Maanden geleden zei Annelore tegen mij dat ik eens een post zou moeten doen met links naar meest gelezen blogjes van mij, of naar verhalen die echt deel uitmaken van wie ik ben, omdat ze duidelijk het één en ‘t ander gemist had. “Goed idee!”, zei ik en toen deed ik er niets meer mee. Nu, ik peins zo’n half jaar later, bedacht ik me in de auto dat ik daar eens werk van zou moeten maken. Nu zijn we een dag of drie later, en kijk: ik maak er werk van. Die effeciëntie van mij is niet te stoppen. Hou me tegen, of ik post ze nog alfabetisch ook!
- Computermaten
Het is herfst ondertussen, en het meest voel ik dat in de eerste week van oktober. Ik denk dat het is omdat mensen het verdriet herkennen, of omdat ze veel empathie hebben. Het is het verhaal van mijn beste maat die stierf. Gisteren nog liep ik door de winkel en hoorde ik ‘Good Riddance’ van Greenday. Het is nu zes jaar geleden en toch overvalt zijn afwezigheid me soms alsof het nog steeds 2010 is. - Het Muurke
Dat 2010 geen goed jaar was blijkt ook uit deze blogpost. Vijfentwintig was ik toen en nog steeds is het met momenten moeilijk te omvatten hoe ik me ooit door die periode worstelde. - #WijOverdrijvenNiet
Ik ben een feminist, mocht je dat nog niet weten. Ik uitte dat het sterkst in de blogpost die ik deed onder #wijoverdrijvenniet. Het was impulsief gedaan van mij, een kot in de nacht. ‘s Ochtends werd ik wakker met ontelbaar veel reacties en uiteindelijk kwam #wijoverdrijvenniet zelfs in het jaaroverzicht van 2016. En ja, ik ben daar fier op, zijt maar zeker. - 4>1
De dag van de aanslagen in Brussel werd ik door verschillende mensen aangesproken over een blogpost door een kennis van mij. Bij elk woord dat ik las huiverde ik meer en meer van het blatante racisme die van het scherm liep. Het leidde tot het posten van deze tekst, waarin ik vertel dat liefde en hoop altijd de bovenhand zal hebben. - Boedapest
Een blogpost met reistips. Simpel, praktisch en plezant. - Tot morgen, hé
Het is niet vanzelfsprekend dat iedereen er terug is de volgende dag. - Brief aan mijn lijf
Er was ook die keer dat ik in ondergoed, samen met mijn naakte baby, op de voorpagina van het Nieuwsblad Magazine stond. #covergirl. - Het Stinkdeken
Sinds haar geboorte kiest het dochter met momenten de kant van haar vader. Soms terecht, soms onterecht. Lees en oordeel zelf maar. Koevlekken, begot! - Mijn naam komt uit een liedje
En neen, het is niet van ‘Romina Power’ dat mijn naam komt. Ge moet het eerder gaan zoeken bij de familie van Marsipulami. - Pintertest
Er was een nieuwe geniale rubriek die zich aandiende. Ik deed er maar één post voor, maar die kon tellen. Misschien moet ik daar maar eens terug aan beginnen. Het is immers het seizoen van de pompoenen. - Mijn kooktips
Want elke zichzelf respecterende blogger heeft recepten of tips online staan. Toen #boostyourpositivity vroeg naar die van mij kon ik natuurlijk niet achterblijven.
Zo, nu kent ge me wat beter. Ofwel had je het allemaal al een keer gelezen en zeg je nu: “Oh ja, ‘t is juist, ik was dat al vergeten zeg!”. Voor veel meer tekst ben ik te moe, want het is 22u14 en in het land van mama-met-een-baby-dochter staat dat gelijk aan middernacht. Tijd voor een Aldi-chocolaatje (die witte Sinterklaasen, gevuld met praliné!) en erna naar bed. Slaapwel! Of misschien is het al ochtend bij u? Tijd voor een Aldi-chocolaatje (die witte Sinterklaasen, gevuld met praliné!) en een koffie. Goeiemorgen!
Gij zijt zo’n zalig wijf! Elke keer kom ik hier lezen en zit ik met een grote glimlach achter mijn schermke. Het leven zoals het is … Romina!
Ik lees nog niet zo lang mee, dus mercimercimerci hiervoor. Zo’n mooie en zo’n grappige posts, ik weet nu efkes niet goed of ik moet bleiten of glimlachen. Ik ga toch maar voor glimlachen, denk ik, want da’s toch altijd aangenamer om mee in slaap te vallen. Geniet van uw chocolaatje!
Yes! Ik behoor tot de categorie “ahjatisjustkhaddietochalgelezenmaarkwistnietmeerdatdathierwas”
☺️
Ik herinner me nog goed dat ik ze allemaal gelezen heb, al weet ik dan weer niet meer hoe ik hier ooit verzeild ben geraakt.
Romina, je blog over je computermaten, zo heftig! En zo mooi tegelijk. Kippenvel.
Man, man, wat hemde gij allemaal meegemaakt eigenlijk? Ik heb net je eerste drie links gelezen, en nu heb ik even pauze nodig hoor. Ik geloof altijd wel in “elk huisje heeft zijn kruisje” en “ieder krijgt zijn deel”, euhm, maar allé, sommigen toch een groter deel hé. Maar, het heeft je allicht gemaakt tot de sterke vrouw die je nu bent hé!