Geluk is een jurk

Het Eerste Communiekleed
We schrijven 1991, amper geslapen en de zenuwen gierend door mijn lijf. Zes jaar ben ik en in de badkamer hangt het onderwerp van alle spanning. Mama ritst de zak open en daar hangt een wit kleed met roze vlinders. Eronder zit tule en het kleedje is nog mooier dan toen ik het paste in de winkel. Bij het aantrekken moeten mijn armen recht naar boven, want er zitten kleine witte bloemen in mijn haar. Aan mijn voeten doen we witte laqué schoenen met een fijn riempje. Er is een passend handtasje en diadeem. Mijn oorbellen zijn kleine hondjes en ze slingeren een beetje. “Voorzichtig,” zegt mama, “dat je ze niet verliest”. Mijn cardigan wordt aangetrokken, ik stap en hoor het klakken van mijn schoenen. Mijn hart klopt in mijn keel, papa zegt dat ik zo mooi als een prinses ben en ik glunder. Ik ben een prinses en geloof dat echt. De dag nadien was het al veel minder, want de hond beet het kleed aan stukken toen het hing te drogen. Dat vertellen ze u niet hoor, daar bij Disney.

Het Plechtige Communiekleed 
Brogues. Dat waren de schoenen die mijn mama voor mij had gekozen. Enorm dure brogues en ik had in de winkel het lef niet gehad om te zeggen dat ik ze vreselijk lelijk vond. Al weken zat mijn maag in een knoop, want zo’n dwaze schoenen, maat. En dan dat hoedje erbij met dat lintje. Mijn mama vond de outfit he-le-maal geweldig en ik was vooral opgelucht dat er een driekwarts legging bij zat. Dan toch nog één iets dat cool was, mode of niet. De dag van de communie heb ik opgebiecht dat die schoenen het product van mijn nachtmerries waren en uiteindelijk heb ik mijn plechtige communie gedaan in de schoenen van mijn mama – dezelfde schoenmaat – effen ecru sneakers met een plateauzool. Ook mijn hoedje mocht thuisblijven. Het enige wat ik jammer vond was dat paterskleed, al zeker toen ik net voor de mis met mijn mouw in de warme choco ging hangen. De catechese-juffrouw was furieus en god zou me zeker wel straffen. Dat deed hij al, met die driekwartslegging en plateauschoenen, maar dat had ik toen nog niet door.

De Buffalo sneakers uit de Giraldo
De communie van onze jongste en kleedjestijd. Tijd voor een gevecht, besliste ik toen. Op mijn zestiende was alles tijd voor een gevecht en dat deed je het best op skateschoenen en met een broek aan. Toen het eerste gevecht was gestreden eindigde ik met een beige broek met paars lijntje en een een paarse blouse. Daar voelde ik mij goed in. Het paste bij mijn kapsel, dat helemaal geen kapsel was en ik vond het enorm vrouwelijk. De schoenen moesten sneakers zijn. Geen Fila zoals iedereen toen droeg, neen. Buffalo sneakers uit de Giraldo in Brugge. Vijfduusd Belgische Franken, dankjewel! Mijn mama gaf toe en kwam maar een klein beetje slecht toen ik haar meedeelde dat die veters NIET geknoopt worden en JA die schoenen moeten zo afzakken. Sluffer sluffer sluffer, “en heft uw voeten op!”, FOR LIFE.

Het rode polyester kleed uit de Pimkie
We schrijven oudejaar 2002 en hoge stresslevels, want op het laatste moment werd er beslist dat we toch iets gingen doen met oudejaar. Mijn eerste gedacht ging uit naar mijn outfit en om 16u00 repten we ons nog naar ‘t stad (Oostende). De winkels sloten om 17u00 en veel raars (lees: interessants) was er al niet meer te vinden qua outfits, al zeker niet in 2002. Na een moment vol drama vond ik een prachtig rood polyester kleed met fijne ronde elastiekjes als schouderbanden en ik besloot daar en dan om het te kopen. Bij de Pimkie. Want daar verkochten ze de schoonste kleren van de hele wereld. Voor het jong volk: de Pimkie toen is de Coolcat nu qua niveau. Eronder deed ik zwarte hakschoenen met gekruiste fijne ronde elastieken. Mijn haar was toen pekzwart, zat vast met 100 kleine speldjes en mijn froufrou bestond uit twee losse stressen. Ruitenwissers op mijn voorhoofd, net zoals Kim Kay, want dat was cool.

Het trouwkleed uit den Inno
Mijn jongste zus deed haar plechtige communie. Het laatste feest van het laatste kind binnen ons gezin. Mijn mama wilde alles tot in de puntjes geregeld hebben en de druk was nog nooit zo groot. Mijn apenjaren laggen achter mij, ik werkte ondertussen zelf en begon een eigen stijl te ontwikkelen. We gingen samen winkelen, op zoek achter een kleed voor mij als grote zus, en kwamen uiteindelijik terecht in de Inno. Ik pastte een wit exemplaar dat mooi viel en op zich wat ‘te oud’ was, maar met stiletto’s en een perfecto (zwart leren jasje) erop kon dat perfect gepimpt worden. Kon het mij wat schelen dat die verkoopster per se gezegd wou hebben dat het vooral als trouwkleed werd gebruikt. Het enige wat, achteraf gezien, getuigde van nog wat amateurisme langs mijn kant was de overdreven grote bloem in mijn haar en mijn juwelen. Dat kwam door de Claire’s. In 2008 bestonden die nog niet lang in ons straatbeeld en dan ben ik al eens enthousiast. Ik tel echt de dagen af tot ik met de dochter naar daar kan. Glitters. Overal roze glitters.

Galliano in Milaan
In juni 2011 ging ik met enkele collega’s naar Milaan, gewoon, omdat het kon. Een andere reden was er niet. Een andere reden was toen ook helemaal niet nodig. Eén van mijn collega’s sprak perfect Italiaans en ik zag mijn kans schoon: ik ging designer outlets doen en zij kon me helpen om ze te vinden, want als toerist zijn die quasi onvindbaar. Wat een understatement is mij dat zeg? In echte krotten of muffe kelders vonden we tafels en rekken vol samples. Perfect geklede stylistes en fashionista’s die hun collectie privé van de hand deden om de nieuwste collectie te sponsoren. Ik scoorde er een Galliano Jeans en Galliano top voor 125 euro.  De verkoopster wist me te zeggen dat de jeans een uniek stuk is en het kon me allemaal niet schelen, want wanneer een jeansbroek je vormen zo schoon weergeeft, dan betaal je en zwijg je. Daar werd ik ter plekke verliefd op Designer stukken, met hoofdletter, ja. De details, de kwaliteit, de ongelooflijk mooie pasvorm … Ah. Hemels.

* Geheel vrij naar het boek van Cecile Narinx. Als je van kleding houdt zoals mij, dan is dit één van de leukste boeken die er is.