Emma’s mail, 14 maand en een klets

Lieve Emma

Ik ben bezig aan een album met een overzicht van 2016 en zit ondertussen aan april. Weet je hoe lang mama al bezig is met dat album? Twee maand. Weet je hoe het komt dat het zo lang duurt? Telkens ik door de foto’s en de filmpjes blader heb ik eerst een uur nodig waarin ik eerst van omgkijkzoschattig doe. Dan selecteer ik effectief foto’s en schrijf ik teksten. Uiteindelijk eindig ik met tien pagina’s voor een maand en moet ik beginnen schrappen. Dat resulteert dan in heel veel in mezelf praten, raad vragen aan je papa, die raad compleet negeren en nog wat zuchten. Op het einde ben ik telkens tevreden met het resultaat, maar nu moet ik toch eerst even schrijven aan jou voor ik verder kan.

Wat gaat de tijd toch snel. Het is een huizenhoog cliché en ook enorm waar. April is gevuld met filmpjes van een rollende baby, een kirrende baby en een brabbelende baby. Op de achtergrond hoor je mij enthousiast roepen van “JAAAAA, BABY! JAAA!”. Weet je wie nu zo enthousiast roept? Op exact dezelfde manier? Jij. Het is een perfecte kopie van hoe ik dat deed naar jou toen je baby was. Geen idee of zoiets normaal is, of dat jij gigantisch hoogbegaafd bent. Hier thuis denken we aan de tweede optie. Iets meer dan veertien maanden oud ben je nu en wanneer je één van je tantes wil horen neem je mijn telefoon en is ‘t van “DADA, TANTE, DAAAADAAAA”. Een keer een belletje doen dus.

Van woordenschat gesproken: jouw arsenaal aan woorden is indrukwekkend. Sleutels, bootjes, poes, tante, gedaan, nog, ja, neen, boek, weg, op, tandjes, nijntje, … En die. Die. Die. Die. Die. Die, wel duizend keer per dag. Of je variant “dedie”. Nu al taalgevoelig. Je kan sinds kort ook stappen. Het begon met kleine stapjes. Tussen twee korte afstanden durfde je stiekem al eens je kans wagen. Soms, wanneer papa of ik je hand loslieten stapte je ook al een pasje of twee alleen. Donderdag kwam daar verandering in. Uit het niets stond je recht en begon je te stappen. Zomaar. Omdat je er zin in had. Goed zo, baby. Lekker doen wat je zelf wil.

De mijlpalen stapelen zich op. We gingen een eerste keer zwemmen. De eerste keer naar een binnenspeeltuin. De eerste keer stappen aan het handje van mama en papa. De eerste keer zwieren in de lucht aan onze handen. Je eerste paar schoentjes. Je tweede paar schoentjes. Je derde paar schoentjes, je vierde paar schoentjes, je vijfde paar schoentjes. Je eerste keer zingen. Je eerste keer telefoneren. Je eerste keer dansen. Je eerste woede-uitbarsting-met-slaande-vuisten-op-de-grond (good times!). Je eerste keer verkleden. Je eerste keer bewust gaan logeren. Je eerste tentoonstelling. Je eerste staartje. Je eerste keer twee staartjes. Zoveel eerste keren, zo snel na elkaar. We staan erbij, kijken er naar, staan verbluft en applaudiseren ons een ongeluk. Wat ben jij geweldig.

Je zit momenteel ook in een papa-fase. Dat hoop ik toch. Ofwel vind je hem echt veel toffer dan mij. Ik kan u dat niet kwalijk nemen, want hij maakt nog steeds dagelijks het lekkerste eten en heeft voor elk goestingske wel een hapje klaar staan. Jij bent dan weer zijn favoriete eter. Ik denk dat je hem bijna liet wenen van ontroering toen je een olijf at en “mmmmmmm” zei met glunderende ogen. Je doet hem in elk geval dagelijks smelten wanneer je hem aankijkt en “dank u” zegt na het nemen van je eerste hap. Oké, misschien vind ik je papa ook het leukst van allemaal. Weet je wat? We zullen hem delen. Hij heeft genoeg liefde (en eten) voor ons allebei. Chansaarts dat we zijn.

De lente komt eraan en ik kijk er zo naar uit.
Weer een beetje meer wereld voor ons om te ontdekken.
Weer enthousiaste Jaaa!’s en duizend foto’s.
Weer meer dagen met jou. Met ons. Met liefde.

Dikke zoen,

Mama

PS: dat van die schoenen blijft tussen ons.