Geweldig & Gênant 59

Week 39. Ja, dat klopt. Week negenendertig. gisterenochtend ben ik bij de kapper geweest en het huis is proper gedweild, om maar te zeggen: we zijn er klaar voor. Vandaag is een dag van details. Een juiste afbeelding online zetten bij de geboortelijst, de laatste foto’s inkleven in het zwangerschapsboekje, bleiten bij het minste omdat vandaag blijkbaar zo’n dag is waar ik extra besef dat we binnenkort ouders worden en dat dat oh-zo-speciaal-en-ik-ben-zo-dankbaar-whééééé-snotter. Hormonen? Een beetje, zegt. Ik denk ook bij alles dat het misschien de laatste keer is,”Misschien is het de laatste keer dat ik haar voel hikken”, en dan kan ik al grijpen naar een zakdoek. Het doet wat met een mens, zo’n mini-mens.

Geweldig

• Boostyourpositivity brunch. Ik ben daar nog altijd niet goed van, en het lief was al even hard onder de indruk. Iedereen was zo lief en Frankie kreeg haar eigen button! Q to the T, y’all. Iedereen is afscheid komen nemen en heeft ons succes gewenst. Zoveel liefde, soms verschiet ik ervan dat dat kan. Mijn hart, gasten.
• Dit filmpje. Echt. Als Frankie op mij lijkt wordt dit het resultaat.
• Het lief en hoe die bezig ik met anderen hun kinders. Het lief en hoe hij kookt voor ons. Het lief en hoe hij met een bezorgde blik wel 1000 keer per dag checkt of alles oké is. Het lief dat kusjes komt stelen. Het lief. Mijn lief.
• Kraamkost is #woordvanhetjaar. Applausje voor onszelf, want we hebben met 1% de sjoemelsoftware verslaan. Eten > negatieve zakens.
• Mijn broer (een peter van Frankie) die naar Londen gaat met zijn lief en amper twee uur na aankomst al vraagt welke maat Frankie exact heeft, want ze hebben er veel schoons.
• Kanaal 989 op Telenet. All day. Every day.

Gênant

• Op de linkerzijde in de zetel liggen met twee grote kussens onder mijn arm. Mezelf willen recht zetten en tijdens die poging op mijn rug vallen met een arm onder die kussens. Nergens echt grip vinden en met mijn vrije arm niet over mijn buik geraken. Beginnen puffen en blazen en het lief aanstoten. Zien hoe die zich omdraait en meteen begint te lachen. Wachten tot het lief een foto heeft getrokken, het hem niet eens kwalijk kunnen nemen, om uiteindelijk rechtgetrokken te worden. Ik ben gelijk een Pokémon gasten, van Rominijlpaard naar Romischildpad in 2 weken. 
• Met het lief in de auto zitten en raar opkijken omdat hij zijn gps uitlacht. Niet snappen wat er grappig is en zien dat hij wijst naar een dorp op de GPS. Op het scherm ‘Oplinter’ zien staat en mij afvragen of dat in de richting van Brugge of Gent ligt. Verbaasd zijn wanneer het lief vertelt dat Oplinter in Limburg ligt. Geen wonder dat de GPS een paar weken geleden tilt sloeg toen ik met het 9-jarig neefje op stap was. De GPS wilde mij naar de andere kant van ‘t land sturen. Domme GPS, zo met mijn voeten spelen. Precies of iedereen weet dat er een Sint-Magriete in ‘t Meetjesland en in Limburg ligt. 
• Kijken naar ‘Ik Vertrek’. Zien hoe Hollanders het er vanaf brengen in het buitenland. Af en toe met cameraploeg bij hen, maar even goed via beelden die ze zelf filmden met een handycam. Mij daarover ergeren en dat luidop laten horen ook.
  – “Hoe kan het in 2015 dat die Hollander nog steeds dat °REC frame met batterijstand op hun scherm laten staan. HOE? SNAPT GIJ DAT NU? Dat is al even erg dan al die mensen met hun datumstempel op hun foto’s in fucking tweeduusdvijftien.”
  – “Huh, schat? Dat frame wordt er achteraf opgezet door de regie zodat je weet dat het met een handycam werd gefilmd …”
  Kijk. Het is gelijk Kelly zei: een mens kan niet alles weten. Helaas, pindakaas. Wel een beetje schaamtelijk, maar soit.