Momenten die zwanger zijn typeren

Het grote moment nadert met rasse schreden en ook al tel ik de dagen af tot de bevalling, toch lijkt het moeilijk te bevatten voor mezelf dat ik dan niet meer zwanger zal zijn. Ongelooflijk wat een zwangerschap doet met je als vrouw. Ik had er geen idee van. Het is te zeggen: ik wist dat het niet te bevatten was tenzij je het meemaakt(e) en wat had ik dat enorm juist. Voor mezelf later en anderen nu, mijn lijst van dingen die ik niet rap zal, kan of wil vergeten.

• De hormonen die erbij horen. Het moet gewoon de zotste ‘drug’ zijn die bestaat, dat moederhormoon. Weten dat je ergens op reageert door hormonen en de reactie toch niet kunnen stoppen. Ondergaan, meer kunt ge daar niet aan doen. Ondergaan en aanvaarden dat die geschifte kant deel uitmaakt van jezelf en de buik die je meedraagt.
• Het derde trimester is het trimester waar je dag per dag meer en meer je zwangerschap ondergaat. Zelf je eigen schoenen knopen? Evenwicht bewaren? Langer dan vijf minuten stappen? Langer dan vijf minuten zitten? Zitten met je benen tegen elkaar? Allemaal dingen waarvan ik nu pas ten volle besef dat ze niet vanzelfsprekend zijn.
• In het begin was alles overweldigend, zeker wanneer ik info begon te verzamelen om de geboortelijst te gaan leggen. Er zijn ontelbaar veel soorten lakens met verschillende afmetingen. Er wordt gestrooid met termen waar je nog nooit van gehoord hebt. En dan, net wanneer je denkt dat je het nooit zal kunnen word je zelf een goochelaar van termen en afmetingen. Lodger? Wrapper? Slingcarrier? Hilde&Co? Co-sleepen? Bamboo? Kom maar baby, I’ve got this.
  https://twitter.com/Romina_BCL/status/626505689234583552
• Zonder het te beseffen werd ik lid van de meest kritische en behulpzame groep hysterische wijven die op deze aarde rondlopen. Ge peinst dat het erg was in ‘t middelbaar? You ain’t seen nothing yet. Tegelijkertijd zijn degene die u hulp en welgemeend advies geven goud waard. Zoek uw plek in ‘t groepje, want naar het schijnt zit ge daar in voor gans uw leven.
• Ik heb nog nooit zoveel zaken moeten beslissen waar je normaal gezien je mama voor belt, zodat die kan beslissen. Het is oké om alsnog de mama te bellen, want hoe kan ik nu weten hoeveel tetradoeken ik nodig heb? Vrienden met kinderen zijn ook goud waard, zeker die met excellekes vol waardevolle informatie.
• Welke hel het eerste trimester was. Vijftien weken lang vol ongerustmakende pijn in mijn onderbuik, variërend van steken tot krampen. Alsof ik ongesteld ging worden of nog veel erger. Gecombineerd met een overdosis hormonen en een vermoeidheid waarvan ik niet wist dat ze bestond was trimester één de hel op aarde. De ongerustheid heb ik nooit helemaal van mij af kunnen schudden trouwens, maar verminderde wel dag per dag en babyschopje per babyschopje.
• Tetradoeken van 40×40 heten hydrofiele luiers, maar niemand gebruikt die als luiers. Quasi iedereen raadt u die ook aan, tetradoeken, omdat je die kan gebruiken voor alles en altijd en overal omdat dat zo praktisch is. Mijn mama wist me te vertellen dat dat de mode is van vroeger die terug komt en ik zal het u weten te zeggen, want ondertussen hebben ook wij duusd tetradoeken.
• Hoe het lief vol verbazing kan kijken naar mijn lijf, samen met mij. Wij wisten alle twee niet dat mijn lijf dit kon. Ongelooflijk hoe elastisch (jaja) en flexibel mijn buik is. Dan zijn er nog de borsten. Mijn borsten. Een volle cupmaat de hoogte in, alstublieft en naar het schijnt worden die met borstvoeding NOG groter.
• Nog nooit ben ik ‘s nachts zoveel wakker geworden en nog nooit zoveel keer terug in slaap gevallen met een glimlach. Het heeft iets magisch, de nacht delen met een mensje dat gemaakt wordt in jouw buik.
• Waarom de Engelstaligen spreken over ‘heartburn’ in plaats van ‘maagzuur’. Er moet een erger woord bestaan dan maagzuur voor wat je meemaakt wanneer je zwanger bent. Soms kwam het zo hard en in een keer onverwachts naar boven dat de tranen in mijn ogen sprongen. En hoe ik toch al heb gezucht en gepuft, ook al had ik me voorgenomen om dat niet te doen, uit dankbaarheid omdat ik dit kan meemaken en mijn dochter gezond is. Het is echt waar wat ze zeggen: de laatste maand is de laatste dag.
• Iedereen zegt dat ze kunnen zien wat het zal worden. Wanneer je zegt dat het een meisje is zeggen mensen alsnog dat je haar draagt alsof het een jongen is en dat het misschien toch een jongen is. Hilarisch vind ik dat. Nog zoiets raar: voor de eerste keer in mijn leven heb ik niet alleen het gevoel alsof ik continu aangestaard word, het is ook effectief zo. Het laatste trimester is er een van enthousiaste kleuters die “BABYINDEBUIK” gillen en bejaarde vrouwtjes die “courage meistjen” zeggen.
• Scheetjes. Duusd en één scheetjes. Misschien zelfs meer. Eva Mouton heeft daarvoor de gepaste excuses.
• Nesteldrang + controlefreak = militair regime. Ondertussen overweeg ik zelfs om daar een blogpost over te schrijven, want blijkbaar is dat ‘niet normaal’ dat ik zo voorbereid ben. Ik merk het aan de reacties op social media en aan anderen hun reacties, zoals die van de vroedvrouw toen ze zei “Gelijk gij voorbereid zijt wordt het oorlog, dus voor u zal een bevalling sowieso meevallen, al zou ik met u wel naar den oorlog willen”. Het enige waar ik geen plan voor heb is wat er moet gebeuren bij mijn overlijden omdat ik die mogelijkheid weiger te zien als een realistische (de hormonen).
• Mijn haar ziet er dagelijks uit alsof ik net buiten gestapt ben bij de kapper, terwijl ik niet meer doe dan het een keer wassen. Mijn gebit, daarentegen, is echt tien jaar verouderd in negen maand. Eén van de eerste dingen die ik doe eens de mini er is, is naar de tandarts gaan.
• De momenten waar ik opeens enorm hard overmand werd door emoties, zoals toen ik op de echo zag dat de baby duimzuigt, terwijl ik amper vier maand ver was. Die handeling is zo menselijk en maakte alles toen plotsklaps veel echter en realistischer. Vanaf die echo sprak ik over ‘de baby’ en niet meer over ‘de foetus’. Na die echo heb ik keihard gebleit ook, want “als het nu misloopt dan beland ik sowieso in de psychiatriiiiieeee-ie want ik kan dat niet aaaa-haaaan”. En een herhaling van die episode toen ik de dochter voor het eerst voelde hikken.
• Hoe er desondanks mijn perfecte gedetailleerde plannen toch zaken misgelopen zijn op het laatste moment en hoe cool het lief en ik daarmee omgingen. Hoe het besef er is dat er waarschijnlijk nog vanalles de mist in zal gaan, vooral die eerste dagen na de geboorte en hoe ik dat nu al oké vind, want wij hebben gedaan wat we konden doen qua voorbereiding.

Het werd een lange lijst en er is nog veel meer, maar boven alles is er nog het grootste besef.  Dat van hoeveel chance ik wel niet heb met een (onder)steunend en begrijpend lief. Met grootouders en tantes en nonkes, die nu al glunderen van fierheid en de dochter rot verwennen. Met familie en maten die smsen en gynaecoloogafspraken opvolgen alsof ze er telkens bij zijn. Met jullie allemaal die me overspoelen met raad, mopjes, gokjes en woorden die rond me vallen gelijk een dekentje van de zachtste soort. Die dochter van mij is een chansaar en haar mama nog het meest van al.