Tweeënvijftig episodes. Eén jaar. Toeters, bellen, champagne en chocomelk!!! Bladerdeeghapjes en cupcakes! Hoera, veel uitroeptekens!!! ! ! Hoeveel keer krijgt een mens de kans om zijn eigen dommigheden te vieren? Behoorlijk goed bedacht, al zeg ik het zelf. Naast de gênante dommigheid is er ook geweldig. Zoveel geweldigs, meerdere keren per week, genoeg voor een wekelijk lijstje. Groots en klein. De dochter met stip op één, maar ook het lief, Baby MC, een bende maten, chocola, spekken en andere goestingskes. Ik ben daar dankbaar voor. Net zoals ik dat ben voor jullie: de bende die me moed inspreekt wanneer ik bleit over een portie Mc Donalds frieten en eens goed lacht wanneer ik per ongeluk weer eens mijn sleutels vergeet.
Geweldig
- We doen dat hier al een jaar. HOERAAAAAAAAAAAAAAAAAA!
- Zeven (7) maand zwanger. Nog 65 dagen te gaan. Ik kijk zo uit naar mijn dochter.
- Het park staat in huis en ik heb bijna alle kleren voor de dochter haar ziekenhuisvaliesje.
- De week van 3 november gaan het lief en ik op babymoon. Niet ver hoor, op een uur rijden van hier, maar ver genoeg om er even uit te zijn. Wij worden nog echte hipsters.
- Het is weer de tijd van ‘t jaar voor de verse warme chocomelk van het lief.
Gênant
- Ik wist dat het zwaarder ging worden met de weken, zwanger zijn. Genoeg hebben het mij verteld en in mijn hoofd was ik echt voorbereid. Fysiek wordt het afzien. Toch, bij mij gaat het beter qua energie naargelang de weken verstrijken. Eergisteren, echter, besliste de dochter om een tuimelingske te maken en gedurende elke seconde van elk wakker of half wakker moment voel ik mijn schaambeen. Volgens mij gebruikt de dochter dat schaambeen ook als trommel en is ze nu al aan het repeteren om de vrouwelijke Dave Grohl van 2035 te worden. Op zich kan ik daar mee leven, zolang de dochter gezond is, maar het wordt wel wat gênant wanneer ze die repetities inzet op openbare plaatsen en ik “OGHRM” (ofzoiets) roep en naar de onderkant van mijn buik grijp. Op een dag belt iemand 112. Zeker weten. Als ge me ziet is alles dus oké. Geen stress, zolang ik waggel en er geen plas water onder mij ligt is er geen reden tot ambulance.
- Een mens klaagt al een keer, maar echt, zoals ik hierboven al zei: zolang de dochter gezond is, is alles oké en ik vind zwanger zijn plezanter worden met de weken die verstrijken. Het wordt wel grappiger ook. Wanneer ik uit de auto van het lief moet komen (die zetels staan nogal laag), dan moet ik mezelf eruit hijsen. Eens half uit de auto gehesen grijp ik de autodeur vast, slaak ik een zucht en/of een kreun, duw ik mezelf het laatste stukje omhoog en blaas ik even uit. Weet ge nog wat ik vorige week zei van die takeldienst? Het zit eraan te komen.
- Op bezoek gaan bij maten en de lift naar beneden nemen. In de hal komen en lachen met het lief omdat hij met veel overdreven veel geste de verkeerde deur neemt. Haha, dat lief toch met zijn flauwe mopjes altijd. Mij zo doen gibberen van plezier zeg. “Allez schat!” zeggen en terwijl zelf door de deur stappen. Kijken en wachten op het lief die blijft staan, mij omdraaien om door te stappen en zien dat ik in de berging sta, tussen de emmers en de dweilen ofzoiets. Het lief horen lachen met mijn dommigheden en echt zelf compleet verward zijn. Het soort lief hebben die niet eens verbaasd is, teken doet en zegt: “langs hier, schat”. Eigenlijk deed ik dat alleen maar zodat ik dat hier vandaag kon typen om te tonen aan ulder hoe fantastisch geweldig het lief wel niet is. Die heeft nogal een chance met mij hé. Chansaart.
- Aan het praten zijn terwijl het lief met de auto rijdt. “Ja en toen riep hij…”, en in het midden van mijn verhaal onderbroken worden met de vraag of het goed is aan mijn kant. “Ja, goed, rij maar” antwoorden en mijn verhaal verderzetten: “… riep hij HO-GER HOU-DEN”. Het lief dat abrupt remt en ik die het niet snap. Het lief was terug aangezet en hoorde mij “HOOOO..”(GER) roepen dus sloeg hij op de rem. Zijn hartslag ging naar ‘t schijnt wel 180 per uur. Wat kan ik zeggen? Sommigen moeten daarvoor van een brug springen aan een rekker, met mij is ‘t altijd spannend. Graag gedaan.
Ghihi, bij dat tweede denk ik spontaan aan scenes uit dit soort TV: http://www.tlc.nl/tv-shows/my-600lb-life/ 😀
Ik hoop toch dat die zwangerschapsdementie nog een eind blijft plakken bij u, het is hier veel te leutig!
Het is en blijft een geweldig leuk rubriek!
Proficiat met uw jubilee! Van mij mag je er een glas champagne op drinken, de zwangerschapspolitie kijkt toch de andere kant op vandaag… 😉
yes! Die frankie haar streken zullen binnenkort ook in het genante deel komen. En uiteraard ook in het geweldige!