De verbouwingen zijn bijna begonnen

In september vorig jaar schreef ik mijn laatste blogpost over dit huis, dus ik vond het dringend tijd worden voor een update. Toen was de bouwaanvraag net ingediend en in de week dat Emma werd geboren kregen we een bouwvergunning. Aangezien het lief en ik nogal een schokgolf over ons kregen door dat kleine baby’tje in ons leven deden we aanvankelijk niets meer dan dat grote gele blad aan ons raam hangen.

Mijn vader was gelukkig alerter (en uitgeslapen) en regelde via een kennis in Limburg een tijdelijke woning voor ons. Zo konden we een chalet voor vier personen (die gebruikt werd in een park) op de kop tikken. Binnenin was de staat quasi perfect, met een keukentje dat amper een jaar oud was en ook al was het krap, er was meer luxe dan in een stacaravan. Wij hapten toe en op een goede zaterdagochtend sloegen we met man en macht de handen in elkaar om de chalet af te breken en te verhuizen. Mijn papa had al het voorbereidende werk gedaan, mijn schoonouders hadden de meubels verhuisd en in amper één dag werd het grootste werk geklaard. Applausje, graag.

Het grootste werk tot nu, want nu komen we samen met de dochter uit onze winterslaap en moet de chalet hier opgebouwd worden. De ruwbouw ging vlot, dankzij de helpende handen van familie en vrienden en momenteel zijn we bezig aan de binnenkant, de eerst fase in de afwerking.  Lees: vloer leggen, behangen, keukentje installeren, leidingen leggen, verven … De enige die alle tijd elke zaterdag voort is komen doen, dat is mijn vader. Vol goede moed, want zijn kleindochter en dochter moeten goed zitten (papa’s kindjes, ge snapt dat wel). Sinds een paar weken zijn ook het lief en ik terug in gang geschoten, misschien na een hysterische schreeuw- en huilbui van mij, net zoals zijn familie. Allemaal vol enthousiasme aan de gang. Hoera!

Hoera, behalve dat iedereen deed wat hij of zij dacht dat er moest gebeuren, en ook de toebehoren kochten, om dan te passeren via mij met een kasticketje. Het lief en ik beslisten na een uitputtende YNAB-sessie om meer controle te nemen en zelf aan het roer te staan. Communicatie is er nodig! Overzicht! Delegeren! Ja ja, het lief en ik, wij gaan dat wel allemaal regelen. En eigenlijk bedoelen we daar vooral ook mij mee, want hij werkt fulltime en ik ben thuis met de baby. “Hier met die boodschappenlijstjes, ik regel dat wel”, dacht ik.

Dus ging ik met de baby naar de Brico. Er was nodig:

• 3 kg tegellijm
• 1 kg primer
• 1 kg voegmortel
• een afdekkapje voor de dampkapuitgang (is dat eigenlijk een woord?)
• een sanitaire buis ’90 graden, 90 millimeter’

Mijn papa had alles netjes gemaild met foto’s, dus dat kon niet misgaan. Het duurde letterlijk drie winkelgangen voor al mijn zelfvertrouwen weg was. Hoeveel soorten lijm kunt ge in hemelsnaam nodig hebben? En die hoeveelheden? Wat is dat? WATISDAT? Ik had drie kilogram nodig, daarom moest ik naar de Brico, maar *die* Brico had enkel potten van één kilogram, dus moest ik drie potten van een kilogram kopen. De primer vond ik direct. Blijkt dat een kilogram primer eigenlijk een liter primer is. Toch is dat een kilogram en niemand weet eigenlijk ook waarom, gewoon, omdat dat zo is hé kiendje. Waarom, primermensen? Waarom? Anyhow, gelukt, dus mijn zelfvertrouwen steeg. De voegmortel werd me getoond. Antracietgrijs poeder in een zak van vijf kilogram op een beige buggy. Topidee. Vijf kilogram, want minder was er niet. Het is geen vijf liter en dat is ook al iets. Het afdekkapje vond ik wonderbaarlijk meteen en in de juiste kleur. De sanitaire buis, hoek dus, vond ik ook meteen, maar dat was niet genoeg. Neen. Is het vrouwelijk/vrouwelijk of mannelijk/vrouwelijk? Huh? HET IS EEN BUIS, gast. Na een telefoontje bleek het te gaan om vrouwelijk/vrouwelijk.

Met mijn beige buggy vol plekken en mijn botten zwaar van de gezonken moed (dra-ma) trok ik naar de kassa. Emma was het allemaal beu en dacht er het hare van. Aangezien ze drie en een halve maand is laat ze dat weten door heel luid te roepen. Eigenlijk is dat gewoon krijsen en wenen zonder tranen, enkel ik hoor het verschil. Geen idee van wie ze dat drama heeft. Zeker van één van de grootouders. Dus. Soit. De kassa. Ik sta daar met een krijsende baby en begint die vent achter de kassa toch wel niet over een klantenkaart zeker? Serieus. SERIEUS? Jawel, een klantenkaart en een discountcard. Dat spel kost vijftig euro, maar dat hebde direct terug verdiend en blablabla. Ik begin te zweten, mijn borsten beginnen zeer te doen dus ik antwoord. “JA, ja, ja. Uhu, ja. Uuuuh jaja. Ja.” terwijl ik de buggy wieg en maak dat ik voort ben.

• De tegellijm was eigenlijk niet nodig geweest als ze geen pot hadden van drie kilogram.
• De primer was goed.
• De voegmortel moest klaargemaakte specie zijn. Ja, dat noemt zo ja, specie. “Klaargemaakte antracieten specie, kiendje. Hoe moeilijk kan ‘t zijn?”
• Het afdekkapje was goed.
• De bocht was ook goed.

Ie-de-re man in mijn leven heeft onder tussen al gezaagd en met zijn ogen gedraaid, want ik heb 55 euro betaald voor een kortingskaart bij de Brico voor amper 10% korting, terwijl wij ALTIJD naar de Hubo gaan. Wist gij het? Awel, ik ook niet. We gaan dus altijd naar de Hubo. Vandaag hé, ben ik geweest naar de Hubo, achter behang dat in reclame stond en dat was er niet meer. Weer een verhaal vol drama. En dan moet ge weten dat de aannemer bij ons begint in juni, dus dit zijn in feite de voorbereidingen. Het echte werk komt nog.

Hallo doe-het-zelvers in ‘t Meetjesland! Mijn naam is Romina en ge zult me rap genoeg kennen. Groetjes! XoXo.