Dinsdag, op het nippertje, net zoals vorige week. De dochter krijgt tandjes en ook al weent ze niet, het is toch redelijk vermoeiend. Tandjespijn betekent evenveel als “entertain mij, moeder. NU.” en ze meent het hoor, wanneer ze “nu” zegt. Arm schaap. Volgens mij is dat echt met reden dat we ons niets meer herinneren van die hele babyperiode, zoveel pijn zeg. Volgens mij is het ook daardoor dat mama’s gaten in hun geheugen hebben door die hele babyperiode, zo traumatiserend zeg. Grapje hé. Mopje. Of toch een beetje. Al een chance is er veel liefde ook!
Geweldig
- Mijn dochter heeft een voorkeur voor goedkoop speelgoed in verantwoorde materialen. Misschien hebben wij een babyhippie!
- Donderdag zijn het Pressdays in Antwerpen. Spannend.
- De baby die iedereen rond haar vinger draait. Van Dorien in de crèche tot de apotheker in Maldegem. En maar charmeren.
- De tijdelijke woning waar we verblijven tijdens de verbouwingen is bijna klaar. Minimalisme ten top, believe you me.
- Lunchen met het lief terwijl de baby zich amuseert in de crèche. Dat was 5 maand geleden ofzo. Zotte boel.
- Afgelopen zaterdag had ik een geweldige fotoshoot. Ergens in mei zal die in uw krant staan. Ik hou je op de hoogte.
Gênant
- Met het lief naar de voetbal gaan. Voorbij 66538632146 wegomleidingen en wegenwerken rijden (serieus, Zeebrugge?) en uiteindelijk toch in Brugge zelf geraken. Veel volk zien aan de gevangenis en luidop vragen wat er daar te doen is. Einde bezoekuur, zo blijkt. Ik zeg het u: op een dag rollen het lief zijn ogen uit zijn kop.
- In de tribune zitten van de voetbal wanneer er geapplaudisseerd tijdens minuut 23 (dat wordt altijd gedaan, in memoriam van Sterchele). Op de gsm kijken en vragen waarom er deze keer gewacht wordt tot minuut 25. Het lief verward zien kijken en het zelf ook niet goed snappen. Ietsje te laat beseffen dat voetbalminuut 23 zich afspeelde om 18u25. Twee jaar abonnee en het is de eerste keer dat dit gebeurde. High five, Romina.
- Op Facebook een oproep doen om samen met andere mama’s een cadeau te kopen voor een nieuwbakken moeder. Alles afspreken en regelen. Weken later een melding krijgen wanneer één van de mama’s om je rekeningnummer vraagt. Moeten toegeven met het grootste diepste schaamrood op de wangen dat je heel dat gebeuren helemaal vergeten was. Hashtag moedertjesdementie.
- De dochter naar de crèche moeten doen en het daar moeilijk mee hebben. In de crèche zelf veel uitleg krijgen en ook uitleg blijven geven. Over haar luier. Over haar bodylotion. Over haar fles. De temperatuur van haar fles. De vastheid van de schroefdop van haar fles. Over alles en niets. Veel te veel zeggen die niet nodig is. Weten dat je weg moet en wenen. Een baby achter laten die weent. De hoek om zijn en even stoppen. Horen dat de baby gestopt is met wenen en zelf nog wenen. Getroost worden door de verzorgsters. Nog wat wenen en nog wat troost krijgen. Achteraf beseffen dat de verzorgers meer werk nodig hadden om mij te troosten dan dat ze nodig hadden om Emma te troosten. Zij vond dat daar allemaal fantastisch. En ik maar bleiten, zeg.
- Een fotoshoot meemaken. Gaan shoppen. Met de dochter naar de crèche gaan. Gaan lunchen. Vanalles en nog wat doen en ‘s avonds beseffen dat je niets gedeeld hebt ervan op Snapchat. God verhoede dat ik een volger bij zou krijgen. Hahaha. Haha. ha. Zwijg. Ik ben cool. Nah.
Joepie donderdag press days! En wat hou ik toch van deze rubriek 😀
Ik vermoed dat de crèche wel wat gewoon is, hoor. Komt goed. Ik ben benieuwd naar die fotoshoot in de krant!
Haha, de scène in de opvang is heel herkenbaar! Ook voor de begeleiders, die weten dat goed genoeg, hoor.
Ach, je zal wel niet de eerste mama zijn die het moeilijk heeft 🙂
Een babyhippie, haha!
Die dementie-toestanden: zo herkenbaar! En dat bleiten ook! Je zou denken dat een mens het op den duur wel leert, dat loslaten van babies. Om dan bij het eerste afscheid van je derde spruit harder te bleiten dan ooit tevoren 🙂