Waterpolomeisjes en hun integriteit.

Gisteren stuitte ik op een artikel uit Knack dat werd gedeeld op Facebook.  Ik dacht eerst dat ik het verkeerd gelezen had, dat het nog over een voorstel ging van de Koninklijke Belgische Zwembond (met hoofdletters, ja), maar niets blijkt minder waar. De Koninklinke Belgische Zwembond (KBZB) heeft beslist dat zowat 170 Belgische meisjes hun hobby niet meer kunnen uitoefenen. Je denkt waarschijnlijk dat het zonde is, met die besparingen en zo, maar niets is minder waar. Bij de jeugdploegen van waterpolo spelen ze in België namelijk gemengd. Al vijfentwintig (25!) jaar. Nu werd dat veranderd. Vanaf elf jaar mogen meisjes en jongens niet meer samen spelen, want:

De “fysiologische verschillen” worden dan te groot waardoor “de integriteit van de meisjes dan in het gedrang komt”.

Wanneer je ‘integriteit’ opzoekt in Van Dale krijg je drie betekenissen: eerlijkheid, onkreukbaarheid en onschendbaarheid. Zelf ben ik al 31 jaar een meisje, waarvan de laatste zeventien jaar voorzien van borsten, ik spreek dus uit ervaring wanneer ik zeg dat borsten niets veranderen aan je eerlijkheid. Echt, niets. Zelfs met die twee obstakels tegen je middenrif geraakt er nog genoeg zuurstof bij de hersenen om zelf te beslissen of je eerlijk bent of niet. Wonderbaarlijk, dat lichaam van ons. Dan is er nog de onkreukbaarheid. Misschien dat het in de tijd van mijnheer Louwagie kreukbare meisjes waren met gesteven rokjes en blouses, maar in 2016 is dat zo niet meer. Meisjes en dames en vrouwen en van borsten voorziene persoonlijkheden zorgen nu zelf voor de kreuken. Ze beslissen zelfs helemaal alleen op welke manier de kreuken erin komen. 

Dan is er nog de laatste: onschendbaarheid. Het is waar, wij zijn voor sommige individuen kwetsbaar en schendbaar. Fysiek zijn we soms ondergeschikt aan onze medemens. Wanneer een man van twee meter en honderd kilo mij neerpint op de grond, dan worden mijn fysieke opties zeer beperkt. Geen ontkennen aan. En toch kom ik buiten. Toch ga ik, samen met mijn borsten, de straat op. Dat heb ik mezelf aangeleerd. Dat heeft mijn mama, met haar borsten, mij van jongs af aan ook voorgetoond. Mannen en jongens en heren en van penis voorziene persoonlijkheden moet het hun handen van je lijf blijven. Vrouwen trouwens ook, for that matter. Ze mogen niet roepen, ze mogen niet fluiten, ze mogen geen grens overschrijden, ook al hebben wij borsten.

Die onschendbaarheid heeft niets te maken met onze borsten, maar alles met het gedrag van anderen. Door jonge meisjes te elimineren uit een competitie bereik je niets, bij niemand. Je benadeelt de meisjes door ze hun geliefde hobby en uitlaatklep af te nemen. Je zadelt ze op met complexen over hun figuur en over hun vrouw-zijn. Letterlijk. Je neemt hun hobby af omwille van hun geslacht. Hoe gestoord is dat niet als je langer dan drie seconden nadenkt? Jij hebt twee borsten en een vagina? STOP. TE GEVAARLIJK! Je benadeelt jongens, want je leert ze dat ze geen verantwoordelijkheid hoeven te dragen. “Hormonen, hé! Hahaha”. Je zet als Belgische Zwembond zwart op wit dat je de meisjes verwijdert uit de competitie omdat de jongens zich anders (misschien) niet zullen beheersen. Dat kan wel tellen als victim blaming. 

We zijn 2016, KBZB, en feminisme is geen vloekwoord meer. Discriminatie en genderongelijkheid zijn dat wel. Er is te veel bereikt om de tijd zo ver terug te gaan draaien. Zou iemand dan ook zo vriendelijk willen zijn om dit door te faxen naar Michel Louwagie en hem een update te geven? Hoog tijd, medunkt.

Ik dacht nog dat dit misschien een verzekeringskwestie was, maar niets blijkt minder waar te zijn. Mijn post werd pas gepubliceerd na het verschijnen van de  tegenreactie van de Koninklijke Belgische Zwembond.