Geweldig & Gênant 71

Wanneer jullie dit lezen gaat Emma voor het eerst naar de crèche. Ze ging vorige week al een dag, maar morgen is het dus voor de eerste keer voor ‘t echt, want de dag erna gaat ze ook. Dan is ze weer vier dagen thuis, maar ge snapt het idee wel dat het vanaf vandaag voor echt is. Hopelijk is ze vanavond even welgezind als vorige week en versterkt ze mijn “ze is er echt graag”-gevoel. Wie weet geraak ik er op een dag nog eens buiten zonder wenen. Dat zal wel wat overdreven zijn, maar je begrijpt wel waar ik naartoe wil. Verder is het deze week ook mijn eerste moederdag en ik vind dat megaspeciaal, want naar aanleiding daarvan kan je mij zaterdag zien staan in Het Nieuwsblad Magazine. Spannend!

Geweldig

• De baby springt vooruit. Zelfs ik zie ze nu veranderen. Ze draait toertjes rond haar eigen as, geeft speelgoed door van haar linker- naar haar rechterhand en wordt queen in drama.
• Dit weekend is het foodfestival in Gent en wij gaan daar gaan zonnekloppen.
• Deze week gaat de voorlaatste fase van verbouwingswerken aan de tijdelijke woning, deze maand trekken we er nog in.
• Brunchen met het lief. Ik moet daar eens over bloggen. Heerlijke routine.

Gênant

• Het lief heeft veel weetjes. Het weetje van de dag goed onthouden: “Als je een ei plat slaat dan loopt je eigeel nooit uit.”. Vol overtuiging een ei plat slaan en nog net het eigeel kunnen vangen tussen mijn vingers. Natuurlijk het laatste ei. Het lief die stomverbaasd staat te kijken. Ik die zijn weetje herhaal. Het lief die met zijn ogen draait en mij uitlacht. “Op een PLAT OPPERVLAK, niet PLAT SLAAN, ge zijt een woord vergeten”. Nu weten jullie meteen nog een reden waarom hij kookt en ik niet.

• Een mail met foto’s sturen naar iemand die ik tegen kwam op de Pressdays. Geen antwoord krijgen. Dat wat gek vinden omdat ze normaal altijd redelijk rap antwoordt. De foto’s nog eens bekijken en vinden dat ze wel oké zijn. Het vergeten omdat er 1001 andere dingen te doen zijn. De PC nemen om te bloggen. In het tabblad Gmail de betreffende mail met foto’s in concepten zien staan. Op verzenden klikken en antwoord krijgen binnen de vijf minuten. All is good. Het was gewoon dommigheid langs mijn kant, dus. 
• Wonen te midden van wegenwerken in fases. Elke week de weg uitgelegd krijgen en hopeloos verkeerd rijden. Eindelijk de weg kennen aan het einde van fase 1 wanneer fase 2 opgestart wordt. Een lief hebben die geduldig de nieuwe route uitlegt. Afgelopen weekend de route voor fase 3 uitgelegd krijgen. Tijdens de uitleg panisch denken dat ik niets mag vergeten. Op het einde van de omleiding totaal niet meer weten waar ge zijt en van waar ge komt. Het bekennen aan het lief en er fijntjes aan toevoegen dat dit de moeilijkste ooit is. Vrezen dat het lief zich zal bekeren en naar Lourdes rijden om hulp te vragen. Mijn oriëntatie kan geen wegenwerken in fases aan op een locatie waar ik amper een jaar woon. Wie sluit er ook een volledig dorp af van de wereld voor een tunnel? Hé Eeklo? Hé, Sint-Laureins? Hé, Vlaanderen? Ulder schuld. Alsof het nog niet verwarrend genoeg was met alleen maar koeien en bomen als ijkpunt. 

• Een babyvaliesje kopen in de Euroshop voor de crèche. Haar valiesje (met wieltjes en handvatje en alles zo mini, kijk hier!) klaarmaken om naar de crèche te gaan en toch weer overvallen worden door de schattigheid en nog maar eens beseffen dat ik mama ben. “Mama, ik. ben. mama. van een meisje, een meisje die naar de crèche gaat met een minivaliesje en die is van mij” denken en weer wenen. Gedurende een minuut of tien in een loop zitten van wenen, stoppen, valiesje, wenen, stoppen, valiesje en daar niets aan kunnen doen. Het zotste ter wereld is het besef dat ik mama ben en de bijhorende emoties die dat met zich meebrengt.

•  De baby troosten omdat ze weent. Haar niet getroost krijgen en haar doorgeven aan het lief in de hoop dat hij haar wel kan kalmeren. Na nog eens vijf minuten gesakker ons afvragen wat er scheelt en besluiten dat het wel doorkomende tanden moeten zijn. Serieus bezorgd worden wanneer ze echt begint te wenen en opeens tegelijkertijd met het lief hetzelfde beseffen. “ETEN!”. Juist. Een baby moet eten. Hadden we even over het hoofd gezien. Vijf minuten maar. Schuldgevoel? Vijf uur maar.