Alsof alles anders is, maar dan beter

“Ge kunt er niet vanonder muizen”, zong Wannes gisterenavond en hij verliet het podium. Het lief kwam dicht tegen me staan en zei: “Zalig, hij zingt dat en muist er vanonder”. Die opmerking op dat moment, dat is één van de redenen waarom het lief mijn lief is. Hij ziet dingen die ik niet zie. Hij merkt dingen op die volledig aan mij voorbij gaan en hij deelt die momenten ook altijd. Het is alsof ik met hem een deel van de wereld heb gekregen dat er anders nooit zou zijn. Ik vind de wereld mooier, sinds ik die met hem deel.

“Misschien is de McDonalds nog open, want ik heb goesting in een koffie”, zei ik om elf uur ‘s avonds, toen we naar de parking stapten. Hij begon na te denken over openingsuren en plekken in Gent te bedenken waar ze op dat uur nog koffie verkopen. Hij versnelde onze tred en ik wist dat hij heel hard hoopte dat ze nog open zouden zijn, omdat hij mij altijd alles wil geven. Vijf minuten later zat ik op een bankje en zag ik hem afkomen, breed glimlachend met een koffie in zijn handen. Het is alsof ik met hem altijd een beetje de lotto heb ik gewonnen. Ik ben de rijkste, sinds hij naast mij wandelt.

“Ze zal wel verwend geweest zijn en overladen zijn met aandacht”, zegt hij terwijl we naar huis rijden. Zijn hand ligt op mijn dijbeen en het onderwerp van ons gesprek is Emma. We speculeren over hoe haar namiddag en avond geweest zijn bij haar tante ‘Dira. Met zijn woorden stelt hij mij gerust, want hij weet dat ik haar mis. Het doet mij goed dat ik me geen zorgen hoef te maken en samen speculeren over haar dag zorgt ervoor dat het gemis mindert. Hij nijpt nog een keer in mijn dijbeen en zegt dat ik een goede mama ben.  Het is alsof hij mijn hart kan voelen en altijd weet wat hij ertegen moet fluisteren. Ik heb een groter hart, sinds hij de fluisteraar is.

“R ♡ D” kraste ik deze ochtend in de fundamenten van ons huis. Eergisteren werd het beton gegoten en nu is het aan het uitharden. Ik ging iets uit de auto halen en bedacht me hoe zot het is dat wij onze thuis aan het bouwen zijn. Hoe we een huis (laten) optrekken uit ‘sliek en steen’ met het idee er ons gezin een thuis te geven. Toen ik terug binnen kwam vertelde ik dat en ik hij grijnsde wat. Hij vond het melig, wist ik, maar dat vond ik dan weer niet erg. Even later vertrokken we en wees ik hem op mijn gekras. “Ik zag het daarnet”, zei hij en zijn ogen twinkelden. Het is alsof hij elke vlinder in mijn buik kan bespelen. Ik ben terug een beetje puber, sinds hij het lief is.

“Paaapaaaaaaa”, roept ze, vanaf ze hem ziet. Hij bukt zich en spreidt zijn armen wijd open. Haar ogen stralen en haar pasjes versnellen. Even vrees ik dat ze gaat vallen. Hij ziet het ook en vangt haar net op tijd. Ze giert het uit en hij bedelft haar onder tientallen kusjes. Ze legt haar hoofd op zijn schouder en sluit even haar ogen. Hij maakt oogcontact met mij en ik lach. Zij begint te praten en gaat van luid naar stil en omgekeerd. Haar handgebaren zijn druk en hij moet lachen. Ze lacht gewillig mee. Weer kijken we elkaar aan. Ik knik bevestigend. Hij heeft gelijk: wij hebben een fantastisch kind. Het is alsof we zonder woorden onze eigen taal spreken. Ik heb de mooiste conversaties, sinds hij mijn partner is.

Het lief is nog steeds het lief. Dat klinkt simpel, maar dat was het niet altijd. Sinds wij samen zijn is alles op zijn plaats gevallen, maar het ging niet altijd vanzelf. Het geluk is niet te meten en de dankbaarheid dat we hier geraakt zijn ook niet. Het alsof ik ware liefde heb gevonden. We hebben het schoonste leven, sinds we elkaar hebben.