Vandaag schreven we geschiedenis

Vandaag ging ik zeker een blogpost schrijven. Hoe die eruit zal gaan zien weet ik nog niet. Geduld, je zal het samen met mij lezen. In mijn hoofd heb ik namelijk de ganse dag door stukjes geschreven. Een brief aan mijn mama, om haar te bedanken voor mijn feministische opvoeding. Een brief aan Emma, om haar uit te leggen hoe belangrijk vandaag is. Een brief aan alle vrouwen in dit land en ver daarbuiten. Een tekst over hoe de maatschappij evolueert. Een overzicht van wat er allemaal gebeurd is vandaag. Zoveel woorden, zoveel gevoelens en zo lang gewacht tot dit moment er was.

Mijn gedachten blijven terug gaan naar gesprekken die ik had met vriendinnen, familieleden, collega’s en andere vrouwen in mijn leven. In de 73 dagen die zaten tussen de overwinning en de eedaflegging van de Amerikaanse President leek het wel alsof elke vrouw rondom mij een klap in het gezicht had gekregen. Het leek niet alleen zo, het was voor ons echt zo. We stelden ons vragen over onze positie in de maatschappij en twijfelden aan onszelf. We haalden herinneringen op en verzakten in moedeloosheid en verzuchtingen.

Er was de vrouw die lijdzaam heeft moeten toezien hoe haar zus werd verpletterd door het patriarchaat omdat ze het had aangedurfd om seksuele intimidatie aan te kaarten op haar werk. Er was de jonge enthousiaste stagaire die kansen zag verdwijnen omdat ze niet kon lachen met het harde seksime die ze op haar stageplek ervoer. Er was de jonge moeder die publiek werd aangevallen omdat borstvoeding geven betekent dat de contouren van een borst zichtbaar zijn. Er was ik, Romina, die fysieke seksuele intimidatie ervaarde en te horen kreeg dat het bedoeld was als een mopje. De verhalen en ervaringen kwamen en samen met hen kwamen de gevoelens van frustratie en machteloosheid.

“Hoe kan het dat dit al jaren gebeurt en dat er niets verandert? Dat wij allemaal zo’n sterke vrouwen zijn, maar tegelijkertijd ook zo over ons heen laten lopen? Zal dat eigenlijk ooit veranderen? Ik ben dat zo beu”, zuchtte ze. Met tranen in haar ogen ging ze verder, “Want soms denk ik dat het gewoon altijd zo zal zijn, dat er nooit iets zal veranderen en dat, wanneer het erop aankomt, wij altijd alleen staan”. Vijfentwintig is ze, en ik als vrouw, moeder, en vriendin van tweeëndertig jaar had er geen antwoord op. Ze raakte mij zo diep dat ook ik, op dat moment, mijn tranen moest bedwingen. Deze ochtend stuurde ik haar een bericht. “Volg vandaag maar, goed voor uw faith in humanity” en ze antwoordde dat ze dat van plan was. We bleven doorheen de dag links en foto’s sturen. “Echt: mijn hart is warm”, zei ze en ze sloot af met “oommgggggggggggggggg WORLD <3”. Ze had haar antwoord, wist ik, en ik ook.

Het is voorbij. De dagen en momenten dat wij over ons laten lopen zonder dat daar gevolg aan komt zijn geteld. Naar schatting 2,5 miljoen mensen in 673 steden ging in de afgelopen 24 uur de straat op. Ze deden dat massaal en wereldwijd. Een duidelijk signaal naar alle leiders overal ter wereld. Nog nooit kwamen zoveel mensen op zoveel plaatsen samen om hun punt duidelijk te maken, tot vandaag. 21 januari 2017. Geen woorden kunnen beschrijven hoe fier ik ben dat hier deel van uitmaak. Hoe hoopvol en vastberaden ik ben en hoe sterk dit signaal is geweest naar iedereen die deel uitmaakt van een minderheid. Bedankt, allemaal. Iedereen die meedeed, zowel actief als passief, bedankt voor vandaag.

We schreven geschiedenis. We deden dat met roze mutsjes op, vreedzaam, vol humor en met een gezamenlijke boodschap: We won’t back down.

Alle info over de Women’s March vind je hier.
Artwork is hier openbaar beschikbaar en downloadbaar voor iedereen.