Wat is iets dat je deze week geleerd hebt waar anderen ongetwijfeld ook iets aan zullen hebben of dat anderen kan inspireren?
Zoals jullie wel weten ben ik een feministe. Dat zet zich ook voort in de opvoeding van onze dochter. Al toen ze nog in mijn buik zat was ik bezig met het bedenken van een genderneutrale aanpak en mij aan het inlezen in de bevindingen van de WHO betreffende child development. Nog zo’n stokpaardje van mij is het zelfbeschikkingsrecht over haar lichaam. Ik las studie na studie en besefte dat we heel hard ons best zouden moeten doen om een zelfzeker kind op te voeden. Quasi alles rondom je in de maatschappij werkt immers tegen. Overdreven denk je? Ik geef u 10 voorbeeldzinnen. Pakt u al maar een koffie.
- “Allez, we zijn weg, kom, beleefd zijn en een kusje geven aan …”
Euhm. How about no? Beleefd zijn heeft niets te maken met een kind verplichten om fysiek contact aan te gaan. Beleefdheid is begroeten, en dat kan gerust ook als je zwaait. Ook als het familie is, ja. - “Oh jij bent zo’n lief, schattig, mooi, knap, … prinsesje.”
Exact. En de jongens zijn zo stoer, sterk en echte kanjers. Ga toch weg. - “Neen, toch geen auto! Dat is voor jongens! Hier, een pop.”
Want vrouwen rijden niet met de auto, dat was ik even vergeten, zeg. - “Kom eens hier”, en pak het kind op terwijl het aan het spelen is.
Serieus? Beeld u eens in dat ge op uw werk zit, druk geconcentreerd, en plots pakt iemand u op en die zet u in het kopieerlokaal. Dat, en liefst vijf keer per uur, want de volwassenen willen aandacht. Ik snap zoiets niet. - Meisjesafdeling: “Daddy’s Girl”, “Sweet princess”, “Dreamer”, “Sweet like candy”, …
Jongensafdeling: “Warrior”, “Mom’s tough guy”, “Smart kid”, “RAWR”, …
Ik zwijg dan nog over de kleuren en het glitteraanbod. Mag mijn dochter misschien ook een dinosaurus? Zonder strik. Merci. - “Ja, het is een meisje hé, die zagen, HAHAHAHAHA!”
Wanneer een baby vermoeid is en het dus lastig heeft, want ge weet dat misschien niet, maar elke reden om seksistisch te zijn is een goede, al zeker als ‘t een mopje is! Ge kunt niet vroeg genoeg beginnen! HAHAHA! - “Oh een staartje in je haar, nu ben je echt mooi!”.
Neen, ze is verzorgd met haar haar gekamd en in een staartje. Ze is altijd mooi, ook zonder staartje en met een bezweet voorhoofd. Altijd. Jezelf verzorgen doe je omdat je het waard bent. Omdat je zorg draagt voor jezelf. - “Later kan je dan trouwen met papa”
Of met mama, of met niemand. Tegenwoordig kan dat allemaal, hé. En ja: dat is een keuze die ze heeft. Ik hou ons kind het liefst uit bekrompen hokjes. - “Van onze leerlingen verwachten wij dat zij een onderscheid maken tussen schoolkledij, sportkledij en vakantiekledij.”, in het kleuteronderwijs.
Ge kunt u afvragen wat dat te maken heeft met feminisme, tot ge die drie termen probeert te definiëren met het modebeeld anno 2017. Wist ge trouwens dat het quasi altijd meisjes zijn die aangesproken worden op hun kledij? Moh, gij. - “Amaai! De papa is aan het babysitten vandaag! Dat is wel zwaar zeker?”
Voor deze moogt ge zelf een rant bedenken, want ik ben al een lucifer tegen mijn BH aan ‘t houden.
Wat heb ik dan geleerd deze week? Dat het iets uithaalt, dat bewust zijn. Het opnemen tegen een groot deel van de maatschappij en van je eigen omgeving kan soms vermoeiend zijn. Het kans zelfs een beproeving zijn om de verouderde ideologieën uit de jaren tachtig telkens opnieuw in vraag te stellen en koppig je idee als ouders door te duwen. Soms sloeg de twijfel zelfs toe. Soms wilde ik glasheldere argumenten. Dus zocht ik verder op. Onderzoek na onderzoek. Ik vroeg de raad aan vrienden met verstand-van-zaken en bekeek heelder uiteenzettingen op YouTube. Vorige week zag ik voor het eerst de vruchten van 15 maanden koppig in ons doel te geloven
De baby en ik zaten op een speelplein, het lief een meter of twee verder. Er kwam een man dicht tegen haar staan, te dicht, naar haar goesting. Ze probeerde met haar handje tegen zijn been te duwen, maar hij was naar zijn kind aan het kijken en had het niet door. Ze ondernam nog een poging, nog een poging en zelfs een ultieme laatste poging. Tevergeefs. Toen keek ze naar boven, wees ze met haar vinger en begon ze te roepen in babytaal. Eerder te schreeuwen, om eerlijk te zijn. Het werkte. Hij ging fysiek achteruit en ze had haar persoonlijke ruimte terug. Toen zei ze “Ja!”, en ging ze terug spelen. Zo simpel kan het dus. Emma beseft dat wanneer iemand te dichtbij komt, het niet oké is. Of dat nu een kind, volwassene of om het even wie is. Wij glunderden. Dat de wereld zich maar vast houdt, want voor jullie het weten, is het elke dag 8 maart.
Alle lof voor jou dat je je daar zo bewust mee bezighoudt! Ik ben daar niet zo mee bezig eerlijk gezegd, waarschijnlijk omdat ik zelf nog nooit in aanraking gekomen ben met seksisme.
Ik maak me misschien soms schuldig aan enkele van je bovenstaande puntjes… (vind het niet zo erg dat ze schattig en lief genoemd wordt en er worden door de oma’s menig poppen gekocht)
Maar dat afbijten, dat doet de dochter van 20 maanden ook hoor, mannekes!
Volgens mij kan dit ook aan het temperament liggen? 😊
De mijne heeft ook poppen hoor, gekocht door mij zelfs, enkel plakken we daar geen gender op. “X is voor jongens en Y voor meisjes”. En ook ik zeg dat ze schattig is of lief, maar even goed dat ze stoer, sterk en slim is. Heel dat idioot prinsessengedoe is gewoon irritant en ik ben Disney fan. Zoek maar eens een equivalent van “prinses” voor jongens.
Prins?🙂
Maar ik begrijp je punt hoor!
Een aantal jaar verder krijgen ze op hun 16de van de jongens in hun klas de naam “een moeilijke” te zijn. Bijten ze nog steeds van zich af en delen ze klappen uit als ze “een tik op de kont krijgen” (voor te lachen uiteraard).
Maar dan helpt het niet als je als mama troost met de stelling dat een échte, goede jongen hen net zal appreciëren om wie ze zijn en hen niet in een rol zal proberen te dwingen van “popje aan de zijde van”…
Onze dochter wordt vaak “poppemieke” genoemd door vreemden, hetgeen enigszins begrijpelijk is, want zo ziet ze er uit, een frèle fijne porseleinen poppeke, maar ik vind het echt niet fijn. Toen een cm-oppas dat tegen haar zei laatst, noemde zij de cm-oppas de hele dag ‘poppemieke’. Haha.
Ik vind het met jongens trouwens ook lastig hoor. Haatte altijd die grijze en blauwe kleren voor hem, doe echt moeite om hem veel kleur aan te doen. Hij is helemaal niet zo stoer. Wat ga ik hem nu een t-shirt met ‘stoer’ op aan doen!? En vooral de schoenen zijn erg.
Nu dacht ik genderneutrale kleren te hebben die ik ook aan Annabel ging aandoen, maar voor haar krijg ik ook kleertjes van mijn zus, en dat vind ik zo mooi, die kleedjes, dus ik kan het niet laten om haar vooral dat aan te doen. (zolang ze dat zelf nog wil, haha, want de dochter van mijn zus wil geen kleedjes meer aandoen, die heeft het ook al door).
Ook op school gingen mijn haren rechtop staan de eerste moederdag in de instapklas: “deze week gaan we werken rond het thema mama: we doen hoge hakken aan, juwelen, schminken, lakken onze nagels,…” En ik dacht: oeioei, onze zoon gaat dat TOTAAL niet herkennen, want mama doet niks van dat alles. Hoe cliché. Ze hadden wel ook de jongens hun nagels gelakt. Dat dan weer wel :-).
Toen het thema ‘trouwen’ was, is onze zoon met een jongen getrouwd, daar deed de juf niet moeilijk over.
Voor de eerste verjaardag van Annabel vroeg ik een trein, want ze speelde alleen maar met speelgoed waar de broer ook mee speelde; en mijn moeder nam mij niet serieus. Allé zeg. Ik was boos, maar zei zij: ja, het kind kent niks anders. En ik: in de crèche zijn er wel poppen, en ze speelt er met auto’s. Maar uiteindelijk kreeg ze van anderen 2 poppen. Ze liet ze links liggen. Tot onlangs. Nu speelt ze er toch mee, en doet haar eigen ding, niet meer alleen wat de broer leuk vind… Dus dat is een beetje dubbel…
Weet je wat ook een moeilijke is:
Op het schoolfeest van de dochter van een vriendin van mij: de meisjes waren roodkapje en de jongens wolf. Maar haar dochter wou ook wolf zijn. Zij is dat dan gaan vragen aan de juf. Het mocht en de juf heeft dan aan iedereen in de klas gevraagd (ook andersom) wat ze wilden zijn. De rest bleef wat ie was.
Maar andersom ligt dat toch moeilijker. Op het schoolfeest van mijn zoon waren ze allemaal bijtjes. Maar de meisjes hadden wel een rokje gekregen voor over hun legging & t-shirt en de jongens niet. Aaron vond zelf dat hij geen bijtje was, alleen de meisjes. Ik moet zeggen dat het toen niet in mij is opgekomen om aan de juf een rokje te vragen voor hem…
Het is balanceren he. Ik snap volledig wat je bedoelt. Emma draagt ook jurken hoor. Toen ik hoorde dat ze een meisje was was ik zelfs door het dolle heen. Mijn ding is vooral dat ik het haar dat anderen haar dingen opleggen of weigeren of wijsmaken omwille van haar gender.
Uit je verhaal denk ik wel dat de school hun best doet, maar het is ook aartsmoeilijk voor hun. Veel ouders houden van prinsesjes en stoere jongens.
Welk onderscheid is er in hemelsnaam tussen schoolkledij en vrije tijdskledij voor kleuters?! Spelen die niet meer in de zandbak op school?
Dat heb ik mezelf, onder andere, ook al afgevraagd. Zelfs wanneer het over lager onderwijs gaat. Welke -12 jarige kan de in hemelsnaam “fout” gekleed zijn voor school!?
Voor de ouders is het waarschijnlijk al voldoende dat ze effectief kleren aanhebben 😂
Dat begrijp ik ook echt niet. Die kleuters moeten turnen in de kleren die ze aanhebben die dag. (allé bij ons toch). De zoon doe ik dus altijd joggingbroeken aan. Dat zou op de school van je dochter dus niet mogen?
Ik vermoed dat in het middelbaar het fatsoen soms wat ver te zoeken is, en dat ze dat daarom al ‘jong’ willen aanleren, maar toch een klein beetje erover…
Mijn dochter gaat niet naar die school hoor. Die was een optie, tot ik het schoolreglement las.
Mooi vind ik hoe je dat aankaart Moest ik kinderen hebben, dan zou ik daar ook bewust mee proberen om te gaan.
eens je er begint bij stil te staan is het straf hoe we vol stereotype beeldvorming zitten en dat continu verder bevestigen.
sinds ik kinderen heb erger ik me dood aan de stereotype kleding in veel winkels. Ik heb nu geen meisje, maar geeeez in winkels is bijna alles roze. Waarom? Waarom niet om het even wat toffe mix van kleuren?
De geboortekaartjes voor mijn zonen feliciteerden me allemaal met mijn prinsje. Ik vond dat zo bevreemdend.
Maar ‘k bezondig me ook wel vaak hoor. Wellicht veel vaker dan ik nu besef.
Van 1 ding was ik me heel goed bewust: een paar maand geleden pak ik mijn oudste zoon op in naschoolse opvang en hij liep tot mijn verrassing vrolijk rond in een mega mindy verkleedpak. Bijna kwam er iets fout uit mijn mond maar ‘k heb dat op tijd ingeslikt en nu haal ik hem altijd op “Hallo mega Mindy, kom je mee naar huis” enz… Hij is super vaak Mega Mindy en als familie dan eens oppert “hoezo Mega Mindy…en niet Mega Toby”, dan rol ik eens goed met mijn ogen. Hij vind spelen in dat roze verkleedpak echt plezant en da’s gewoon superfijn om te zien. Hij is gewoon een echte superheld in zijn ogen en dat gaan we toch niet verknallen met domme gender opmerkingen.
Ah! Geweldig. Zo plezant!