Emma’s Mail, maand 3 & 4

Lieve Emma,

Wat ben je snel groter geworden. Zo traag als de eerste weken leken te gaan, zo snel vlogen de laatste voorbij. Het lijkt met momenten wel alsof we een ander kindje hebben gekregen, want het wenen is er quasi volledig uit. De dokter had gelijk: vier maand en de krampjes zijn voorbij. De dagen worden nu gevuld met spelen, ontdekken en lachen. Ik knipper met mijn ogen en je kan iets nieuws. Je rolt dat het een lieve lust is en giert het uit wanneer we van ‘Kiekeboe’ doen. Als ik op YouTube de Spice Girls opzet begin je spontaan te giechelen van contentement (goeie smaak, baby!) omdat je weet dat we gaan dansen en wanneer papa zingt over Urbanus zijn Wereldbol leg je je hoofd tegen hem en geniet je van de rust. Rammelen met je speelgoed doe je helemaal alleen en je maakt er tegelijkertijd een erezaak van om alles in je mond te steken, zelfs je tenen. In de Maxi Cosi wordt er ook niet meer gehuild, maar ontdekt. Sinds eergisteren trek je ook zelf je tutje uit je mond, om dan te proberen die er schuin terug in te steken, wat natuurlijk niet lukt en zorgt voor frustratie die eindigt in een schoon staaltje drama. Van wie heb je dat toch meegekregen?

Het is ongelooflijk hoe hard je op mij lijkt. Ik schrik er soms van hoe vaak ik mezelf nu al tegenkom in jou. Je doet alles met een ongeremd enthousiasme en vol overgave. Wanneer je in bad gaat zijn wij sowieso doorweekt omdat jij van Spetter Pieter Pater doet. Je vrolijkheid gaat gepaard met de breedste lach die ik ooit heb gezien en in een colère kan je zo hard gillen dat zowel je papa als ik ons al luidop hebben afgevraagd of we daar tinnitus van kunnen krijgen. Toen je neef van acht jaar je speelgoed afnam riep je zo luid in frustratie dat hij achteruit deinsde en “volgens mij is ze kwaad” prevelde. Al een chance kan je nog niet met je ogen rollen. Er is één ding die boven alles uitsteekt: babbelen. Altijd, overal, non-stop (zelfs in je slaap!) en tegen iedereen. Wat ben ik content dat jij evenveel babbelt als mij. Buiten jij en ik kan enkel je Tante Dira dat. Daarnet nog babbelde jezelf heerlijk in slaap. Ik luister en lach. Wij gaan nog heerlijke gesprekken hebben later. Dat weet ik nu al.

Je voeding bestaat nog steeds uit enkel afgekolfde moedermelk, maar Emma, een beetje minder zindelijkheid zou toch praktisch zijn. De diepvries zit vol melk en wanneer je flesje uit meer dan 25% ontdooide melk bestaat weiger je die pertinent. Poedermelk wil je ook al niet, dus kolf ik mezelf een ongeluk. De nieuwe reserve wordt zelfs gepasteuriseerd voor we het invriezen. Toegegeven; het is motiverend wanneer je met grote ogen staart en lacht op het moment ik mijn kolf aansteek. “Daar is mijn eten”, zie ik u denken en je hebt nog gelijk ook. Dat wil tegelijkertijd wel zeggen dat uw papa uw grootste held zal worden, want dit is de enige keer in je leven dat ik zo vaak voor jouw eten zal zorgen. Al een chance, want ook al vind je mijn melk nu he-le-maal geweldig, wacht maar tot je zijn kookkunsten zal proeven. Hemels en speciaal voor ons alleen. Wat hebben wij meisjes toch geluk met zo’n held in ons leven.

De zorgen die ik voor jou heb zijn er van loslaten. Je slaapt al twee keer een uur in je park, helemaal alleen met je Nijn Konijn. De eerste keer dat je dat deed heb ik een uur naar je gestaard in verwondering. Zelfstandig, in je park. Bijna had ik alle hoop opgegeven voor dat ding. Na je tukje daar nemen we je in de drager en tuk je nog eens dicht bij papa of mij, voorlopig toch nog, want je lijkt te evolueren naar één tukje ‘s ochtends en één ‘s avonds. Weeral zo’n mijlpaal. Je ging zelfs al een paar uur naar babysits. Erna was er een volledige nacht bij Tante Wendy en Parrain. Wat kostte mij dat moeite. Voorlopig gaan we dat toch niet meer doen, want dat is niet goed voor mijn hart. Voorlopig blijf je ‘s nachts lekker dicht bij mij en de wereld mag er het zijne van denken. Jij slaapt al een week of acht van 20u00 tot 19u00 rustig door, dus wij winnen sowieso. High five!

Toch komt er het grote loslaten. Straks is een groot moment voor ons twee, want je gaat voor het eerst naar de crèche. Het is nog niet voor echt. Het wordt een wendagje en ik blijf in de buurt voor mocht het nodig zijn. Het zal niet nodig zijn, want de mensen die daar werken zijn professionals en hoe gek dat ook klinkt: het maakt me wat verdrietig, want ik moet je nu echt loslaten. Je bent mijn kleine meisje, mijn baby’tje, de miniversie van mezelf en er is een deel van mij dat je heel dicht bij mij wil houden, hier in onze eigen wereld. Tegelijkertijd is er een deel van mij dat de nood heeft aan een (volwassen) leven waar ik meer ben dan alleen maar mama. “Het is tied, kiendje”, zou mijn mama zeggen en je zal dat wel nog leren: mama’s hebben altijd gelijk.

Toen we datums gingen prikken in de crèche voor de officiële start was je mee en het beviel je precies wel wat je zag, dus leef ik op hoop dat je het ginder helemaal de max zal vinden. Als de trend zich voortzet wat dat karakter betreft zal je snel genoeg de baas willen spelen en zal het nog lukken ook. Zeven kilogram en tweeënzestig centimeter. Zo klein, maar wel veel groter dan tijdens week twaalf. Helemaal anders, sterker en mondiger. Je bleef negen weken langer bij mij dan mijn moederschapsverlof en dat was ook echt nodig. Volgende week is het voor echt. Drie dagen per week ga je dan naar de crèche en het zal dan alleen maar sneller gaan.

Eerst nog deze week. Een laatste week in onze cocon.
Vol ik hou van jou’s, gebabbel, dansen en zingen.
Wij tweeën, hier samen, … 

Smoochies,

Jouw Mama.