35 weken zwanger deze week. Ge wilt niet weten welke week het al geweest is. Slecht voor mijn hart, dat kan ik u wel zeggen. Voor de harde buiken ook. Vrijdag viel mij zwaar, juist gelijk bij iedereen. Als een mokerslag kwam het nieuws binnen met een teveel aan situaties waar ik mezelf kan aan weerspiegelen. Mijn leefwereld en die van zoveel maten werd geraakt in het diepst van hun zijn. Ik wentelde me in liefde en wreef meer dan anders over mijn buik. Het is maandagavond nu en een van de voordelen aan hoogzwanger zijn en verbouwen is dat er genoeg afleiding is, weg van het verdriet van iemand anders. Volle focus op dingen die hier moeten gebeuren om de boel draaiende te houden.
Geweldig
- Twee jaar samen met het lief gisteren. Ik wist niet eens dat er zoveel kon veranderen in amper twee jaar, of dat een mens zoveel goeds kan ervaren en chance hebben.
- De dochter haar outfits zijn klaar voor het ziekenhuis, die van de papa ook, nu nog die van de mama en het is precies voor echt.
- De dochter voelen reageren op de stem van haar papa. Hoe hard de max, zeg!
- Merken dat andere geliefden samen met u enthousiaster met de dag worden, want: 35 weken!
- De postbode herkende mij deze ochtend. De postbode in het dorp weet dat ik het meisje ben dat hier woont en ik vind dat onwijs cool.
Gênant
- Mijn verstand dat echt veel te hard wegkwijnt tijdens een zwangerschap. “Lidmaatschap, dat is dat met een t of een d?”, “Met een d”, “ah, oei” en ik pas het aan naar “lidmaadschap”, om erna te beseffen dat er precies toch iets niet echt klopt. De maden mogen hun leden houden, het is daar waarschijnlijk niet echt plezant. Onmiddellijk is trouwens met twee dekentjes en twee lakentjes. Zolang ik die kan onthouden is er hoop, denk ik.
- Telefoon krijgen van de doopsuikerwinkel dat er een probleem is met het drukken. Telefoneren naar de drukker en horen dat er eigenlijk geen enkel probleem is. Terugbellen naar die van de doopsuikers en horen dat ze 125 euro extra eist, want de drukker die normaal drukt voor haar kan niet wat wij willen. VIJF WEKEN voor de bevalling: “Dat is dan 650 euro voor uw smarties met wat papier, dank u, daaag”. Mental breakdown in één, twee, …
- Stilletjes aan beginnen met al het gerief klaar te zetten voor de materniteit. Zoveel gerief verzamelen dat ik het overzicht wat verlies en overweldigd geraak. Alles laten staan, doen alsof er niets aan de hand is en er met een boog rond lopen. Dag drie ondertussen en alles staat overal. We doen gewoon alsof er niets aan de hand is. Over.
- Waggel Waggel Waggel keer duusd. Altijd. Overal. Romina is waggeling. Wreed traag ook.
- Toeleven naar de geboorte van onze dochter. Aftellen naar kerst, want dan is onze Frankie er. Plots beseffen dat kerst een feest is dat iedereen viert en dat je zelf ook dingen moet voorzien voor anderen, gelijk cadeaus enzo. Zestien november is de datum dat het mij binnenviel dat andere mensen ook kerst vieren. Nu wil ik dat ook nog geregeld hebben voor de geboorte, of wat had je gedacht? Zwanger zijn: voor ‘t gemak moet ge het niet doen, zoveel is zeker.
haha, het is niet wat je allemaal meesleurt naar het “moederhuis” ‘t is wat je allemaal terug naar huis sleurt die zoveel weegt 😀
En de professor heeft één frak en 2 sloefen aan. Het verstand zal wel terugkomen. (Tegen dat Frankie 5 jaar is ofzo :p)
Hahahaha. Je bent de grappigste zwangere ooit volgens mij. Als ik zo’n verhalen lees, ben ik altijd blij dat ik ervan af ben, van dat hele zwanger zijn. Voor ‘t gemak moet ge ‘t inderdaad niet doen.
Gij geeft de wereld al een Frankie met Kerstmis, dat is toch genoeg zeker? Strik errond, foto doorsturen en klaar 🙂
Oh oh oh zo herkenbaar hahaha 🙂 vooral het ontwijkingsgedrag… hoezo, een koffertje maken voor het ziekenhuis??? :-p
En die meerprijs is wel even kak. Staat de prijs niet op papier? Als ze dat eerst had goedgekeurd kan ze toch niet zomaar veranderen??
Vers van de pers: wij vonden dat ook dat dat niet zomaar kan, wettelijk gezien mag die dat zelfs niet, dus we hebben ons voorschot terug gekregen en mogen nu nog zelf suikers in elkaar draaien.
Adem in. Adem uit. Adem in. Adem uit.
Twee jaar samen met het lief en bijna een kleine : “gij zijt van nen haze gepoept zekers”? 🙂
Maar maakt niet uit hoor, als het goed is is het goed PUNT!
Best dat het nog even duurde, of we hadden records gebroken 😄 Trouwens: de mail gekregen voor de #boostyourpositivity brunch?
Wadde mail, help ! NEE ik heb die niet gekregen, en ik wil zo graag gaan !
Er was iets fout gelopen met het uitsturen van de mails, dermee dat ik het nog eens navraag, want jij zit niet op Instagram. Geen zorgen, ik heb Walkie Talkie een bericht gestuurd om te vragen of ze u willen mailen. Mocht ge morgen nog niets gehoord hebben ervan tegen 16u00, roept dan nog een keer 😉 Gij moet erbij, want vorige keer hebben wij niet genoeg gepraat.