Weet ge wat het is? Aan inspiratie geen gebrek, want er is genoeg gaande in mijn leven. Er komt een dochter bij, het huis vult zich met babygerief en de periode tot kerst wordt kleiner en kleiner. De verbouwingen zijn nog niet gestart, maar we zijn wel een tweede plek bewoonbaar aan het maken en zitten in de fase van duusdmiljoenmiljard offertes aanvragen. Meetstaten en kubieken en van alle dingen in dat jargon. Ge ziet: er is vanalles waarover ik de oren van uw kop kan schrijven. Het enige probleem is tijd. Ons Frankie vindt dat enorm tof dat haar moeder en vader vanalles uitsteken, zeker in het geval van haar moeder, want dan wordt ze een ganse dag gewiegd. Het enige nadeel is dat haar moeder dan op babymoon vertrekt en samen met vader uren lang non stop leest terwijl ze tegen elkaar hangen. Saai!
Geweldig
- Met het lief in de zetel zitten en ons verzuchten over het geluk dat we hebben. Wees maar zeker dat we het beseffen en stilletjes dankbaar zijn.
- We hebben bijna alles voor de baby. Dat maakt het zo ontzettend echt dat het ons af en toe keihard overvalt: wij worden ouders. Hastag ohmygod.
- Gaan eten bij vrienden en samen de uren wegbabbelen.
- De herfst met alle kleuren en schone dingen, zonder het slechte weer. Indian summer, zegt ge? Ik dacht het wel, ja.
- Bijna 8 maand zwanger zijn, 20 kilogram extra meezeulen en (nog) niet 1 zwangerschapsstriem hebben en dat zonder te wrijven. Het is dat ons moeder gelijk had voorzekerst met haar “Niet dom doen hé met olie en al zulke dingen, dat zit niet in de familie bij ons dus gij gaat dat ook niet hebben”. Volgens ons mama worden de vrouwen in ons familie minimum 90 jaar. U bent verwittigd.
- Pannenkoeken bakken = altijd feest!
Gênant
- Mensen online volgen. Weten van bepaalde mensen dat ze een schoon keuken hebben. Gaan zoeken op hun Instagram achter fotomateriaal van die keuken. Per accidentje een foto van zo’n 125 weken, of een eeuwigheid geleden, dubbelklikken. Voelen dat ge onmiddelijk rood wordt van oprechte schaamte. Uw gsm opzij leggen voor een paar uur en beseffen dat het lief (een beetje!) gelijk heeft wanneer hij u uitlacht voor loser. Het waren de zwangerschapshormonen. Wat ik ook uitsteek, het is altijd de schuld van de hormonen. OKE? oke. Blij dat we elkaar verstaan.
- Naar een feest moeten en een paar schoenen zoeken voor onder het feestkleed. Ballerina’s, schoenen met hakken, … Om het even, zolang het maar iets vrouwelijk is. Meteen naar de New Look gaan, want een wide-fit in maat 41 is perfect voor u. Niets in die maat vinden en hulp vragen aan de verkoopster. “Ah ja, de 41 bestaat niet meer, want het verschil tussen de 42 en de 40 was te klein” als antwoord krijgen. Bijna wenen uit wanhoop, want geen ander merk heeft schoenen voor een redelijke prijs die breed genoeg zijn voor uw zwangerschapsvoeten. Na drie uur zoeken uiteindelijk een paar knellende ballerina’s vinden in de H&M die uithoudbaar zijn qua pijn voor een paar uur en het daarmee doen. Ziet ge dat het klopt wat ik zeg? Zwangerschapshormonen. En ook wel de New Look met een KLOTEBELEID die van de pot gerukt is, want 40 is te klein en 42 te groot. Losers.
- Na het schoenenavontuur uitgeput, moegewaggeld en stinkend naar het zweet (volgens het lief overdrijf ik, maar #wijoverdrijvenniet zegiku) op de bus stappen richting het station. Bijna omvervallen van de honger en de meters aftellen tot aan het station van Brugge. Over een bejaard koppel in de bus zitten en ik ben zwanger dus dit:
– “Zwanger?”
– “Ja!” (neen ik slikte een meloen in, idioot)
– “Voor wanneer?”
-“Kerst” (Jaja, tof, schattig, cool, Jezus, Maria & Jozef)
-“Een meisje?”
-“Inderdaad” (nu gaan we ‘t krijgen. Pas op, nu komt de relevatie met wijsheid van de bomma/buurvrouw/tante/…)
-“Ik zie dat, want on dit que le garçon t’embellit, la fille te prend toute ta beauté”
-“…” (Heeft die mij nu juist lelijk genoemd in ‘t Frans. Lelijk? Bejaarde idioot. Seffes lelijk tegen zijn tanden. LELIJK, GODVERDOMME)De bus kwam net erna aan in het station en de stoom kwam uit mijn oren. Volgens het lief was het grappig bedoeld. Weet ge wat ook grappig zou zijn? Mocht hij zich een keer goed verslikken in zijn volgende maaltijd. Eens zien hoe proper zijn kop dan zou zijn. Echt. Ge moet maar durven. EN IK OVERDRIJF NIET. GA WEG. - Naar de tweedehands babybeurs van de Gezinsbond gaan en afbieden op kleren zoals het hoort. Voor een geweldig kleedje van het juiste merk afbieden van 12 euro naar 10 euro en het meekrijgen voor die prijs. Instant schuldgevoel krijgen omdat het kleedje echt wel meer waard was, makkelijk het driedubbele zelfs. U schuldig blijven voelen en er twee uur later nog over piekeren. Nu, een week later, nog steeds wat schuldgevoel hebben wanneer ge dat kleedje ziet. Voor twee euro is mijn band met dat kleedje kapot voor het leven. Karma. Sorry, kleedje.
- In de zetel zitten en besefffen dat een ganse dag beweging ervoor gezorgd heeft dat ik Frankie amper gevoeld heb. Net op dat moment Frankie voelen bewegen en vlinders voelen. Van contentement “daar ben je sé, mijn klein beweeglijk monstertje!!!” eruit flappen in een soort van ‘mamataal’ inclusief gekir. Een paar seconden later beseffen wat je deed en uzelf mentaal tot de orde roepen. Gedurende mijn zwangerschap heb ik ergens gelezen dat er stoffen vrijkomen in het lichaam van een zwangere vrouw/kersverse moeder die ongezien zijn in andere situaties. Geen drugs die er tegenop kan, zo zotjes is die mix van stoffen die je dan binnenkrijgt. Dat is waar. Ge wordt zot. Rationaliteit is overrated en emoties zijn er om te uiten, toch? Mijn monstertje en ik vinden thans van wel.
gij praat gij tegen uw buik zoals gij dat zelf wilt potverdikke! geen ter orde roepinge hier!
Haha, zo grappig en herkenbaar weer!
Gniffel …
Seg, van die striemen … die van mij werden pas zichtbaar nà de bevalling. ‘t Is maar dat ge het weet. Maar tegen dan is dat kind er natuurlijk en dan kan u dat nog veel minder schelen. (En als uw familie het geluk heeft aan de striemen te ontsnappen, dan gaat dat bij u natuuuurlijk ook zo zijn. Uw mama heeft gelijk!)
Hier striemen die verschenen bij het overtijd gaan. Maar weet je wat, ik vind dat een schoon herinnering aan een zalige tijd 🙂
Ahhh tijd! Geloof me, pas als je baby er is besef je hoe ongelofelijk veel tijd je daarvoor had!
Ik moet dus tweemaal in mijn leven een wreed lelijk wijf geweest zijn … alles voor die zoetjes van kiendjes é.
Die pannekoeken … Waar en wanneer ?
Haha, mijn grootste vrees wanneer ik een mede-instagrammer ‘stalk’ is ook dat ik per ongeluk een oude foto zal liken.
En amai,dat menske op de bus, die durft! Ze dacht zeker, in her Frans zal dje mij niet verstaan, ofzo?!
Dat van die franse uitspraak zei mijn grote baas tegen mij tijdens de zwangerschap van mijn zoon. Maar dankzij mijn hormonen kon ik zelfs niet inzien dat het een compliment was (het geslacht was toen geheim namelijk, ik moest sowieso ‘verdoken’ reageren). Boehoe, waarom houden al die mensne hun commentaar niet voor zich?
Mwoehaha, die oudjes van tegenwoordig!! 😀
Hi la risch, en ja, das wel durven zeg van dat oud manneke. Die onzin heb ik nogal gehoord ja, maar niet zo mooi verwoord.