Geweldig & Gênant 64

Derde dinsdag op rij dat deze online komt, dus we kunnen officieel spreken van een comeback. Het was een drukke week. Zondag was er Emma’s babyborrel. De dagen ervoor vulden we met het regelen van de laatste zaken daarvoor en gisteren was een dag van rust. Dat doet wel wat met zo’n baby, honderd man die haar komt bewonderen. Deze week toon ik hier wel wat foto’s zodat jullie een beetje kunnen meegenieten en ook wat van voyeur spelen. Stiekem (of niet) vinden we dat allemaal wel een keer plezant. Het is voor mij persoonlijk ook een beetje boekenweek. Drie boeken in een week is veel, zeker wanneer er twee geschreven zijn door vrouwen die je respecteert en in het stoefvakje van je boekenkast kan steken bij de rest van de boeken-geschreven-door-auteurs-die-ik-ken.

Geweldig

• Yasmine haar boek verscheen vandaag. Kopen, kopen, kopen!
• Dexter werd grote broer van een zusje. Nu al het schoonste babymeisje van West-Vlaanderen.
• Ik kreeg van Oon twee fantastische slabbetjes voor de dochter.
• De miljoen miljard andere dingen die Emma deze week kreeg. Wat wordt ze graag gezien en wat tonen heel veel mensen dat op een genereuze manier.
• De tekening die Coeur maakte van de dochter en ik. Immer dankbaar. Om maar te zwijgen van het geweldige boek dat ze mij ook gaf. Daar vertel ik jullie later wel eens meer over.

Gênant

• Iemand al heel lang volgen. Langer dan dat deze blog bestaat, zelfs. Content zijn dat zij hier ook komt lezen. Tijdens het praten met een vriendin ontdekken dat die iemand een boek geschreven heeft. Steil achterover vallen. Zeker zijn dat dat niet kan, want anders had ik het wel geweten. Op haar site gaan en ontdekken dat ze echt een boek schreef. Dagen later nog in shock zijn en vol schaamte het boek toch nog bestellen. So sorry, Kelly. Ik wist het niet. Eens ik je boek heb steek ik je stante pede in het stoefvakje van de Expedit. Beloofd.
• Praten met het lief over Refluxspray in plaats van ReflexSpray en nog veel erger dan dat: spreken over househuiden in plaats van huishouden. Ontoerekeningsvermoeidheid of verbouwingen of een combinatie ervan? Geen idee, maar scary as fuck, dat wel. Househuiden. Brrrr.
• ‘s Morgens opstaan en zo dankbaar zijn dat het lief de nachtshift deed. Er zeker van zijn dat ik het lief vroeg of het wel ging gaan en of ik het niet moest doen, aangezien hij moet werken. Nog eens benadrukken tegen hem hoe lief dat is, terwijl ik hem voorstelde om het zelf te doen. Zien dat het lief een blik vol ongeloof krijgt en droogweg zegt dat ik dat argumenteren dan wel gedroomd moet hebben. Er zeker van zijn dat ik het hem wel vroeg. Het lief is niet de soort die over zoiets liegt en nu ben ik helemaal verward door ontoerekeningsmoeheid. Zijn er dan geen grenzen aan die zottigheid?
• Om 20u30 ‘s avonds in bed kruipen en de dag erop opstaan om 7u30. Diezelfde avond terug om 20u30 in bed kruipen, want “Hoho, steenmoe” en het nog menen ook. Na drie avonden voor 21u00 onder de wol nog steeds niet uitgeslapen zijn en een kunstmatige coma overwegen. Dat laatste is een mopje, want dat zou nogal faliekant zijn voor de productie van moedermelk, maar whoah. Die moeheid blijft maar duren, wat ik ook doe.
• Emotioneel zijn. Beseffen hoe emotioneel. Beschamend emotioneel zijn. Er ab-so-luut niets aan kunnen doen. Katjes, het idee van een crèche, een baby-glimlach, het nieuws dat Kelly bevallen is, een baby-zuchtje, een handje op mijn borst, het lief dat een lief zinnetje noteert, het lief dat een gedicht tweet, Once Upon A Time, een cadeautje, een kaartje … Dat zijn enkele dingen die mij in de laatste achtenveertig uur (48! – Dat zijn twee (2!!) dagen) deden wenen. Er zijn er nog, maar hey, who’s counting? Iemand alsjeblieft, zeg me dat dit nog enigszins goed komt. Gewoon een beetje minder labiel zou al tof zijn.