Dag Kadetje!
Aangezien je nu al zo opmerkzaam bent op 10 maanden, heb je ongetwijfeld al gemerkt dat de brieven van maand vijf tot nu ontbreken. Het zit zo: voor maand vijf en zes had ik geen tijd of was het moment er net niet en toen dacht ik: “Het is naar de vaantjes” en stopte ik geheel. Precies alsof, wanneer ik even stop met iets, het meteen verloren is. Niet dus. Soms is de mama gewoon een perfectionist en moet ze leren dat het al een keer anders gaat dan gepland. Moeilijk, maar jij doet in elk geval uiterst je best om mij dat duidelijk te maken, geheel terecht. Vandaar dat ik dit hier vandaag uittyp. De vorige maanden lees je wel old skool, geschreven in je albums.
Waar moet ik beginnen met de afgelopen twee maanden? “Het gaat snel”, zeggen de mensen, en voor een keer hebben de mensen gelijk. Je gaat geen stappen vooruit, tegenwoordig, maar sprongen. Lieveke toch, hoe druk is het niet in dat hoofdje van jou? Geen wonder dat je ‘s nachts terug wakker werd en spookte. Je gaat aan een razendsnel tempo vooruit. Je eerste grote nieuwe mijlpaal was praten. Net negen maanden en papa merkte op dat je misschien wel gericht “Papa” zei, en niet enkel “papapapappffrrrtpffrpapapa”. We begonnen erop te letten en oh jawel. Even later zei je duidelijk: “Bal” en “Weg” en “Papa”. Je eerst officiële woordje is dus “Papa” (verrader!). Na “bal” en “weg” volgden “mama”, niet veel erna zei je “tandjes”, “dada” en “tutje”. Niet te schatten, gij. “Tandjes”, want “profiterolleke” is nog te moeilijk, zegt. Je zegt het dan nog eens zeer duidelijk en correct ook. Weet je wel hoe fier wij op jou zijn? Hoe content ik ben, ook? Jij en ik gaan nu al heelder conversaties aan en het is nog maar het begin.
Erna volgde het kruipen. Of eerder een mix tussen schuiven, kruipen en een bewegende handenstand. Wanneer je dat gehaast doet denken je papa en ik soms dat je over de kop zal gaan, maar neen hoor, zeer gericht ga je “katterap” (papa zijn woordje) naar je doel. Twee oktober, dat was de datum dat je voor het eerst kroop. Applaus en gejoel volgden. Natuurlijk hebben we dat gefilmd ook. Alleen rechtstaan deed je voor de eerste keer in bad, maar in mijn hoofd telde dat niet mee, ik weet niet waarom. De dag erop kwam ik thuis van mijn werk en wou je niet slapen. Toen ik je kamer inging stond je na een paar seconden recht. Er volgde direct gejoel, applaus, grote knuffels en enthousiasme van mijn kant. En een oogrol van uw papa, want je moest natuurlijk slapen. Dat was ik even vergeten in al mijn fierheid. Oeps.
Wanneer je de slappe lach krijgt, dan kunnen we hier niets anders dan meelachen samen met jou. Zo’n guitige lach, zeg. Helemaal zoals mij. Je haalt soms kattenkwaad uit en dan zeggen wij zeer streng: “Emma! NEEN” en dan trek je een pruillip. Ook dan moeten wij lachen, maar jij ziet dat niet. Zelfs terwijl je eet kunnen we niet anders dan lachen. Weet je hoe jij nu spaghetti eet? Je legt een sliert op je arm en gaat dan met je mond van je arm naar je hand en zo werk je dat wreed smakelijk naar binnen. Hilarisch. Natuurlijk hebben we dat ook gefilmd, of wat dacht je? Pasta is echt je grote favoriet, net zoals papa zijn zelfgemaakte hummus. Volgens mij besef je ook dat papa achter al dat lekkere eten zit, want meerdere keren per dag bezaai je hem met kusjes en knuffels. Groot gelijk, want ik doe dat ook! Geen man zo goed in knuffels als degene die het meest van ons beiden houdt.
Op de crèche heb je ondertussen een squad. Vriendjes en vriendinnetjes. Je hebt elk kindje en elke verzorgster daar rond je vinger gedraaid. Iedereen is gelukkig wanneer ze jou zien en ik begrijp ze maar al te goed. Wat een geluk hebben wij toch om jou elke dag te zien beleven met zoveel joie de vivre. Dat heb je, ik herken het. Een passie en een vreugde in het leven en alles rond je. Nooit overprikkeld, zelfs niet in een ruimte met wel 50 joelende kinderen, nooit onder de indruk. Alles wordt beleefd met volle teugen. Zolang je papa of ik in de buurt zijn (of de dames van de opvang) kan jij de wereld aan. Je stapt erin en maakt er jouw wereld van. Wat is die wereld mooi. Wij prijzen ons nog elke dag gelukkig dat we zo’n belangrijke rol spelen in die wereld van jou.
Willen we dat zo houden, baby? Een leven lang?
Jij als onze gids. Toon ons jouw wereld.
Wij zullen volgen. Beloofd.
Dikke kus
Jouw Mama
Wat een heerlijk meisje, afgaand op je brief! ‘t Gaat idd allemaal zotsnel (cliché o cliché), dus als ik je dan toch een bemoeizuchtige maar goedbedoelde tip mag geven? Het is helemaal niet erg om eens de was niet in te steken, een avond niet te strijken en de taak ‘stof afnemen’ eens niet te kunnen afvinken. Babbelt/speelt/knuffelt gij maar schoon verder met ulder dochter want de was loopt niet weg, de strijk vertoont plots niet zoveel meer kreukjes dan voorheen (of ‘t is daj echt veeeeel te lang wacht – ge moet die van mij eens zien…) en stof eet geen boterhammen.
Wat leuk om te lezen: de liefde spat ervan af ^^.
hartverwarmend, wat houden we van jullie allen !
Mooie brief! En dat truitje op die eerste foto, zo koddig! Zouden ze dat ook voor volwassenen hebben? 😉