt en gekrijst. Gelachen op de glijbaan en heel veel gebabbeld. Het kind kreeg zelfs een zonnebril. Een perfecte namiddag, quoi.
Daarna trokken we huiswaarts, waarbij het kind na 30 seconden compleet KO ging in de auto. Eens thuisgekomen moest ik koken. Vandaar ook de ontzettend scherpe foto, omdat ik alles dan zo onder controle heb. Hahaha. Mijn eten volledig aangebrand en mijn kop rood, maar soit, haar eten was wel in orde, en dat is het belangrijkste. We lazen boekjes en zij wist vooral wat ze niet wilde lezen. Net toen ik dacht dat echt alles in ‘t honderd ging lopen was het lief daar. Hij stak haar in bad, zorgde voor entertainment, haar laatste fles en bracht de rust terug. Ik taterde de oren van zijn hoofd en toonde alle foto’s. Hij knikte, lachte en zei dat wij een schoon kind hebben. Ik ging volledig akkoord en kort erna gingen we slapen. Weer een dag om in te kaderen. Wat hebben wij een chance.
Jullie hebben inderdaad een schoon kind. Echt!
En haha voor die foto in de badkamer!
Mijn God, wat hebben jullie een schattig kind! 😀 dat staartje, hihi 🙂 En die foto met het bloemetje in haar haar, is echt prachtig, eentje om in te kaderen 🙂 x
Die foto onder de arm is herkenbaar hier.
Die flou foto daar moest ik toch luidop mee lachen 😀 Zei je nu niet net in je laatste post dat je niet weet hoe mensen daar nog in slagen? 😀
Terwijl je kookt verandert de wereld in een donkere plaats, Claire. #levenslessen
Wat een herkenbaar verhaal. Vooral het ‘in de keuken’ gedeelte en dan de rust die even weerkeert als de wederhelft opdaagt 😉 En ja, een schoon kind, ge moogt er trots op zijn! Leuk dat ik je blog ontdekte via Gerhilde!